H. Achmed Schmiede, Johannes Schenk
allemand
NE YAPMALI?
Hangi adamlardı, bu biçim
sokaklar yapmışlar? Bu evleri,
bu birbiri içinden çıkan duvarları,
birbiri üstüne devrik bu damları,
damların altında uykulu pencereleri
yol kenarlarındaki su tulumbalarına bakan?
Kimlerdi onlar, kazmalar küreklerle,
cetvellerle, bütün bunları yapanlar?
Kendileri için olduğunu bilselerdi
mutlak başka yaparlardı: açınca pencereleri,
dolardı gökyüzü içeri şıngır mıngır... Ya da
yeşil bir deniz, misk kokulu çiçekler,
el kadar kelebekler ve tarifsiz bir sükûn
insanın içini ısıtan
huzurdan.
Naunyn Sokağı'na bakan evlerin
öncepheleri, kıçını sana çevirmiş,
sağır transport işçileri gibidir ki;
taşıdıkları yükün pek ağırlığına aldırmayan.
Arka avluya çıkınca ilk
duyarsın, tadarsın, koklarsın
işte havada yatan şeyi.
Burada - yalnızlığın seni daha bir sardığı
yeni konutlu mahallelerde değil de burada -
daha çabuk anlarsın
bir sınıfın yaşadığını
ki toplumsal kuralları kırıp bozup,
ki yeniden kuracak olan.
İşte havada yatan bu şey,
bütün o ekşi küf kokularını bastırır
genzini yakan.
[...]
Production audio: Haus für Poesie, 2022
Was tun? Große Frage – kleine Antwort
Was für Leute waren das, die solche
Straßen bauten, solche Häuser,
wo aus den Mauern immer nur neue Mauern kommen,
Dächer, die sich übereinander neigen,
darunter schläfrige Fenster, die
auf die Wasserpumpen am Straßenrand glotzen.
Wer waren sie, die mit Hacke und Schaufel,
die mit dem Lineal all diese Sachen bauten?
Wenn es für sie selber gewesen wäre,
dann hätten sie es sicher anders gemacht,
dann würde, wenn du das Fenster öffnest,
hell der ganze Himmel hereinfallen,
oder ein grünes Meer, Blumen mit süßem Duft,
handgroße Schmetterlinge
und unbeschreibliche Stille, die dich innen
behaglich wärmt. So
würden sie es gewollt haben.
Die Häuser, die dich in der Naunynstraße ansehn,
drehn dir mit der Vorderfront den Hintern zu,
wie stumpf gewordene Transportarbeiter.
Erst wenn du in die Hinterhöfe trittst, dann
fühlst du, dann schmeckst du, dann riechst du,
was da in der Luft liegt.
Dann merkst du – eher als
in den Neubauvierteln draußen,
wo ihre Isolierung größer ist –
daß hier die Klasse wohnt, die
diese Gesellschaft regeln zerschlagen auswischen
und neu bauen wird.
Was da in der Luft liegt,
verschlingt alle sauren Schimmelgerüche.
[…]
aus: Aras Ören: Was will Niyazi in der Naunynstraße? (1973)
in: Aras Ören: Berliner Triologie. Drei Poeme. Berlin: Verbrecher Verlag, 2019