Hendrik Lindepuu
estonien
Nieobecność
Niewiele brakowało,
a moja matka mogłaby poślubić
pana Zbigniewa B. ze Zduńskiej Woli.
I gdyby mieli córkę – nie ja bym nią była.
Może z lepszą pamięcią do imion i twarzy,
i każdej usłyszanej tylko raz melodii.
Bez błędu poznającą który ptak jest który.
Ze świetnymi stopniami z fizyki i chemii,
i gorszymi z polskiego,
ale w skrytości pisującą wiersze
od razu dużo ciekawsze od moich.
Niewiele brakowało,
a mój ojciec mógłby w tym samym czasie poślubić
pannę Jadwigę R. z Zakopanego.
I gdyby mieli córkę – nie ja bym nią była.
Może bardziej upartą w stawianiu na swoim.
Bez lęku wskakującą do głębokiej wody.
Skłonną do ulegania emocjom zbiorowym.
Bezustannie widzianą w kilku miejscach na raz,
ale rzadko nad książką, częściej na podwórku,
jak kopie piłkę razem z chłopakami.
Może by obie spotkały się nawet
w tej samej szkole i tej samej klasie.
Ale żadna z nich para,
żadne pokrewieństwo,
a na grupowym zdjęciu daleko od siebie.
Dziewczynki, stańcie tutaj
– wołałby fotograf –
te niższe z przodu, te wyższe za nimi.
I ładnie się uśmiechnąć, kiedy zrobię znak.
Tylko jeszcze policzcie,
czy jesteście wszystkie?
– Tak, proszę pana, wszystkie.
Extrait de: Dwukropek
Kraków: Wydawnictwo a5, 2005
Production audio: Wydawnictwo a5/Program Trzeci Polskiego Radia "Trójka"
Puudumine
Vähe puudus,
et minu ema oleks abiellunud
Zbigniew B-ga Zduńska Wolast.
Ja kui nad oleksid saanud tütre – ei oleks see mina.
Võib-olla mäletaks ta paremini nimesid ja nägusid
ning kas või ainult korra kuuldud meloodiat.
Tunneks eksimatult ära, mis lind on milline.
Väga heade hinnetega füüsikas ja keemias,
kehvematega poola keeles,
aga salaja kirjutaks luuletusi
kohe palju huvitavamaid kui minu omad.
Vähe puudus,
et minu isa oleks samal ajal abiellunud
Jadwiga R-iga Zakopanest.
Ja kui nad oleksid saanud tütre – ei oleks see mina.
Võib-olla ajaks ta kangekaelsemalt oma asja.
Hüppaks kõhklemata sügavasse vette.
Kipuks alluma masside meeleolule.
Lakkamatult siin ja seal,
aga harva raamatu kohal, sagedamini õues,
poistega jalkat tagumas.
Võib-olla oleksid mõlemad isegi kohtunud
samas koolis ja samas klassis.
Aga nad poleks kuidagi paaris,
kuidagi suguluses,
ning klassipildil seisaksid teineteisest eemal.
Tüdrukud, seiske siia
– ütleks piltnik –
lühemad ettepoole, pikemad nende taha.
Ja naeratage kenasti, kui annan märku.
Aga lugege veel üle,
kas kõik on kohal?
– Jah, härra, kõik.