Aase Berg

suédois

Paul Berf

allemand

4.4. DJURGLAPPET

Jag rörde mig då framåt genom Dovres nobusfärer. Partiklarna som rusat genom tunna kapillärer. Där Ivo leddes inåt mot maskinerna i hjärtat av vårt tunga möte. Där fjättror slagna hårt mot formens styrselhölje. Det var så nära att gå illa sönder här i våra kroppars katedraler. Vi såg varandras ansikten som bläsor under hinnorna, en sjunken stad av sjungande fossiler anemoner.

Vi rördes genom kroppen mot en svår miljö av stora rör i knutor kapitäler. De höjde sig bastant mot raffinaderiers eldblå himmel. Där väntade ett moln att släppas ut ur skinnet. Jag skulle vilja Ivo att du mottog mina tänder, mina utstötta emaljer här i asken utdragna ur käken. Min mun är stor och mjuk av kött; det material som djur är gjorda av.

Vi skulle klättra uppåt mot det glapp som öppnats mellan plåtarna och huden. Det var ett skrotupplag av gammal bråte där vi fäste våra kablar. Nu skulle vi gå utåt längs de farligt svajande skeletten. Partiklarna som rusat genom tunna kapillärer. Som mörk materia ska bilda rymden överallt omkring oss, ska vi se köttet slutas om en sjunken muskelstad av anemoner och muränor.  

© Aase Berg
Extrait de: Mörk materia
Stockholm: Bonnier, 1999
Production audio: Haus für Poesie, 2019

4.4. Die Tierlücke

Ich bewegte mich dann vorwärts durch Dovres Nobusphären. Die Partikel, die durch dünne Kapillare gerast waren. Wo Ivo ins Innere zu den Maschinen im Herzen unseres schweren Treffens geführt wurde. Wo Fesseln hart gegen die Stabilhülle der Form geschlagen hatten. Fast wäre es schlimm übel gelaufen hier in den Kathedralen unserer Körper. Wir sahen unsere Gesichter wie Blasen unter den Häuten, eine versunkene Stadt aus singenden Fossilen Anemonen.

Wir bewegten uns durch den Körper zu einer schwierigen Umgebung aus großen Rohren in Knoten Kapitellen. Sie erhoben sich mächtig zum feuerblauen Himmel der Raffinerien. Dort wartete eine Wolke, aus der Haut gelassen zu werden. Ich wünschte, Ivo, du nähmst meine Zähne an, meine ausgestoßenen Emaillen hier in der Asche herausgezogen aus dem Kiefer. Mein Mund ist groß und weich von Fleisch; dem Material, aus dem Tiere gemacht sind.

Wir sollten zu der Lücke hochklettern, die sich zwischen Blechen und Haut geöffnet hatte. Es war ein Schrottplatz aus altem Krempel, wo wir unsere Kabel befestigten. Nun sollten wir entlang des bedrohlich schwankenden Skeletts nach außen gehen. Die Partikel, die durch dünne Kapillare gerast waren. So wie dunkle Materie überall um uns das All bilden wird, werden wir das Fleisch sehen, das sich um eine versunkene Muskelstadt aus Anemonen und Muränen schließt.

Aus dem Schwedischen übersetzt von Paul Berf.