Das Zimmer 5
Der Tag hat die Vielfalt der Dächer zurückgewonnen. Die
Landschaft bricht vom Gesims und ich öffne das Fenster.
In der Wüste an der Zimmerdecke geht kein verzauberter
Wind. Zauber ist noch schwer zu sagen, auch Palmen
nicht immer nachzuweisen, kein kreisender Vogel, keine
Schlafterrassen. A. kann unten auf der dunkelroten
Wolldecke bleiben. Eben ging die Sonne und zog am
Horizont. Wo sich Nomaden, noch schwerelos, für keine
Schrift entscheiden. Ziehen lange ans Fenster Tag und
Nacht. Ein Fingerbreit Licht für eine ganze Handels-
karawane. Das sage ich langsam und zertrete kein Glas.
Wir sind still. Ohne Entsprechung.
Extrait de: Die Walnußmaske, durch die ich mich träumend aß
Hamburg: Rospo-Verlag, 1998
Production audio: 2001, M. Mechner, literaturWERKstatt berlin
Το δωμάτιο 5
Η μέρα ξανακέρδισε πολύμορφες στέγες. Το τοπίο κόβεται από το γείσο κι ανοίγω το
παράθυρο. Στην έρημο του ταβανιού δε φυσάει μαγεμένος αέρας. Τα μάγια αμφίβολο αν
αρθρωθούν και φοίνικες δεν τεκμηριώνονται πάντα, ούτε πουλί να κάνει κύκλους στον αέρα,
ούτε εξώστες ύπνου. Η Α. μπορεί να μείνει κάτω, στη βαθυκόκκινη μάλλινη κουβέρτα. Ο
ήλιος μόλις αναχώρησε αποσύροντας τον ορίζοντα. Νομάδες αβαρείς ακόμη δεν καταλήγουν
σε γραφή. Μια ρίγα φως για ένα καραβάνι. Αυτό το λέω αργά, δεν σπάζω το κρύσταλλο.
Μένουμε σιωπηλοί. Αναντίστοιχοι.
Copyright by Dimitra Christodoulou