was je nabijheid niet eetbaar, leeg
springt de maag naar je op, spuwt
zijn honger naar deze hoge hondentoon
boven alle Duitse frequenties, spuwt,

spuwt –

Braken wilde ik van geluk
met je smeltend blokje margarine
in het lijf, in het gelijke ritme van de steekdwang
bleek als een spook

zoals links en rechts naast het bed
de lampenkappen, echte runderblaas