Marnix Vincent
français
Een zoon van niemendal
Sterven was het snelste wat je deed:
van zoveel vlees had ik verwacht
dat het kilo per kilo overleed
met veel vertoon en variété.
Eén stuip volstond, en dat was dat.
Je lichaam was je lievelingsplek.
Het kon heel stijlvol vadsig zijn.
Je ging alleen om te bewijzen
hoe het gelijk van vaders is
en hoe het ongelijk van lijken.
Voor afscheid had je geen talent.
Nog pest je mij vanuit je kist
met al je trots, verkeerd belegd
in mij, een zoon van niemendal:
een ziekte met vier poten en een kop.
Ik moest het altijd beter doen,
nooit goed in woede en in moed,
zelfs onderdanig aan je lijk:
dat waardig lijk dat vader bleef
en waar geen gram van rest.
Extrait de: Dikke mensen
Amsterdam: De Arbeiderspers, 1990
Production audio: het beschrijf, brüssel 2002
Un fils de rien du tout
Mourir fut ce que tu fis le plus vite:
de tant de viande je m'attendais
à ce qu'elle décède livre après livre
comme dans un spectacle de variétés.
Un seul spasme a suffi, tirez le rideau.
Ton corps te servait de lieu préféré.
Très chic malgré toi dans sa paresse.
Si tu t`es décidé à t`en aller
c'est pour prouver la raison des pères
et le tort de ce qui reste de leur corps.
Tu n'avais pas le talent des adieux.
De ton cercueil encore tu m'enquiquines
de ton orgueil si mal investi
en moi, ce fils de rien du tout:
un mal pourvu de pattes et d'une tête.
Il fallait toujours que je sois meilleur,
jamais bon en rage ni courage,
servile jusqu'envers ton cadavre:
ce digne cadavre qui reste père
même s'il n'en reste qu'un seul gramme.
copyright by Marnix Vincent