Birbirimize

doğru ucundan çekildiğinde
          kolayca açılan gemici düğümleriyle aslında
sıçrayan mikroplarla belki

bazen akoru bozulmuş bir piyanoda
      allegro ma non troppo
bazen bir uçurumun kenarından
      dibine doğru son süratle

deterjan kokan renkli çamaşır ipleriyle
     bizim mahalleden fazla uzaklaşmadan
yer değiştiren kıtalar gibi
    her yıl ufak mesafeler katederek

siyah bir ilkokul önlüğünün yaka düğmesiyle
   bak ne kadar zamandır
derilerini değiştiren iki yılan gibi
   her mevsim yeniden

bir okyanusun dibindeki
   karanlıkta merakla
sabah kahvesi gibi
   biraz da alışkanlıktan

parmağına akmış japon
   yapıştırıcısıyla sımsıkı
yoksa bir pazar sabahı
    rahatlığıyla mı

köşedeki çingenenin sümbülleri sardığı
   alüminyum folyoyla özel günlerde
bir serum hortumuyla
   acil durumlar için

hidrojen ve oksijen atomlarının
   mütevazı hareketleriyle
yeni bulunmuş bir gezegende
   yaşam olma ihtimaline şaşarak

bir terazinin
   eşit kollarıyla
ama denge falan istemediğimizi
   umursamadan

asla evcilleşmeyen
   hayvanların boynuzlarıyla
susmak bilmeyen
   cırcır böceklerinin uykusunda

bir tilkinin
   aldığı sincap kokusuyla
ve bir sincabın
   duyduğu adımlarıyla tilkinin

her an bir bomba
   patlayabilir korkusunu
kahve için süt kalmayabilir
   endişesiyle karıştırarak

bir mezar taşıyla
   mezar taşını özenle yıkayan biri gibi
ne olursa olsun

kim bilir bir devrimi karşı devrime dönüşürken
   birlikte izlediğimiz için belki

inancımızı idareli kullanıp
   susuzluktan ölmemek için

bağlanmaktan
   korkarak

derimin derine
   sürtünürken çıkardığı sesle

sabrımızda biriken laktik asiti
   güneşte kurutup

kendi tuttuğumuz
   kukla ipleriyle

birbirimize
   senle ben

© Efe Duyan
Production audio: Efe Duyan / EDISAM - Turkish Literature and Science Writers Union

Al Otro

con nudos de marinero, de hecho, que pueden desatarse fácilmente
si se tira del punto adecuado
como gérmenes saltarines quizá

a veces en el allegro ma non troppo
de un piano desafinado
a veces a toda velocidad desde el borde de un precipicio
hasta el fondo

con líneas coloridas de ropa tendida
sin alejarnos demasiado del barrio
como continentes que se mueven
a pasitos

con el botón de un uniforme de la escuela primaria
–mira desde hace cuánto tiempo–
como dos serpientes cambiando de piel
cada estación, de nuevo

con curiosidad en lo oscuro
de un profundo océano
pero también desde la costumbre
como el café de la mañana

como el olor de un conejo
en la nariz de un zorro
como los pasos del zorro
en la oreja de un conejo

mezclando el miedo de que una bomba
pueda explotar en cualquier momento
con la preocupación de que no haya
leche suficiente para desayunar

como una tumba
y alguien limpiando cuidadosamente esa tumba
pase lo que pasee

quién sabe, quizá porque juntos vimos una revolución
convertirse en contrarrevolución

salvando nuestra fe
para no morir de sed

con el miedo de
engancharnos

con la voz de
mi piel frotándose contra tu piel

secando el ácido láctico que se nos apila en la paciencia
al sol

con los hilos de marioneta
con los que nos amarramos

al otro
tú y yo

Traducción: Laura Casielles