Μου λες:
«Στις ωοθήκες μου κρύβω
ρήματα,
γωνίες,
γλώσσες που στάζουν σπέρμα»
Εγώ κόβω τον κύκλο σου κάθετα,
γράφω ρίμες που μυρίζουν αίμα
Δε φτύνω ποίηση του δρόμου,
γεννάω λέξεις εραστές που ματώνουν
με το πέρασμα του χρόνου
Μαζί σου ζω την ποίηση σαν έμμηνη ρήση
Μετρώ τους στίχους σε φεγγάρια
Τα βράδια με πανσέληνο γράφω στα σκοτάδια
Την άμπωτη προσμένω λέξεις να γεννήσει
Το έμβολο εν κινήσει,
τραβήξου πριν ο στίχος χύσει,
πριν γίνει αρσενικός

Όταν εσύ ματώνεις, εγώ δε βγαίνω για κυνήγι
Την ώρα που στρατιώτες σκοτώνουνε παιδιά
στα έμμηνα βουτώ της γλώσσας το λεπίδι