Gregor Seferens
allemand
Fabels van het Heilig Hart
1)
In die dagen werd er gefietst in de bergen. Er werd geklommen,
gedaald. Er bestond een grote honger naar meer en zolang ze in
hun kreunende harslucht een blik op de smetteloosheid van de
bergtop beletten, vertegenwoordigen pijnbomen ten overvloede die
problematiek. Boven de boomgrens, daar voelt men zich vrij.
Trekkend over een rotspad trapte Jezus
voortdurend in de zoom van zijn kleed.
Hij had de bevoorradingsposten gemist. Was de enige fietser te
voet. De wind reet zijn gewaden aan flarden. In zijn haar doolde
de bliksem rond. Wij waren allemaal
een andere kant opgereden.
Toen hij de kale, besneeuwde top had bereikt, draaide Jezus zich
verbouwereerd om. Geen hofstede. Geen oord van gevoel. Geen
krachtige, ascetische vogels. Nooit had iemand hem meer
ontgoocheld dan Rilke.
Op dat moment zag Jezus het witte gebit van zijn Vader
flitsen in de vallei. Bij wijze van boodschap vormden Diens
tanden de woorden 'YOU SUCK'.
Haveloos als de staat van zijn uitverkiezing
trok Jezus, in de witte, marmeren glorie
van zijn gestalte twee ribben uiteen en toonde, terwijl het bloed
uit zijn borstkas kolkte als een modderstroom die een bergdorp
verwoest, zijn Heilig Hart aan de tv-kijkende natie.
Wij zagen de grinta van een kind dat zijn leven lang door riolen
kruipt.
Dit was geen Jezus. Dit was niet de Jezus van de Corcovado. Niet
de Sprekende Lieveheer.
Dit was een berg die uit zijn bergzijn barstte.
Extrait de: Hartswedervaren
Amsterdam: Atlas, 2000
Production audio: het beschrijf, Brüssel 2002
Fabeln vom Heiligen Herzen
1)
Zu dieser Zeit fuhr man in den Bergen. Es ging bergauf und bergab.
Man hatte großen Hunger nach mehr, und solange sie in ihrem ächzenden
Harzduft einen Blick auf die Makellosigkeit des Gipfels verwehrten,
vergegenwärtigen Pinien überdeutlich das Problem. Jenseits der
Baumgrenze, muß die Freiheit wohl grenzenlos sein
Über einen Felsweg ziehend, trat Jesus
fortwährend in den Saum seines Gewands.
Er hatte die Verpflegungsstellen verpaßt. War der einzige Radfahrer zu Fuß. Der
Wind riß seine Gewänder in Fetzen. In seinem Haar irrte der Blitz umher.
Wir waren alle
in eine andere Richtung gefahren.
Als er den kahlen, schneebedeckten Gipfel erreicht hatte, drehte Jesus sich
fassungslos um. Kein Gehöft. Kein Ort des Gefühls. Keine kräftigen,
asketischen Vögel. Nie hatte jemand ihn mehr enttäuscht als Rilke.
In dem Moment sah Jesus das weiße Gebiß seines Vaters
aufblitzen im Tal. Als Botschaft formten Dessen Zähne die
Worte “YOU SUCK”.
Zerlumpt wie der Status seines Auserwähltseins,
zog Jesus in der weißen, marmornen Glorie
seiner Gestalt zwei Rippen auseinander und zeigte, während das Blut aus
seinem Brustkorb wallte wie eine Schlammlawine, die ein Berdorf verwüstet,
sein Heiliges Herz der fernsehenden Nation.
Wir sahen die grinta eines Kindes, das sein Leben lang durch Abflüsse kriecht.
Das war kein Jesus. Das war nicht der Jesus des Corcovado. Nicht der
Sprechende Herrgott.
Das war ein Berg, der aus seinem Bergsein platzte.
Copyright beim Übersetzer