Farhad Showghi
allemand
ΤΟ ΘΗΡΑΜΑ
Κοιμότανε κάτω από το δέντρο ο κυνηγός
Και το κεφάλι του ελαφιού στα πόδια του.
Λίγη στάχτη είχε κλείσει την πληγή
Κι άλλη μέσα στο σάκο βαλσάμωνε
Το γρήγορο σώμα.
Μ’ όλο που στ’ όνειρό του ψιλόβρεχε
Κι έλιωνε το δάσος φύλλο φύλλο,
Το ζώο έτρεχε ολοζώντανο
Πάνω στα μισολιωμένα χιόνια.
Κάθε ψυχή είχε βρει τον τόπο της.
Κάθε πουλί ένα ταίρι.
Κι όπως ρουφούσε τις δυνάμεις του η ανάπαυση
Και διαλυόταν σαν την ψίχα του ψωμιού
Στο ρεύμα του ύπνου η συνείδησή του,
Πείνασε το πανέμορφό του θύμα, στράφηκε
Κι άρχισε να βοσκά το λήθαργό του.
Αν λοιπόν σηκωθείς μέσα στις στάχτες
Κι ο σάκος κλείνει από πάνω σου κι αισθάνεσαι
Ν’ ανοίγουν κάπου αλλού τα μάτια σου
Κι όχι εδώ, μες στο περίκλειστο σκοτάδι,
Στην πίκρα, στην οργή, στο παράπονο
Μην παραδίνεσαι ακόμη.
Το θέαμα δες: κοιμάται ο κόσμος.
Άνθρωποι και δέντρα και πετούμενα.
Τη βροχούλα, αληθινή και χρήσιμη,
Νομίζει ότι την ονειρεύεται.
Νομίζει ότι μπορεί ν’ αναπαυτεί
Μετά το φόνο.
Κι ό,τι διαιρέθηκε, ενώ ήταν ένα,
Όσα τα χώρισε το μαχαίρι,
Νομίζει ότι θα παραχώσει.
Κι ας σπρώχνει η θλίψη με τα κέρατά της
Όλο πιο πέρα τα παραπετάσματα.
Να μην παραδοθείς, να μην πεθάνεις.
Τάχα οι άνθρωποι έχουνε το δίκιο
Ή οι σκιές των ονείρων τους…
Τάχα θα μας δικάσει άγρυπνη όραση
Ή μόνοι, πατώντας στα δάχτυλα,
Τον ύπνο το βαθύ θα διασχίσουμε
Προς την ερχόμενη μέρα…
Extrait de: ΦΟΡΤΙΟ
Αθήνα / Athen: Καστανιώτης / Kastaniotis , 1998
Production audio: 2001 M. Mechner, Literaturwerkstatt Berlin
Die Beute
Es schlief unterm Baum der Jäger,
zu seinen Füßen der Kopf des Hirsches.
Wenig Asche schloß die Wunde,
einbalsamierte noch weitere Asche
im Sack den schnellen Leib.
Es nieselte in seinem Traum
und der Wald verging Blatt für Blatt,
doch lebendig lief noch das flinke Tier
durch die Schneeschmelze.
Jede Seele fand ihren Platz.
Jeder Vogel fand seinen Gefährten.
Und als Mittagsruhe seine Kräfte verzehrte,
sein Bewußtsein sich verlor
gleichsam krümelnd im Strom des Schlafs,
wurde hungrig sein wunderschönes Opfer
wandte sich seinen Tiefschlaf zu fressen.
Richtest du dich auf inmitten der Asche
und schließt sich der Sack über dir,
spürst du, daß deine Augen sich öffnen
an einem anderen Ort,
nicht hier im umhüllenden Dunkel,
gibst dich hin
der Bitternis, dem Zorn, der Klage.
Diese Szene betrachte: es schlafen die Menschen.
Die Leute, Bäume, fliegenden Geschöpfe
glauben den weichen Regen zu träumen,
der wahr ist und von Nutzen.
Und sie glauben im Schlaf Ruhe zu finden
nach dem Mord.
Und alles, was einst ein Ganzes, jetzt in Teile zerlegt,
zertrennt vom Messer,
glauben sie leicht mit Erde zu bedecken,
und wenn weggedrängt bleiben
immer weiter die bergenden Vorhänge
vom Stoß der Trauer,
gib nicht auf, dich nicht dem Tod hin.
Ob die Menschen Recht behalten
oder ihrer Träume Schatten,
ob wir allein den tiefen Schlaf durchschreiten,
auf Zehenspitzen
dem künftigen Tag entgegen