Arie Pos 
Translator

on Lyrikline: 7 poems translated

from: néerlandais to: portugais

Original

Translation

[Een man eet een appel in het park...]

néerlandais | Erik Lindner

Een man eet een appel in het park
en de bomen buigen om hem heen
het gras is uit de stammen gelopen
het verdringt zich rond zijn voeten
de vijver duwt planten op de oever
de man neemt een hap uit de appel
en laat die op zijn tong kantelen
zuigt het vocht eruit en vermaalt
de vijver krimpt achter de struiken
takken wijzen uit de bomen omhoog
een dier klimt tegen een stam op
en springt en sprint door het veld
voorbij het groen aan de straatkant
terug de vijver langs de struiken door
naar een man die zijn handen vouwt
op het veld in de verte in een park.

© Erik Lindner
from: Tafel
Amsterdam: De Bezige Bij, 2004
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Um homem come uma maçã no parque...]

portugais

Um homem come uma maçã no parque
e as árvores curvam-se à sua volta
a relva saiu dos troncos
e formiga à volta dos seus pés
o lago empurra as plantas para a margem
o homem trinca a maçã
e fá-la virar sobre a língua
chupa-lhe o suco e tritura
o lago encolhe atrás dos arbustos
ramos de árvores apontam para cima
um animal sobe por um tronco
salta e atravessa o relvado
para lá do verde na borda da rua
volta ao longo do lago e dos arbustos
para um homem que dobra as mãos
no relvado ao longe num parque.

traduzido do neerlandês por Arie Pos

[Als ik niet meer uit mijn woorden kom]

néerlandais | Erik Lindner

Als ik niet meer uit mijn woorden kom

of zijn stem die ze ontkracht, klinkt, is
het kind geknipt

voor de spreiding van haar lokken

weet dan
dat zelden

een hand duwt en ophoudt.

© Erik Lindner
from: Tong en trede
Amsterdam: De Bezige Bij, 2000
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Quando eu já não encontrar palavras...]

portugais

Quando eu já não encontrar palavras

ou a voz soar de quem as anula,
a criança é talhada

para o encanto das suas madeixas

saiba então
que raramente

uma mão empurra e para.

translated by Arie Pos

Rede

néerlandais | Erik Lindner

Trek niet in twijfel dat rede,
dat rede, dat rede, dat rede.
Een vlieg loopt van de rand
naar het midden van het tafelblad
en weer terug, volgt enkele centimeters
van de zijde, steekt de leegheid
van het vaalwit weer in, probeert opnieuw
wat ik niet weet en vliegt dan op.

© Erik Lindner
from: Tramontane
Amsterdam: Perdu, 1996
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

A razão

portugais

Não ponha em dúvida que a razão,
que a razão, que a razão, que a razão.
Uma mosca anda da borda
para o centro da tampa da mesa
e volta, segue alguns centímetros
pela borda, mete de novo para o vazio
meio branco, tenta de novo
não sei o quê e depois levanta voo.

traduzido do neerlandês por Arie Pos

De tramontane

néerlandais | Erik Lindner

Voor de kust rust de duiker in zijn verhaal
en tekent kaal de bergwand aan het strand.
De wind snijdt het verhaal en slijt en slijpt
bladeren van de platanen – het raamkozijn.

Ik kwam met de wind mee voor dit verhaal.
De reis vertelde een man liep over de berg
en het verhaal loopt dood op zee. De wind

speelt heer op zijn graf. En de duiker raakt
bekneld tussen het steen, de helpers duiken
op en de wind verplettert de deining de zee.

De duiker schildert windvlagen voor de kust.
De bergwand bloeit. En het graf is een trede
naar het koraal in een spelonk op de bodem
boven de kleurgravure van het bloemgordijn.

© Erik Lindner
from: Tafel
De Bezige Bij, 2004
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Tramontana

portugais

Diante da costa o mergulhador repousa na sua história
desenhando a falésia nua sobre a praia.
O vento corta a história, corroendo e aguçando
folhas dos plátanos – o caixilho.

Vim com o vento para esta história.
A viagem contou um homem passou pela montanha
e a história morre no mar. O vento

joga ao Senhor na sua sepultura. E o mergulhador fica
entalado entre pedras; surgem os socorristas
e o vento esmaga a ondulação do mar.

O mergulhador pinta rajadas de vento frente à costa.
A falésia floresce. E o túmulo é um degrau
para o coral numa caverna no fundo
sobre a gravura colorida da cortina de flores.

traduzido do neerlandês por Arie Pos

[De zee is paars bij Piraeus]

néerlandais | Erik Lindner

De zee is paars bij Piraeus.

