Boerje Bohlin 

Translator

‘s nachts ontstaan de autodeur dichtslaan overdag tevoorschijn
komen alsof het niets is de stad in rijden met grijze rusteloze

wolken van regen glimmende straten uitspreken dan thuiskomen
in een flits ongewone vormen blinkend in het alledaagse

een toestand van vervoeren daar liggen rotsen onzichtbaar
tijdens vloed voor de wereld boven water en de spiegel

geeft omstandigheden die verdwijnen het andere benoemen
of dezelfde namen vinden op steeds dezelfde andere wijze

ziet de gedachte zich kiemen op een andere verdieping tevoorschijn gekomen uit het trapgat als krast een klauw van een kat zich met de prooi in de vloer schaduwt zonlicht het blauw van de stoel met takken en bladeren vuurt de kachel aan in een adem sta ik vanmorgen op om te gaan fietsen na een douche van boterhammen bij het uitstappen verdringen reizigers zich laten de trein er niet door gaat de klok een stap vooruit in de maandelijkse overschrijving zit een heel huis de electriciteit verbindt kamers als water in een schok liggen groenten uit de supermarkt alsof ze nooit zijn gegroeid in de winkelwagen komen nader tot elkaar als voorproef op de maag aan een tafel voorkomt het vallen van bijvoorbeeld ellebogen en handen ontmoeten dingen mensen tafel van bomen uit elkaar gezaagd uitgelegd bed in elkaar geslapen dromen vliegen als een lieveheersbeestje of merrie door gesloten oogleden een auto met vleugels heeft water of een wortel nodig danwel hot dog vliegt toch niet op kerosine van een gedachte doe ik de deur dicht met een sleutel roos

moeder femme fatale uit de modder getrokken vader onkruid groeit overal bracht de geest van moedermoeder verhalenvlinder goed voor levenslang moedervader in blauwe jaguar gesuikerde paaseitjes getoverd moederbroer vier jaar oud in pyjama met de pont over het IJ moedermoedermoeder jonggestorven moedermoedervader bariton aan vrouwen en drank teloorgegaan moedermoedervadermoeder wierp de delving de overtoom in een sok 100 gespaarde guldens droom aan het voeteneind moedervaderzus verstoten voor gek versleten huissloof geboren 19 oktober 1919 moedervaderzus vermeende moedermoeder vadermoeder gedachte verbinding tussen alles tractatus vadervader die voor sigaren en een borrel brievenschrijver van de buurt vadermoedermoeder ongehuwd zonder middelen vadermoedervader in vlees en bloed verstoten uit de naam van de steen het fortuin van zijn vadermoedervadervader eerste verffabrikant van nederland te haarlem verspeeld aan paarden verdronk zijn 19e verjaardag vadervadermoeder kreeg 15 kinderen waarvan de jongste vadervader levensboom komt daar nu leven van muziek of woorden dan? 

de dag rolt de straat op
vanuit een diepte waar ik niets van weet
rolt de dag de straat op die ik diepte noem
want zo heet de dag vandaag: een diepte is als jij
haar weet te vinden in het onderhavige
onderzoek ritselen wij maar wat met papieren

nemen het op voor elkaars vermogen
te zien in het donker of de oever slaapt
als de eb een eind weg vandaag
de weg bewondert steeds anders bevolkt
en we de horizon naar ons toe halen –
een rode draad met flonkeringen

verschoppelingen van de schaduw
tot het asfalt onze voeten verbrandt
het vuur opgooit uit ons zweet
het lijf bestuurt als ware het een vrucht
op het wegdek uitgespuugd en geen vogel
echt geen een vogel opvliegt

met het verwisselen van de gedachte
vraagt de mond om niets
bemint de mond bevindt de groet zich
in onuitgesproken millimeesterlijk
benaderde zichtbaarheid van dit en dat
van wat en hoe de dingen zijn

het bloed blijft maar vragen stijgt
in het blozen een langskomende trein
schuift zich tussen nieuwbouw en leegte in mist
ons berovend van zicht op een vlieger
met een staart vol gekleurd licht
van goud misschien – misschien ook niet

vandaag probeer ik hartgrondig steeds opnieuw
waar ik steeds zo hartgrondig stuitend goed
naar zoeken moet

een falen tegelijk onmetelijk licht
en handzaam klein genoeg
om mee te kunnen nemen –
altijd bij me te dragen

een falen bij de tijd
van nu en van mij – tegelijk
even alomvattend

onpersoonlijk

in de vrijgegeven storm vind ik mijn stoel in de hemel
klimt het vliegtuig langs wolken het licht tegemoet ontdekt

slaperig vanmorgen als vliegende visser op weg onzichtbare
sprong bliksemend door een ademende vlucht vogels

de bloeiende amandelboom bloedmooiste streek aan een meer
een heuvel nevelig dal door hogere heuvels versterkt aangroeiend

tot stad waar overstromende rivieren zonnewendes glanzen
van levenden en geliefden aan niemand toebehoren aan elkaar

raken vallend het laatste nieuws opvangen vandaag
bijvoorbeeld in een omgeving van enige mensen en dingen

