Hendrik Lindepuu
estonien
Stary profesor
Spytałam go o tamte czasy,
kiedy byliśmy jeszcze tacy młodzi,
naiwni, zapalczywi, głupi, niegotowi.
Trochę z tego zostało, z wyjątkiem młodości
– odpowiedział.
Spytałam go, czy nadal wie na pewno,
co dla ludzkości dobre a co złe.
Najbardziej śmiercionośne złudzenie z możliwych
– odpowiedział.
Spytałam go o przyszłość,
czy ciągle jasno ją widzi.
Zbyt wiele przeczytałem książek historycznych
– odpowiedział.
Spytałam go o zdjęcie,
to w ramkach, na biurku.
Byli, minęli. Brat, kuzyn, bratowa,
żona, córeczka na kolanach żony,
kot na rękach córeczki,
i kwitnąca czereśnia, a nad tą czereśnią
niezidentyfikowany ptaszek latający
– odpowiedział.
Spytałam go, czy bywa czasami szczęśliwy.
Pracuję
– odpowiedział.
Spytałam o przyjaciół, czy jeszcze ich ma.
Kilkoro moich byłych asystentów,
którzy także już mają byłych asystentów,
pani Ludmiła, która rządzi w domu,
ktoś bardzo bliski, ale za granicą,
dwie panie z biblioteki, obie uśmiechnięte,
mały Grześ z naprzeciwka i Marek Aureliusz
– odpowiedział.
Spytałam go o zdrowie i samopoczucie.
Zakazują mi kawy, wódki, papierosów,
noszenia ciężkich wspomnień i przedmiotów.
Muszę udawać, że tego nie słyszę
– odpowiedział.
Spytałam o ogródek i ławkę w ogródku.
Kiedy wieczór pogodny, obserwuję niebo.
Nie mogę się nadziwić,
ile tam punktów widzenia
– odpowiedział.
Extrait de: Dwukropek
Kraków: Wydawnictwo a5, 2005
Production audio: Wydawnictwo a5/Program Trzeci Polskiego Radia "Trójka"
Vana professor
Küsisin temalt ammuste aegade kohta
kui olime veel nii noored,
naiivsed, innukad, rumalad, ettevalmistamata.
Midagi sellest on jäänud, välja arvatud noorus
– vastas ta.
Küsisin temalt, kas ta endiselt teab täpselt,
mis on inimkonnale hea ja mis mitte.
Kõige surmatoovam illusioon kõigist võimalikest
– vastas ta.
Küsisin tuleviku kohta,
kas ta ikka näeb seda selgelt.
Liiga palju olen lugenud ajalooraamatuid
– vastas ta.
Küsisin temalt
raamitud pildi kohta kirjutuslaual.
Kõik on läinud. Vend, nõbu, vennanaine,
abikaasa, tütreke naise süles,
kass tütrekese süles,
õitsevad kirsid ja kirsside kohal
identifitseerimata linnuke
– vastas ta.
Küsisin, kas ta on vahel ka õnnelik.
Teen tööd
– vastas ta.
Küsisin sõprade kohta, kas neid veel on.
Mõned minu endised assistendid,
kellel on juba endalgi endised assistendid,
majapidajanna proua Ljudmilla,
keegi väga lähedane, aga välismaal,
kaks naeratavat prouat raamatukogust,
väike Grześ vastaskorterist ja Marcus Aurelius
– vastas ta.
Küsisin tervise ja enesetunde kohta.
Keelavad mulle kohvi, viina, sigarette,
keelavad kanda raskeid mälestusi ja raskeid asju.
Pean teesklema, et ma ei kuule seda
– vastas ta.
Küsisin aia ja sealse pingi kohta.
Kui on vaikne õhtu, siis vaatlen taevast.
Ma ei jõua ära imestada,
kui palju on seal vaatepunkte
– vastas ta.