Een vlag kruipt uit de klokkentoren
als de wind draait.

Een man stapt over een hond.
Een vrouw wrijft gebogen over haar ooglid.

In een parapluwinkel valt een paraplu van de toonbank.

Op een smalle tak zit een duif
die erafvalt, fladdert en opnieuw gaat zitten
de bes die te ver op het uiteinde van de twijg hangt
de tak die doorbuigt, de kraag die opbolt als de duif verschuift.

Een meisje stapt in de metro met een bureaula.

Op het dikke zand aan de branding
schuift een visser horizontaal zijn hengel uit
een fiets staat naast hem op de standaard.

Hij staat wijdbeens alsof hij plast.
Vogelpootafdrukken in het zand.
De hengel kromt boven de zee.

© Erik Lindner
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[O mar é púrpura junto de Pireu...]

portugais

O mar é púrpura junto de Pireu.

Uma bandeira gatinha para fora do campanário
quando o vento muda.

Um homem dá um passo por cima de um cão.
Uma mulher curva-se e esfrega a pálpebra.

Numa loja de guarda-chuvas um guarda-chuva cai do balcão.

Num ramo esguio pousa uma pomba
que cai, bate as asas e volta a pousar
a baga pendurada demasiado para o extremo do ramo
o ramo que dobra, o pescoço que se enche quando a pomba se desloca.

Uma rapariga entra no metro com uma gaveta de secretária.

Na areia grossa junto da ressaca
um pescador estende horizontalmente a cana de pesca
ao seu lado, uma bicicleta repousa no suporte.

O homem está de pernas afastadas como se urinasse.
Pegadas de pássaro na areia.
A cana curva-se sobre o mar.

traduzido do neerlandês por Arie Pos

[Tot een wiek van de molen losdraait]

néerlandais | Erik Lindner

Tot een wiek van de molen losdraait
Ivens wacht op een stoel op de wind

tot de punt van een duinpan verkruimelt
op de wind op een stoel wacht Ivens

tot de trein in een rookpluim oplost
Ivens op een stoel wacht op de wind

tot het stof zijn ogen doet tranen
wacht op een stoel op de wind Ivens

tot het zweet op zijn kin opdroogt
op een stoel wacht Ivens op de wind

tot de baarden van kamelen wapperen
tot korrels als vlooien op de vlucht slaan

tot een slinger in een vliegertouw vastraakt
tot zijn wandelstok als golfclub omverslaat

tot het zand borrelt als schuim in de branding
tot het deksel van zijn koffer opengaat

op een stoel op de bergtop wijst Ivens
daar slaapt de wind in een hol in de woestijn.

© Erik Lindner
from: Trompet in de branding
SLIB-reeks, CBK Zeeland, 2013
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Ivens e o vento

portugais

Até a asa do moinho se soltar
Ivens espera numa cadeira pelo vento

até o cume de uma duna se esmigalhar
pelo vento numa cadeira espera Ivens

até o comboio se dissipar numa pluma de fumo
Ivens numa cadeira espera pelo vento

até o pó lhe fazer lacrimejar os olhos
spera numa cadeira pelo vento Ivens

até o suor na queixa lhe secar
numa cadeira Ivens espera pelo vento

até as barbas de camelos ondearem
até grãos se porem em fuga como piolhos

até uma grinalda se prender num fio de papagaio
até a sua bengala cair para o lado como um clube de golfe

até a areia borbulhar como espuma na rebentação
até a tampa da sua mala se abrir

numa cadeira no cume do monte aponta Ivens
ali dorme o vento numa cova no deserto.

traduzido do neerlandês por Arie Pos

18 september 1994

néerlandais | Erik Lindner

1. Alles wat ontstaan is kan verdwijnen.

Hoe op een hete dag een lange bank
schaduw ontvangt van zeven olijfbomen.
Hoe het zitvlak verklamt in aanraking
met het massief en eeuwenoud steen.

Hoe de tramontane de zeespiegel breekt
en door indringend licht van een lome zon
het wateroppervlak oppikt en ronddraait
in orkanen geel, blauw, oker, zand, water.

Hoogtevrees kan oplossen, richtingloos.

Zwaluwen die als vleermuizen duiken
langs de stijle rotswand achter de bank
waar het pad drie baaien doorslingert
maar nog slechts naar Frankrijk wijst.


