Michel Volkovitch
français
Ο λαγός και η εξοχή
Ένας γκρίζος όρθιος λαγός,
ακίνητος,
τα πισινά του πόδια γαντζωμένα σ’ ένα
χώμα,
τα μπροστινά κρεμάμενα, βαριά,
τ’ αυτιά του δύο –
τεντώνονται σαν λάστιχα προς τον αέρα
«Δεν αγαπώ την εξοχή»,
σκέφτεται ο λαγός.
Τις νύχτες δεν κινείται.
Και ο αέρας είναι μπλε.
«Αχ, δεν αγαπώ πια την εξοχή».
Τις μέρες δεν κινείται.
Ο αέρας είναι άσπρος
Κάποιος τον μάγεψε, θεωρεί.
Τέτοια ακινησία!
Έτσι να στέκεται, βουβός,
σαν ν’ αφουγκράζεται αιώνια την κοιλάδα...
Δέντρα δεν βλέπει
μα θα υπάρχουν κάπου, γύρω.
Όμως αυτός δεν αγαπά πια δέντρα
«Όχι, δεν αγαπώ πια την εξοχή –
τελείωσε λοιπόν η εποχή που
την αγαπούσα...»,
σκέφτεται ο λαγός με χάντρες
στις κόχες των ματιών,
κάτω απ’ τα πόδια του –διακόσμηση– το χώμα.
(Ταριχευμένος είναι;)
δεν τον σκεπάζει αυτό το χώμα. Το πατά
Le lièvres et la campagne
Un lièvre gris debout
immobile
les pattes arrière accrochés à
la terre,
les pattes avant pendantes, lourdes,
ses deux oreilles —
tendues au vent tels des élastiques
«Je n'aime pas la campagne»,
se dit le lièvre.
La nuit il ne bouge pas.
Et le vent est bleu.
«Ah, je n'aime plus la campagne.»
Le jour il ne bouge pas.
Le vent est blanc.
Quelqu'un l'a envoûté, pense-t-il.
Une telle fixité !
Rester planté ainsi, muet,
écoutant perpétuellement la vallée...
Il ne voit pas d'arbres
mais ils doivent exister quelque part, non loin.
Mais lui n'aime plus les arbres
«Non, je n'aime plus la campagne —
elle est finie l'époque où
je l'aimais...»
se dit le lièvre avec des billes
dans le trou des yeux,
et sous ses pieds — décorative — la terre.
(Est-il empaillé ?)
Cette terre ne le couvre pas. Il marche dessus.