Het sneeuwt nog steeds.
Ik klim naar de torenkamer en kijk nog
eens over de baai: zwaarte en duizeling.
Iemand telefoneert en komt met optimistische
voorstellen, en ja: je kunt  de foxtrot dansen
tot op het laatst. Maar ik maak liever een uitstapje
naar een nabijgelegen heemkundemuseum of meld me aan
als mezzosopraan in het kerkkoor, al zing ik niet
zo best. Het is niet eenvoudig. Het is echt
problematisch. Ik weet welk continent
jij waardeert, maar daar is het evenwicht tussen de soorten
nu verstoord: ze namen allemaal een knuffeldier mee dat ze niet wilden
achterlaten. Die eten elkaar op nu. Ik weet welke streken
jou bevallen,  wie er eenmaal is geweest, verlangt
er steeds naar terug. Zweet en wat er allemaal over
de wanden kroop als men naar bed ging. In de tropen zijn de
zwerfhonden niet op dezelfde manier zwerfhond,
ze leven en sterven. De sneeuw stuift steeds heviger over
de rozen, donker glanzende overblijfselen van de nacht.
We herinneren ons niet alles, wel veel.