2. Niets sterft vrijwillig in Port Bou.

Het meisje uit Aragon op het strand
doet haar rok uit en loopt antilopig
door de branding terwijl haar leren tas
een schrijfmap bewaart met ijzerwerk.
Ze is hier alleen voor deze zondag
die gelijk een naamloze geschiedenis is.

Een lege sokkel op een stalen plateau.
De voortuin van een verlaten douanepost.
Een rots die haast wegglijdt in de zee.
Geef het daar kleurenblind benamingen
spel van tramontane, wind met kracht
van hoge bergen, doet rillen in de zon.


3. Alles wat ontstaan is kan verdwijnen.

Het vrijelijk verstrekken van penicilline
en morfine. In de oude pensionkamer
staan twee bedden tussen een muur
van ziekte. Jij en ik, wie is mannelijk?

Wat is mannelijkheid? Het schrapen
van een mesje over de ontstoken keel,
hoe het voelt te worden geschoren
de laatste keer, voor een feest waar

je niet meer bij zal zijn. Of hoe
een kind lachend zand gooit
naar de zon. Vallen en pas
schaamte bij het opstaan.


4. Ook wat niet ontstaan is kan verdwijnen.

Zand, wortels, helmgras, sporen die hier
nimmer liepen. De inwoners die de reiziger
nastaren maar zijn signalement niet geven.
Hun gang nog verstoord na het bouwen

van een monument. Nu, als de tramontane
aan je lichaam likt en jou en je bril oppikt,
die meevoert. Waar de passage het kerkhof
brengt tot aan de afgrond boven de branding.

Daaromtrent kan enkel een bijziende vinden.
Hoe het hier komt? Vijftig jaar geleden. Zo-
iets vergeten is barbaars. Zelfs de verminking
van een kunstwerk is een uiting van cultuur.

Dit deed ik. Gewetenloos. Vandaag. Datum.

© Erik Lindner
from: Tramontane
Perdu, 1996
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

18 DE SETEMBRO DE 1994

portugais

1. Tudo o que nasceu pode desaparecer.

Como num dia de calor um banco comprido
recebe sombra de sete oliveiras.
Como as nádegas se humedecem em contacto
com a pedra maciça e milenar.

Como a tramontana quebra o espelho do mar
e pela luz penetrante de um sol lânguido
levanta e faz rodopiar a superfície de água
em furacões de amarelo, azul, ocre, areia, água.

A vertigem pode dissolver-se, sem rumo.

Andorinhas mergulhando qual morcegos
pela falésia íngreme atrás do banco
onde o caminho serpenteia por três baías
apontando apenas França.

 

2. Nada morre voluntariamente em Port Bou.

Na praia, a rapariga de Aragão
tira a saia e entra antilopemente
na rebentação enquanto a saca de couro
guarda uma pasta de escrever com ferragens.
Está aqui apenas pelo domingo
que é uma história sem nome.

Um pedestal vazio numa bandeja de aço.
O jardim da frente de um posto fronteiriço abandonado.
Um rochedo que parece deslizar para o mar.
Dê nomes ao sítio, daltonicamente
jogo de tramontana, vento com a força
de montanhas altas, faz tremer ao sol.

 

3. Todo o que nasce pode desaparecer.

A distribuição livre de penicilina
e morfina. No velho quarto de pensão
estão duas camas entre uma parede
de doença. Tu e eu, quem é masculino?

O que é a masculinidade? O raspar
de uma lâmina por uma garganta inflamada,
a sensação de ser barbeado
pela última vez, para uma festa em que

já não participarás. Ou como
uma criança rindo atira areia
para o sol. Cair e a vergonha
só ao levantar.

 

4. Mesmo o que não nasceu pode desaparecer.

Areia, raízes, amófila das dunas, rastos que
nunca passaram por aqui. Os habitantes que com o olhar
seguem o viajante, mas calam os seus sinais pessoais.
O andar ainda perturbado após a construção

de um monumento. Agora, quando a tramontana
te lambe o corpo, te levanta a ti e aos teus óculos,
os transporta. Onde a passagem leva o cemitério
até à falésia por cima da rebentação.

Por aí só um míope sabe encontrar.
Como aconteceu? Foi há cinquenta anos. Esquecer£
algo assim é uma barbaridade. Mesmo a mutilação
de uma obra de arte é um sinal de cultura.

Fui eu que o fiz. Sem escrúpulos. Hoje. Data.

traduzido do neerlandês por Arie Pos