Seasamh Fóid

Tá an fód ag imeacht ina luaithreach,
Ó dhonn go bán,
Ach las sé, las, is dhóigh ar feadh i bhfad,
Agus théigh.
Ag tiontú ina luaithreach bán
Ón chraiceann isteach,
Tá fionnadh air, nó féasóg seachtaine ar ghiall teann seanduine
Agus imíonn an crot deimhin dronuilleogach sin
Ba fhianaise ar scil na bhfear,
Is imíonn na poill a d’fhág an píce
Ba fhianaise ar a neart.
Tá bealóg ann, domhain, dearg, nimhneach.
Char thréig na déithe teallaigh go fóill an áit seo.
An dul ó sholas, nach sin an t-am
Do leannáin, don phleanáil, don oiliúint faoi rún,
Don fhilíocht?

© Greágóir Ó Dúill

Bodenständig sein

Die Torfsode geht über in Asche
Von braun nach weiß.
Aber sie flammte, ja, flammte und brannte lange
Und wärmte.
Wird zu weißer Asche
Von Außen inwärts
Wächst Pelz,
Ein Wochenbart am starken Kinn von einem alten Mann.
Dahin geht diese stabile klare Form
Sie war Beweis für die Geschicklichkeit der Männer
Und die eingehackten Löcher
Sie waren Beweis für deren Stärke, gehen dahin.
Ein kleiner Riss erscheint, tief, zornig, rot.
Die brandigen Götter haben diesen Ort noch nicht verlassen.
Nun Anbruch der Nacht, ist das nicht die Zeit
Für Liebende, für Planungen, zum Üben im Geheimen
Für die Poesie?

Übersetzt von Monika Rinck