buigt wat ruimte mijn richting uit speelt de wind rond de wereld met de keerkring een licht op beschilderde muren veranderend geluid het vertrek met schaduwen boven tafel en uitzicht de sterren het strand verwacht brekend handelende golven een zon te kiezen waar luister ik naar uit aarde reisvaardig gemaakte steen geeft laag voor laagtijd blootgelegde fossielen en diepere graven zijn er wereldreizen voor nodig om onze kleinste deeltjes in beweging te zetten

gelukkige hoedanigheid van onder de zeespiegel verblijven
of boven de wolken een stoffige veer de vogel vinden alles

verandert in de schemering verdwijnen opmerkingen
van de regen zinderende zon het gewicht de dingen meer

of minder is dat wat we leven noemen kleine witte bloemen
die tussen stenen groeien er genoeg herinnering voor een stroom

van dingen is samengebald tot een moment met dit beeld
of gevoel het gras dat wuift het riet zingt en water ruist alleen

in de taal van vogels of walvissen en stroomt net zo lang
als de lucht om bomen zich verliest in tijd en levens

in herinneringen onuitgenodigde feiten in aanwezigheid
van walvissen en vogels door het water gladgemaakte kiezels

kleuren waar het naartoe gaat dat je leeft en weet je verstrijkt
als alle betekenis op den duur je bewustzijn een korte zomer

vliegende ogen met verende vleugels lichten geworpen
op een landkaart getekend in handen vlammend
klaarwakker dat zei ik toch niet een ademloos lichtgewicht
honingmerk en stuifmeel van levende klaprozen blauwe
velden korenbloemen als ontpopte hoofden eenogige
wolkeloze lucht waar dromen vandaan tevoorschijn
komen als zijderupsjes zich in duizenden meters
spinnende talen op grijsgroene moerbeibladen bedekt
met haartjes onthullende draden een verliefde zon
tegemoet komen zomaar zonder opdracht of regen
strekkende voelsprieten even een aanraking
van uitslaande vleugels naar wat is (een dag)

waar komen vlinders vandaan die invasie van lentelijke
lichtgevoeligheid ondragelijk bijna witte vleugels
gespikkeld uit een droom ontwaakte nacht zo vroeg
een hand vol ochtenddauw gedronken van glanzende
grassprieten en enige uren die klonken als zware klokken
in een dorp tussen niet gespecificeerde bergen
waar mensen wonen ergens op aarde uit haar voegen
prei en uien oogsten appels in een gaard en bomen bloeien
druiven barsten voor rijping in roestvrijstalen tonnen
en straks een neus verleiden het verhemelte dan
over de tong gaan als voorproef op wie vannacht
in enige uren aanloop van opnieuw (een dag)

verschijnt in het raam een land van ijsvogels
dan kraken ijsbloemen op warme adem naar lippen
bewegen als herinneringen losgelaten haren langs wolken
niet door gespikkelde vlinders of de wind bezochte wegen
een huis de struik in een berm bevroren regenwater
verdwijnt aarde onder een witte in lichtstralen
verpakte glinsterende oppervlakte tekenen diezelfde
wolken van weer wat nevel voorbij de koude morgen
springen vlokjes het licht in een welving
van horizonnen laten vinger voor vinger schaduwen
glijden langs bomen wakker worden zich herhalen
woord voor woord een ademen (een dag)

( I )

ik zou die avondlijke
merel in mijn tuin op
een tak in een gedicht
willen zetten, maar waarom
zou ik, hij zit per slot
van rekening daar waar
hij zitten moet: in een
gedicht daarbuiten.

(II)

dank u wel, gewoon
applaus is voldoende,
zo wimpelde yardbird
charlie laaiende ovaties
af

en ook die merel
in mijn tuin heeft
na een meeslepende solo
aan wat gemijmer
genoeg

bij het minste handgeklap
ritst hij het donker
in

Ik treur niet, geen tederheid trekt mij aan
Geen lichaam kan ooit het mijne voelen
Geen ander oor mijn verwarring, mijn onrust
In de sprakeloze plaag van de taal.
Dagelijks en dodelijker verkrampt mijn wereld
In de vreselijke vertakkingen van de pijn.
Ik heb het laatste boek gedragen, van rechts naar links
En met al mijn tekortkomingen veroordeel ik
Wie verbrandt en wie poogt door de leugen.

Want anders niets dan de nederigheid
Dan het voltrekken van de twijfel,
Want anders niets heeft ons bepaald.
Ik laat het licht de duisternis herhalen,
Herrijzen uit de roemloze rust van de rots
En terwijl het schrale water uit de wonden sijpelt
Beluistert de nakende nacht mijn schroevend hart.

Geen entstof heeft mij veranderd
Geen vrijgevig verleden mij bedwelmd. Geen smeulen.
Zoveel werd gescheiden, zoveel kwam terecht.
Ik bemin, ik schrijf en onderga de vriendschap
Maar als een metselaar, vrij en ommuurd
Voltooi ik de tempel waarvan de laatste hoeksteen
Mijn einde zal betekenen. En met datzelfde woord
Al mijn liefde verwoordend, leef ik verder
In de gesel van die zonnetekens waartoe ik behoor.