Conte

Tinc cinquanta-cinc anys
i veig la nit de xocolata.
El sol s’ha post lentament
darrere el crepuscle de torró
i, a banda i banda de la paret,
el pensament insadollable
deixa d’ajustar-se la corbata
i s’ajup amb l’olor de la gangrena.
Uns nens corren carrer avall
empaitant una pilota groga que xiscla
com una lluna de sucre candi.
Jo, que mai no havia encertat a veure l’ogre
--ni al carreró d’ullals grisos,
ni sota la passió de melmelada
que fan els fanalets de gas--,
sé que l’edat em duu una por tranquil·la.
Ara, de sobte, en estendre la mà
veig l’ossada prima del pollastre:
un caramel que el temps
llepa engabiat entre barrots.
La memòria és voraç
i el raonament són molles de pa
que no saben dir-me com era el món
i recorden, a penes, qui era jo.

© Francesc Parcerisas
Extrait de: Dos dies més de sud
Barcelona : Quaderns Crema, 2005
Production audio: 2005, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin

Geschichte

Ich bin fünfundfünfzig Jahre alt
und finde, die Nacht sieht nach Schokolade aus.
Die Sonne ist langsam hinter der
Dämmerung aus Nougat untergegangen
und beiderseits der Wand
hört das unersättliche Denken auf,
seine Krawatte zurechtzurücken
und hockt sich mit dem Geruch nach Verwelken nieder.
Kinder rennen hinter einem gelben Ball
die Straße hinab, der wie
ein Mond aus Kandiszucker schreit.
Ich, der noch nie den Riesen sah
– nicht auf der Gasse mit grauen Hauern,
auch nicht in der Leidenschaft aus Marmelade,
wie sie von den Gaslaternen kommt –,
ich weiß, dass das Alter mir eine stille Angst bringt.
Jetzt sehe ich plötzlich beim Ausstrecken der Hand
das dünne Knochengerüst des Hähnchens:
ein Bonbon, das die Zeit
gefangen hinter Gitterstäben lutscht.
Die Erinnerung ist gefräßig,
und die Vernunft ist wie das Weiße im Brot,
das mir nicht sagen kann, wie die Welt einmal war
und sich kaum noch daran erinnert, wer ich bin.

Übersetzt von Roger Friedlein