Ξοδεύω λίγο.
Επειδή το περίσσεμα είναι
μικρό.
Μου λέει η οπτική γωνία
που δεν έχει αναρρώσει.

Από το ντράγκστορ
όλοι έχουν αρπάξει
κάτι.
Μια μικρή συσκευή.
Μια καρδιά ρεζέρβα.

Εμεινε η νύχτα
με κομμένες φλεύες.
Πινασμένο καλοκαίρι
στα χαρακώματα.
Πανάκριβο φιλί
χωρίς αγάπη.

Περιμένω να έρθεις.
Εσύ μονάχα. Μικρό ποίημα
υπεράσπισης.

Με κραυγές
και χρυσές σημαιούλες
σαν ναυαγοσώστης ψάχνω
το σώμα σου στην άμμο.
Όπου η ζωή
ξαναρχίζει.

Εσύ μονάχα με αλλάζεις
σε βασίλισσα της βελόνας.

Με κατεβάζεις με σιγουριά
πάνω σε δίσκο
χιλίων στροφών.

Μέσα στον πανικό του νου
και τη λάμψη των αισθήσεων
να ανοίξω τη σεζόν με μουσική
και άστρα. Ξανά.
Κι όμως, τόσο διαφορετικά.

Λες και δεν είμαι πια
σκόνη. Συσσωρευμένη.

Λες και είμαι ξαφνικά
στη βελανιδιά κάπου μέσα
μια ολόφωτη
περίσσια δύναμη
ενός βροχερού ποιήματος.

Επίστρωση
του αόρατου.

Πλωτή μελανιά.
Συρρικνωμένη.

Για να βρει θέση
μεσα μου.