Ξεφλουδίζω το ξύλο και βρίσκω το κάρβουνο.
Όμως τι να ’ναι αυτό που ξεχωρίζει οριστικά
Το δέντρο από το στύλο;
(Στολισμούς φυλλωμάτων, βλαστάρια, χυμούς
τα βοσκάει ανεμπόδιστα ο χρόνος).

Τριζοβολούν τα κούτσουρα στο τζάκι και η ανάσα τους
Είναι θρόισμα δάσους που ορμάει αναθρώσκοντας
Με τα φτερά της τέφρας του
Και τιτιβίσματα πουλιών στην καμινάδα.
Ωραία φωτιά
Τι κρεματόριο φαντασίας βουκολικής κάθε σου φλόγα
Παρομοίωση πάθους που υψώνει συχνά το ευτελές
Σ’ ακριβό παρανάλωμα.
Κοιτάω τις σπίθες των ματιών σου. Τις εύστροφες
Περιελίξεις της φιδίσιας γλώσσας σου
Και πώς με κίνηση χορευτική αλλά με μέθοδο
Καταβροχθίζεις όγκους θηραμάτων.
Έτσι, σαν έρωτας.
Όσο ζεσταίνεις, τόσο αφανίζεις.
 
Μα πόση, αλήθεια, τέχνη χρειάζεται
Για να πετύχει ο αφανισμός.

Πόσος, αλήθεια, χρειάζεται αφανισμός
Για να ζεστάνεις.