Jazra Khaleed

Heimatlos
Wohne ich in den Wörtern
Den Trauer tragenden
Den gefangenen
Mustapha Khayati, hörst du mich?
Sitz der Macht ist die Sprache,
δort marschieren die Polizeipatrouillen
Wir brauchen keine Poetenzirkel mehr
Wir brauchen keine Nobelpreisträger mehr
Bei mir im Viertel opfert man unschuldige Dichter
Rapper mit weiten Hosen und Schnee in den Augen
werfen Wörter schnüffelnden Kids Reime zu
Hinfallen und Aufstehen: die Kunst des Dichters
Jean Genet, hörst du mich?
Obdachlos sind meine Wörter,
dösen auf den Bänken am Klafthmonos-Platz
unter Ikea-Kartons
Meine Wörter kommen in den Nachrichten nicht vor,
gehen jeden Abend auf den Strich
Meine Wörter sind Proletarierinnen, Sklavinnen wie ich,
stehen am Fließband Tag und Nacht
Will keine Totenklagen mehr hören
Will keine Zivilistenverben mehr
Brauche eine neue Sprache, keine Zuhälterei
Warte auf eine Revolution, die mich neu erfindet
Begehre die Sprache des Klassenkampfs
Eine Sprache, die nach Aufruhr schmeckt
Die will ich formen!
Ach, welch Hochmut
Ist gut, ich gehe
Doch schau, auf meinem Gesicht liegt der Widerschein einer neuen Poesie
Kein Wort soll in Gefangenschaft bleiben
Ich suche ein Schlupfloch

I have no fatherland
I live within words
That are shrouded in black
And held hostage
Mustapha Khayati, can you hear me?
The seat of power is in language
Where the police patrol
No more poetry circles!
No more poet laureates!
In my neighborhood virgin poets are sacrificed
Rappers with dust-blown eyes and baggy pants
Push rhymes on kids sniffing words
Fall and get back up again: the art of the poet
Jean Genet, can you hear me?
My words are homeless
They sleep on the benches of Klathmonos Square
Covered in IKEA cartons
My words do not speak on the news
They’re out hustling every night
My words are proletarian, slaves like me
They work in sweatshops night and day
I want no more dirges
I want no more verbs belonging to the noncombatants
I need a new language, not pimping
I'm waiting for a revolution to invent me
Hungering for the language of class war
A language that has tasted insurgency
I shall create it!
Ah, what arrogance!
Okay, I’ll be off
But take a look: in my face the dawn of a new poetry is breaking
No word will be left behind, held hostage
I’m seeking a new passage.

No tengo patria
Vivo dentro de las palabras
envueltas en negro
y cautivas
Mustapha Khayati, ¿me estás oyendo?
En la lengua reside el poder
donde patrulla de policía
¡Basta ya de círculos poéticos!
¡Basta ya de poetas laureados!
En mi barrio los poetas vírgenes se sacrifican
Raperos de ojos sucios y pantalones anchos
imponen rimas a los niños que esnifan palabras
Caerse y volverse a levantar: el arte del poeta
Jean Genet, ¿me estás oyendo?
Mis palabras carecen de hogar
duermen en los bancos de la plaza
cubiertas de cartones del IKEA
Mis palabras no resuenan en las noticias
hacen la calle cada noche
Mis palabras son proletarias, esclavas como yo
Trabajan en talleres clandestinos día y noche  
No quiero más lamentos
No quiero más verbos pertenecientes a los no combatientes
Necesito un lenguaje nuevo, no proxeneta
Estoy esperando una revolución que me invente
Anhelo el lenguaje de la lucha de clases
Un lenguaje que ha probado la insurgencia
¡Lo construiré!
Ah, ¡qué arrogancia!
Está bien, me voy
Pero mira: en mi rostro se vislumbra el amanecer de una nueva poesía
Ninguna palabra se quedará atrás, cautiva
Estoy buscando un nuevo pasaje

