Gwers

Trwy hedfan dros Gymru
mae dysgu ei charu;
hongian yn araf uwch ei phen,
ei hadnabod o onglau anghyfarwydd.

Ac rhwng cellwair y cymylau blew geifr,
dyma benrhyn Llŷn,
fel llawes a dorchwyd ar frys.

Dyma gaeau’n gotymau blêr
am ddirgelwch y mynydd,
wedi’u pwytho’n gain gan y cloddiau.

Dyma lechi’n domenni
wedi’u cribo o’r tir
fel ôl bysedd drwy’r tywod,

a llynnoedd bychain llachar
fel mannau geni cyfrin
yn haul yr hwyr. 

Ac wrth drwyno ffenest yr awyren heno
mae’r gwefusau’n mynnu adrodd
pader yr enwau,

“Dyfi Junction, Cors Fochno...”
a’th anadl fel siffrwd carwr dros ei chorff,
“Dowlais, Penrhys, Gilfach Goch...” 

Ac wrth iddi gau’i swildod dan len,
mae cysgod yr awyren
yn symud fel croes dros y cymylau gwynion, 

yn sws ar lythyr caru’r oesau,
yn bleidlais betrus dros ei pharhad...

© Ifor ap Glyn
Extrait de: Waliau'n Canu
Gwasg Carreg Gwalch , 2011
Production audio: Wales Literature Exchange

LECKJA

Lecieć nad Walią
to uczyć się ją kochać,
poznawać z nowych perspektyw
wolnego szybowania.

Oto zza kpiących strzępiastych ławic chmur
wyłania się półwysep Llŷn
niczym rękaw zakasany w pośpiechu.

Dalej pola niby płaszcze rozrzucone
dookoła tajemniczej góry,
skrzętnie zacerowanej murkami z kamieni.

A tutaj stosy łupków
sczesanych z pochyłej ziemi
jak ślad palców grabiących piasek

i małe lśniące jeziorka
niczym sekretne znamiona 
odkryte w wieczornym słońcu.

Gdy nos przykleja się do okna samolotu,
usta pragną odmawiać
całą litanię nazw – 

„Dyfi Junction, Cors Fochno…”,
a oddech jak szept kochanka przy jej ciele – 
„Dowlais, Penrhys, Gilfach Goch…”

Aż wreszcie zasłania chmurami swą nieśmiałość,
a krzyż samolotu
przesuwa się cieniem nad ich bielą –

odwieczny pocałunek na liście miłosnym,

niepewny głos oddany za je przetrwaniem.

Translation: Marta Listewnik