Τ’ άλογά μας χλιμιντρίζουν ακόμα σε μία γλώσσα

τ’ αρνάκια μας σε μία γλώσσα

ψάχνουν τα γεμάτα γάλα στήθη των μανάδων τους

μέσα στο κοπάδι.

Όταν το κοπάδι το πλησιάζει λύκος

τα σκυλιά μας γαβγίζουν ακόμα σε μία γλώσσα.

Ο ουρανός μας βρυχάται ακόμα σε μία γλώσσα

κι όταν κάθε χρόνο ο άνεμος της άνοιξης

τις άσπρες κουβέρτες των δέντρων στον κήπο μας

τις παίρνει

κανένα δέντρο δεν είναι ντυμένο στα μαύρα.

Τα βρέφη μας κλαίνε σε μία γλώσσα

κι όταν μεγαλώνουν

παίζουν κουτσό με τον ίδιο τρόπο.

Κρατάμε ακόμα από μία φυλή.

Μόνο τη γλώσσα που μιλάν’ οι σφαίρες

δεν καταλαβαίνουμε

τη γλώσσα των τουφεκιών τους

που δεν διώχνουν πια τον εχθρό

το στήθος του φίλου έχουνε βάλει στόχο.