(Hendrick Averkamp)

Wy też chodźcie za mną! − skinął na nich Hendrick,
a oni poszli z nim, na jego lód,
a on czekał, aż się rozjadą,
i zdał się na nich, ufał, że odnajdą
swoje miejsca, i rzeczywiście je znaleźli
wówczas, przynajmniej tam, na lodzie.

I Zabawami na lodzie nazwął Hendrick
obraz, gdy już wypełnił, a na pierwszym planie,
jakby u bramy wszechrzeczy,
dokładnie na wprost niego stał podobny
do wspaniałego, barwnego motyla
kawaler z łyżwami na nogach,
w żółtej kamizelce, w ciemnych pumpach,
w wysokim kapeluszu z piórkiem, w takiej pozie
jakby to on się tu naprawdę liczył,
jakby na nim skupiała się, z niego rozchodziła
w każdym kierunku cała uwaga,
chociaż był obecny tylko tak jak inni.

Po czym całość pokrył grubo werniksem.

I wtedy ptaki zastygły na niebie,
i tak już został ten, kto na nos padał,
i wszyscy tak, jak byli, w ruchu, siedząc,
na jednej nodze, pojedynczo, w parach.

I stała się wielka cisza. I w tej ciszy
gesty jak rdzenie słów oznajmiały:
Tu! Tam! Tak! Tędy! Hop!
− choć już donikąd, już tam na stałe.

I tego nic nie zmieni, nie ma takiej siły
ani zamiaru i chyba powodu, bo skądże
by się wziął, gdy wszystko jest tak, jak być może,
i tak, jak jest, jest dobrze.

O, tak! − i ponownie pokrył wszystko werniksem.

Gotowe. Hendricku, ten twój lód, ta srebrna
pozłacana taca jak magnes przyciąga
twoich wyznawców niewiernych.

Jak rozgwieżdżone niebo jest twe lodowisko,
na którym każda z gwiazd ma swoje miejsce
i takie „pięknie jest być” przenika wszystko.

Coś nawet z bliska jest tak oddalone,
że jak melodii, która w ucho zapadła,
zagrozić nic już mu nie może.

U ciebie życie sunie na saniach zaprzęzonych w konie,
a kto na to patrzy, cieszy się, że może to widzieć,
i każdy drobiazg z radością jeg oko chłonie.

Inny, Pieter Bruegel, mistrz, wiedział, co wiedział.
U ciebie zgarbiony pod brzemieniem słomy
spieszy radośnie biedak.

Sceny na lodzie. Zabawy na lodzie;
łyżwiarze − i ani razu ślepiec ślepca
po twardych grudach nie wodzi.

I nie ma spojrzeń, co by za czymś innym tęskniły rozbiegane,
nie ma przeszłości, przyszłości, dalekich gór, które bolą,
nie ma przemijania, soli sypanej na otwartą ranę.

Skąpane w kosztownym świetle wszystko, co ogrzewa,
płaszcz, pończochy, spódnica czerwieni się i czerni,
i nie zlewają się ze sobą dom, łódka i drzewo.

Bo czy musi być prawdą, że wiatr zawsze płacze?
Że zawsze szaleje? Zawsze syczy?
Że liść zawsze spada jęcząc z rozpaczy?

Że zawsze w lecie brutalnym drżymy
i napełniwszy się jak winogrona cukrem,
na oślep lecąc coś krzyczymy?

O, gdybyś wziął mnie na swój lód raz bodaj!
nałożył mi kapelusz, miękkie światło, co tylko trzeba
i na stosownym miejscu mnie zawerniksował!