[как-то глупо прощаться заранее...]

как-то глупо прощаться заранее
эта вечность с небольшими перерывами
настоящими трещинами в поддельном мраморе
и едва ли кто просил говорить о нешуточных прорехах
но и в этих пределах простор для сомнений есть

сто́ит ли сейчас или после или совсем потом
в позе мокрого дерева у подозрительно белой глухой стены
инстинктивно озвучивать взгляд соскользнувший
                                        с ещё непроявленных поляроидных потолков
с самодельных разбухших зеркал
не удержавшись в неровном мраморном свете

© Semyon Khanin / Семён Ханин
Extrait de: «Воздух», 2014, № 4.
Production audio: Semyon Khanin / Семён Ханин

[недарэчна неяк развітвацца загадзя...]

недарэчна неяк развітвацца загадзя
гэтая вечнасць з маленькімі перапынкамі
сапраўднымі расколінамі ў падробленым мармуры
і наўрад ці хто прасіў размаўляць аб сур’ёзных прагалах
але і ў гэтых межах ёсць прастора для сумневаў

ці варта зараз або потым або ўжо зусім пасля
у позе мокрага дрэва ля падазрона белай глухой сцяны
інстынктыўна агучваць позірк што саслізнуў
з яшчэ непраяўленых паляроідных столяў
з самаробных разбухлых люстэркаў
не ўтрымаўшыся ў мармуровым няроўным святле

Пераклаў з рускай Андрэй Хадановіч