Nuk kam atdhe
banoj brenda fjalëve,
veshur në të zeza,
robina.
Mustafa Hajat më dëgjon?
Në gjuhë ndodhet pushteti,
brenda saj sillet vërdallë policia.
Nuk duam rrethe letrare të tjerë,
Nuk duam seferë  të tjerë
Në lagjen time flijojnë poetët virgjinë;
repistë, antifashistë,
mësojnë kalamajtë në një shesh,
si të stërvisin fjalët.
Të biesh e të ngrihesh: arti i poetit.
Jean Genet, më dëgjon?
Fjalët e mia janë të pastreha,
flenë mbi stolat e Klathmonos,
mbuluar me kuti kartoni të IKEA-s.
Fjalët e mia nuk flasin në emisionet e lajmeve,
janë prostituta rrugësh netëve.
Fjalët e mia janë proletare, skllave si unë,
punojnë natë e ditë në fasoneri.
Nuk dua vajtime të tjera,
nuk dua folje të tjera në gjuhën e popullsisë së paarmatosur;
dua një gjuhë tjetër, jo kodoshlliqe.
Pres të shpikem nga një revolucion;
dua gjuhën e luftës së klasave,
një gjuhë të këndellur nga rebelimi.
Asnjë fjalë - peng nuk do ngelet pas:
kërkoj një shteg.

Ik heb geen vaderland
Ik woon in woorden
Die in zwart gewikkeld zijn
Als gijzelaars
Moustafá Chayáti, hoor je mij?
Het is in taal dat macht gevestigd is
In haar patrouilleert de politie
We hebben geen gedichtencycli meer nodig
We hebben geen Seferissen meer nodig
Waar ik woon worden maagdelijke dichteressen geofferd
Rappers met dichtgestofte ogen en wijde broekspijpen
beuken met rhymes in op jongeren die woorden snuiven
Te vallen en weer op te staan: de kunst van de dichter
Jean Genet, hoor je mij?
Mijn woorden zijn dakloos
Ze slapen op de bankjes van het Wenenplein
gehuld in dozen van de IKEA
Mijn woorden krijgen geen spreektijd op het nieuws
Ze trekken eropuit, elke avond
Mijn woorden zijn proletariërs, slaven net als ik
Ze ploeteren in uitbuitingsfabrieken dag en nacht
Ik wil geen klaagzangen meer
Ik wil geen werkwoorden meer die opgaan in de krachteloze menigte
Ik heb een nieuwe taal nodig en geen hoererij
Ik wacht op een revolutie die mij uit zal vinden
Ik verlang naar de taal van de klassenstrijd
Een taal die opstand heeft geproefd
Ik zal er een scheppen!
Och wat een arrogantie
In orde, ik ga ervandoor
Maar kijk goed, op mijn gezicht gloort de ochtend van een nieuwe poëzie
Geen woord zal achterblijven als gijzelaar
Ik ben op zoek naar een doorgang

Ek het gien vaderland ‘ie
Ek lief binne woor’e
Dit is in swa’t gesurround
En hostage gehou
Mustapha Khayati, kan djy my hoo’?
Die seat van power is innie taal
Waa’ die boere patrol
Gien poetry kringe nie!
Gien poetry wenne’s nie!
In my neighbourhood word virgin poets gesacrifice
Rappers met stof innie oë en hanggat broeke
Force rympies op kinne’s wat woor’e snuif
Val en staan ​​wee’ op: die kuns vannie poet
Jean Genet, kan jy my hoo’?
My woor’e is homeless
Hulle slaap oppie bankies vannie Klathmonosplein
Bedek in IKEA-cardboards
My woo’de praattie oppie nuus ‘ie
Hulle is elke aan’ biesig om te haa’loop
My woo’de is common, slawe soes ekke
Hulle wê’k nag en dag in sweatshops
Ek wil niks mee’ funeral songs hê nie
Ek willie mee’ wê’kwoo’de hê wat annie non-fighters behoor’ ‘ie
Ek need 'n nuwe taal, nie pimping ‘ie
Ek wag vir 'n revolution om my te invent
Honge’ na die taal se klasoorlog
'n Taal wat die opstand al gesmaak het
Ek sal dit create!
Ag, watte arrogance!
Alright, ek spat nou
Maar kyk ‘ie: in my gesig issie dawn van ‘n nuwe poetry
Gien woo’d sal agterbly nie, hostage gehou nie
Ek is op soek na 'n nuwe vê’s.