Bernez Tangi

français

MANNAWIDDAN

En noazh dirak ar mor
Ur minaoued en e zorn
E oar digor’ an nor
Ha lak’ an tan er forn
E vlev hir ha luziet
War e glopenn
Ar gwez a zo diwisket
Gant e lagad lemm

Ul lamm war an traezh
Ur spluj prim ’ kreiz an houlenn
Ha ne chom diwar-c’horre
Nemet ur c’helc’h spoum
Diflistr’ a ra er-maez
Gant bezhin ’n-dro d’e c’houg
Gouleier ha liv douget gantañ
War e choug

O ! ar banneoù dour
Dindan an heol a luc’h
’Vel steredennoù aour
Enaouet da greisteiz
Youc’hal a ra d’ar c’houmoul
Hag an avel ’c’hwezh
E galon ’stok en e vruched
Ar bed a bulluc’h

War-sav dirak an heol
Goustad ’n em lak da red’
Laboused en-dro dezhañ
A gan douster ar bed
Pign’ a ra war ar reier
Betek an tevenn
Kouezhañ ’ra kreiz ar bleunioù
Dizalanet-mik

Gourvezet penn-da-benn
Gant e valvennoù kloz
Ar balafenned gwenn
A nij a-us d’ar roz
An avel pa c’houl’
A deu da flour’ e groc’henn
Mestr eo war an doureier,
Ar c’houmoul, an tan
Ur youc’h berr ha nerzhus
Da gaout e gezeg-mor
Lamm’ a ra war o c’hein
’vit kuitaat ar goudor
D’an daoulamm ruz
Hei ! hei ! hei ! davet an arnev
E ya da ’n em goll pell
’ touesk ar strak en donvor

© Bernez Tangi

MANNAWIDDAN

Nu devant la mer
Une alêne à la main
Il sait ouvrir la porte
Et mettre le feu au four
Ses cheveux longs s’emmêlent
Sur son crâne
Il déshabille les arbres
De son regard perçant

Un saut sur le sable
Un plongeon vif dans la vague
Il ne subsiste en surface
Qu’un cercle d’écume
Il jaillit hors de l’eau
Des algues autour du cou
Des lumières et des couleurs
Illuminent sa nuque

Les gouttes d’eau
Scintillent sous le soleil
Comme des étoiles d’or
Allumées en plein midi
Il hurle aux nuages
Et le vent souffle
Son cœur bat dans sa poitrine
Le monde se désintègre

Debout face au soleil
Lentement il entreprend sa course
Des oiseaux autour de lui
Chantent la douceur du monde
Il escalade les rochers
Jusqu’en haut de la dune
Et s’écroule à bout de souffle
Parmi les fleurs

Étendu de tout son long
Les paupières closes
Les papillons blancs
Volent  au-dessus des roses
Le vent quand il l’exige
Vient caresser sa peau
Il est le maître des eaux,
Des nuages et du feu

D’un cri bref et vigoureux
Il rassemble ses chevaux de mer
D’un bond, il les enfourche
Pour quitter l’abri
Dans un galop fou
En direction de l’orage
Il part se perdre loin
Dans le fracas de la pleine mer

© Bernez Tangi