Hugo Claus

néerlandais

Marnix Vincent

français

DE MOEDER

Ik ben niet, ik ben niet dan in uw aarde.
Toen gij schreeuwde en uw vel beefde
Vatten mijn beenderen vuur.

(Mijn moeder, gevangen in haar vel,  
Verandert naar de maat der jaren.

Haar oog is licht, ontsnapt aan de drift
Der jaren door mij aan te zien en mij
Haar blijde zoon te noemen.

Zij was geen stenen bed, geen dierenkoorts,  
Haar gewrichten waren jonge katten,

Maar onvergeeflijk blijft mijn huid voor haar  
En onbeweeglijk zijn de krekels in mijn stem.

'Je bent mij ontgroeid,' zegt zij traag mijn
Vaders voeten wassend, en zij zwijgt
als een vrouw zonder mond.)

Toen uw vel schreeuwde vatten mijn beenderen vuur.
Gij legde mij neder, nooit kan ik dit beeld herdragen,
Ik was de genode maar de dodende gast.

En nu, later, mannelijk word ik u vreemd.  
Gij ziet mij naar u komen, gij denkt: 'Hij is  
De zomer, hij maakt mijn vlees en houdt
De honden in mij wakker.'

Terwijl gij elke dag te sterven staat, niet met mij
Samen, ben ik niet, ben ik niet dan in uw aarde.
In mij vergaat uw leven wentelend, gij keert  
Niet naar mij terug. van u herstel ik niet.

© De Bezige Bij & Hugo Claus
Extrait de: Gedichten 1948-1993
Amsterdam: De Bezige Bij, 1994
Production audio: Het Beschrijf, 2004

LA MÈRE

Je ne suis pas, je ne suis que dans ta terre.
Quand tu hurlas et que ta peau frémit,
mes os prirent feu.

(Ma mère, prisonnière dans sa peau,
change au rythme des années.

Son œil léger, pour échapper a l'ardeur
des années, me dévisage
et me nomme son fils joyeux.

Elle n'était lit de pierre ni fièvre animale,
ses jointures étaient de jeunes chats,

mais pour elle ma peau reste sans pardon,
immobiles sont les grillons dans ma voix.

¾Tu m'échappes, dit-elle avec lenteur
lavant les pieds de mon père, et elle se tait
comme une femme sans bouche.)

Quand ta peau hurla, mes os prirent feu.
Tu me déposas, plus jamais je ne soutiendrai cette image,
 j'étais l'hôte convie mais meurtrier.

Aujourd'hui viril, je te deviens étranger.
Tu me vois venir vers toi, tu penses: « Il est
l'été, il éveille ma chair, garde
en éveil les chiens qui m'habitent. »

Tandis que chaque jour tu te meurs, mais sans moi,
je ne suis pas, je ne suis que dans ta terre.
En moi ta vie s'éteint en basculant, tu ne reviens
pas vers moi, de toi je ne me remets pas.

Traduction: Marnix Vincent
Paru: Hugo Claus, Poèmes, L’Age d’Homme, Lausanne, 1998.