Het bos was als een kathedraal zo hoog
                Galaktioni

Dit bos is dicht, maar o zo licht,
als een kathedraal die zich naar de zon richt.
Elke dag verrast het bos met een gezicht
van vuur in het morgenlicht.

Als de zon opgaat, loop je er in alle stilte door –
hier doet bezoek zich maar zelden voor.
Sluimerend ligt het gehuld in een nevelspoor.
Eenvoudig en ongestoord

is zijn rustplaats. Zijn lege wegen
wervelen eindeloos rond in een kring. Hier voel je de zegen
van voluit, bedachtzaam en licht ademen. Toegenegen
keek ik in het rond en elke lichtkegel

wees erop dat elke boom een eigen geloof verkondigde:
deze staat voor Confucius en die voor Laotse,
de takken buigen door onder de rijpe vruchten
die een rijke oogst beloven.

In het bos groeien aanzetten tot een werkwoord,
tot een woord, duidingen van een droom,
zelfs het Gulden Vlies en de beker Gods klinken door
in de stem van het bos, en hoor,

de echo van het bos klinkt eindeloos in de tijd,
voor wie er nooit heeft vermeid
zijn woorden, bos, woordenbos voor altijd
naar een ver buitenland afgeleid.