Vladimir Kopicl

Im Himmel steht die Sonne und das heißt Tag.
Im Himmel gibt es sie auch wenn es Nacht heißt.

Gestern sah ich einen Bach, der nach einem Kaninchen suchte,
einem kleinen, schlotternden, frierenden,
mit grauen, zitternden Pfötchen,
aber es ist Sommer, und er fand es nicht.
Wieder sind sie einander nicht begegnet.
Was wird im Winter sein?

Weder Stock, noch Karotte,
weder Untergang, noch Idyll.
Im Herbst erstellen sie den Abschlussbericht,
vielleicht kann man daraus mehr erfahren.

Auch der Mond weiß nicht was er soll,
Erde und Himmel nah, doch allem fern,
als sei er niemandem verpflichtet
und müsse sich nicht rechtfertigen.
Sich selbst kein Hindernis,
andern keine Hilfe.
Von Wolken verdeckt oder Häuserecken -
vor Augen versteckt,
vergessen.

Er lebt nicht wirklich bürgerlich,
sieht aus wie ein Vorübergehen,
eine Ewigkeit, vergänglich,
stumpf wie der Glanz eines Brudermords.

All das bedeutet etwas, aber es löst nichts,
bleibt einfach stumm
wie eine leere Telefonzelle.  

Morgen werden an der Stelle der Sterne
die Heiligen stehen, durch ihren Glanz
wird der gestirnte Himmel sich verfinstern,
sich mit milder Wärme füllen,
mit beschissener Innigkeit,
die Heiligen reden erst wenn man es ihnen sagt.

Aber wer soll zu ihnen sprechen in dieser Leere,
in der alles, was sie umgibt, wie eine Mattscheibe erscheint,
wie eine blöde Doku im kalten Auge des Fernsehers?
Aller Frieden in diesem Universum ist aus Glas, durchsichtig,
und darüber flitzt das Kaninchen und beschmiert
das Glas mit seinen Pfötchen.

Vielleicht wird ein zweites kommen
und es mit dem Pfötchen säubern, vielleicht
auch nicht. Ein Ende hat kein Gleichgewicht.

Sonce stoji na nebu in temu pravimo dan.
Vendar je ono tam tudi, ko temu pravimo noč.

Včeraj sem videl potok, ki išče zajčka,
majhnega, trepetajočega, premrzlega,
s sivimi drhtečimi tačkami,
a bilo je poletje in ni ga našel.

Spet se nista srečala.
Kaj bo, ko pride zima?

Ne palica, ne korenje, ne propad, ne idila.
Morda sporočita jeseni, ko pripravita zaključno poročilo.

Tako stoji tudi Mesec, ne ve zakaj je tam,
blizu tako Zemlji kot nebu, a oddaljen od vsega,
kot da nima zadolžitve in nobenega opravičila.
Ne da bi oteževal sebi, ne da bi olajševal drugemu.
Celo ne vidi se ga dobro, zdi se kot pozabljen,

takoj ko ga zakrije oblak ali robovi hiš.
Ne živi povsem kot državljan, deluje začasno,
kot prehodna večnost in skrhan sijaj bratomora.

Vse to govori o nečem, a nima rešitve,
ali pa je povsem nemo, kot prazna govorilnica.

Zjutraj pa bodo namesto zvezd tam stali svetniki
in bivši zvezdni svod bo od sijaja namrščen,
z blago, rahlo zafrknjeno toplino zapolnjen,
ker svetniki ne govorijo, dokler jim ni tako rečeno.
A kdo bi jim lahko kaj rekel v tisti pusti praznini,
v kateri vse, kar je zunaj, deluje kot ekran,
kot neumen dokumentarec na hladnem očesu teveja.
Ves mir v tem vesolju je prozoren kot steklo
po katerem steče zajček in ga pomaže s tačko.

Morda bo prišel še drugi, da bi ga s tačko umil,
morda pa vseeno ne. Konec nima ravnotežja.

Saulė kybo danguj ir tai vadiname diena.
Bet ji tenai ir tada, kai sakome: naktis.

Vakar mačiau upokšnį, ieškantį kiškelio,
mažo, sužvarbusio ir virpančio,
pilkom drebančiom letenėlėm,
bet buvo vasara ir jo nerado.
Jie vėl nesusitiko.
Kas bus žiemą?

Nei lazda, nei morka, nei praraja, nei idilė.
Gal pasirodys rudenį, kai suruoš galutinį pranešimą.

Taip kybo Mėnuo, jis nežino, kodėl yra ten,
artimas Žemei ir dangui, bet atsitolinęs nuo visko,
lyg neturėtų įsipareigojimų, pateisinimo jokio.
Nei sutrukdyti sau, nei kitam padėti.
Jo net nematyti aiškiai, jis atrodo it užmirštas,
kai jį pridengia debesys ar namo kampai.
Jis visai negyvena miesčioniškai, jis veikia laikinai
tarsi praeinanti amžinybė ir atbukęs brolžudystės spindėjimas.

Visa tai kažką pasako, bet sprendimo nėra
arba jis nebylus tarytum tuščiažodžiavimas.

