Η σκέψη ανήκει στο πένθος

Εγκαταλείπω ξανά τη σιωπή της ψυχής μου
Και μπαινοβγαίνω στα εκκωφαντικά λιθογραφεία
Του τίποτα. (Πέτρινοι κύλινδροι αλέθουν συλλαβές
Να μη μας λείψει το επιούσιο ποίημα). Μαύρο ψωμί
Με μαύρο αλεύρι – αναρωτήθηκε άραγε κανείς
Γιατί στο τύπωμα βγαίνουν οι λέξεις
Μαύρες;
Ποια γενετήσια κλίση αποφάσισε
Πως είναι πένθος κάθε σκέψη; Ποιο ένστικτο
Ρίχνει χαστούκι στα εύοσμα
Παιδιά της σημειολογίας
Που άφησαν
Σκανδαλωδώς να τους ξεφύγει το εμφανές;

(Προσποιούμενος συχνά συγκινήσεις
Κατάντησα ευαίσθητος.

Και με τι χέρια να ζυμώσεις τώρα το ψωμί
Με τι κουράγιο να τελειώσεις ποίημα).

© Antonis Fostieris
Production audio: 2001 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin

DAS DENKEN GEHÖRT DER TRAUER AN

Ich verlasse von neuem das Schweigen meiner Seele
Und trete in die ohrenbetäubenden lithographischen Werkstätten
Des Nichts. Platten aus Stein zermahlen Silben,
Auf dass unser täglich Gedicht uns gegeben werde. Schwarzbrot
Aus Schwarzmehl: Hat sich jemand je gefragt,
Warum gedruckte Wörter
schwarz erscheinen?
Welche Regung, uns angeboren, hat entschieden,
Dass das Denken selbst der Trauer angehört? Welcher Instinkt
Ohrfeigt die wohlriechenden
Kinder der Semiologie,
Die sich so skandalös
Entgehen ließen, was doch offenkundig ist?

(So oft habe ich Gefühle vorgetäuscht,
Dass dies mich rührselig gemacht hat.

Und mit welchen Händen knetest du jetzt das Brot?
Mit welcher Zuversicht schaffst du das Gedicht noch?)

Übertragen von Jürgen Theobaldy
© bei dem Übersetzer