Ο λαγός και η εξοχή

Ένας γκρίζος όρθιος λαγός,
ακίνητος,
τα πισινά του πόδια γαντζωμένα σ’ ένα
χώμα,
τα μπροστινά κρεμάμενα, βαριά,
τ’ αυτιά του δύο –
τεντώνονται σαν λάστιχα προς τον αέρα

«Δεν αγαπώ την εξοχή»,
σκέφτεται ο λαγός.
Τις νύχτες δεν κινείται.
Και ο αέρας είναι μπλε.
«Αχ, δεν αγαπώ πια την εξοχή».
Τις μέρες δεν κινείται.
Ο αέρας είναι άσπρος

Κάποιος τον μάγεψε, θεωρεί.
Τέτοια ακινησία!        
Έτσι να στέκεται, βουβός,
σαν ν’ αφουγκράζεται αιώνια την κοιλάδα...
Δέντρα δεν βλέπει
μα θα υπάρχουν κάπου, γύρω.
Όμως αυτός δεν αγαπά πια δέντρα

«Όχι, δεν αγαπώ πια την εξοχή –
τελείωσε λοιπόν η εποχή που
την αγαπούσα...»,
σκέφτεται ο λαγός με χάντρες
στις κόχες των ματιών,
κάτω απ’ τα πόδια του –διακόσμηση– το χώμα.
(Ταριχευμένος είναι;)

δεν τον σκεπάζει αυτό το χώμα. Το πατά

© Από το: Τριαντατρία, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2003.

Der Hase und das Land

Ein grauer Hase steht
reglos
die Hinterpfoten fest auf einen Fleck
Erde gepflanzt
die Vorderpfoten schwer herabhängend
die beiden Ohren
in die Luft gereckt wie aus Gummi

Ich mag das Land nicht,
denkt der Hase.
Nachts rührt er sich nicht.
Und die Luft ist blau.
Ach, ich mag das Land nicht mehr.
Tags rührt er sich nicht.
Die Luft ist weiß.

Man hat ihn verhext, meint er.
Sowas von reglos!
So zu stehen, ganz stumm,
als lauschte er ewig ins Tal …
Er sieht keine Bäume
doch es muss irgendwo welche geben.
Aber er mag die Bäume nicht mehr.

Nein, ich mag das Land nicht mehr -
diese Zeit
ist vorbei …
denkt der Hase mit den Glasknöpfen
in den Augenhöhlen
die Erde unter den Pfoten ist Dekoration.
(Sollte er ausgestopft sein?)

Sie bedeckt ihn nicht, diese Erde. Er steht nur darauf.

Aus: Dreiunddreißig. Gavriilidis Verlag, Athen 2003.