O ryt žvaigždžių vietoj tenai stovės šventieji
ir buvęs žvaigždėtas skliautas taps spindesio sklidinas,
pripildytas švelnios šilumos, šiek tiek sumautos,
nes šventieji visai nekalba, kol jiems nepasakoma.
Bet kas jiems pasakys toj apleistoj tuštumoje,
kur visa išskyrus juos atrodo lyg ekranas,
lyg kvailas komentatorius šaltoje TV akyje.
Visas pasaulis visatoje yra skaidrus it stiklas,
kuriuo nustriksi kiškelis ir sutepa jį letenėle.

Gal atliuoksės ir kitas, letenėle jį nupraus,
o gal ir ne. Pabaiga neturi pusiausvyros.

Ha a Nap az égbolton van, azt nappalnak hívjuk.
De ott van az, valahol fent, az éj folyamán is.

Tegnap láttam egy patakot, egy nyulacskát keresett,
egy kicsi, didergő nyuszit,
szürke remegő mancsokkal,
mivel nyár volt, nem tudta megtalálni.
Ezúttal sem találkoztak.
Vajon mi lesz velük a télen?

Se bot, se sárgarépa, se pusztulás, se idill.
Talán majd őszre jelentkeznek, ha elkészül a végső beszámoló.

Fent van a Hold is, ő sem tudja miért, oly közel
a Földhöz és az égbolthoz, de mégis oly távol,
mintha nem volna kötelessége és bizonyossága.
Nem hátráltatja magát, és nem is segít másnak.
Néha nem látjuk, könnyen elfeledjük,
olykor eltakarja egy felhő vagy az épületek sarka.
Nem él polgár módjára, olyan ideiglenes, mulandó, mint
az örökkévalóság és a testvérgyilkosság tompa fénye.

Mindez valamit elmond, de nincs megoldás,
vagy teljesen néma, mint egy üres telefonfülke.

És holnap, a csillagok helyén, ott fognak sorakozni
a szentek, és a csillagok boltozatát kifakítja a fény,
az űr megtelik csalfa hőséggel, mert a szentek
semmit se mondanak, amíg fel nem szólítják őket.
Különben is ki tudna szót érteni velük, abban a hatalmas
pusztaságban, ahol – rajtuk kívül – minden olyan ködös, mint
egy ostoba dokumentumfilm a tévé képernyőjén.
A világűr nyugodt és átlátszó, mint az üveg, néha
keresztül fut rajta egy nyulacska, és lábával bepiszkítja.

Majd mások is jönni fognak, hogy a mancsával megcirógassa
őket, de nem valószínű. A végnek nincs egyensúlya.

Сонца стаіць на небе – гэта завецца дзень.
Але ж яно там і ў часе, які завецца ноч.

Бачыў я ўчора струмень у пошуку зайчаняці,
малога, дрыготкага, зьмерзлага,
з трымцячымі шэрымі лапкамі,
але было ўжо лета, і той яго не знайшоў.
Не сустрэліся зноўку.
Ну а як прыйдзе зіма?

Ані бізун, ані моркаўка, ані згуба, ані ідылія.
Можа, увосень паведамяць канчатковыя зьвесткі.

Гэтак стаіць і Месяц, ня знае, навошта ён там,
каля Зямлі і неба, ды ад усяго наводдаль,
нібы ня мае пасады й ніякага апраўданьня.
Не перашкодзіць сабе ён, іншаму не дапаможа.
Нават як сьлед і ня бачны, здаецца забытым,
як зьнікае за воблакам ці за рогам дамоў.
Жыве не па-грамадзянску й здаецца часовым,
як мінучая вечнасьць і цьмяны бляск братазабойства.

Гэта ўсё кажа пра нешта, але няма вырашэньня,
альбо яно нямое, нібы пустая трыбуна.

А раніцой замест зорак там будуць стаяць сьвятыя
і колішні зорны купал натапырыцца зьзяньнем,
цеплынёю напоўніцца, што патроху зьнікае,
бо сьвятыя маўчаць, покуль да іх ня зьвернесься.
Але хто ж да іх зьвернецца ў гэтай поўнай пустэчы,
дзе ўсё, што навокал, падаецца экранам,
дакумэнтальным фільмам на стылым воку TV.
Цэлы сьвет у гэтым сусьвеце, як шкло, празрысты,
па якім прабяжыць зайчаня, яго запэцкаўшы лапкай.

Можа, другое зьявіцца – лапкаю шкло ачысьціць,
а, можа, зрэшты, і не. Канец раўнавагі ня мае.

O Sol está no céu e isso chamamos dia.
Mas ele também lá está quando a coisa se chama noite.

Ontem vi um riacho que andava à procura de um coelhinho,
pequenino, trémulo, gelado,
de patinhas cinzentas todo a tremer,
mas como era Verão não conseguiu encontrá-lo.
Mais uma vez não deram um com o outro.
O que acontecerá no Inverno?

Nem pau, nem cenoura, nem catástrofe, nem idílio.
Talvez se fique a saber, no Outono, quando terminarem o relatório final.

A Lua também está lá, na mesma, nem ela sabe por onde é que anda,
perto da Terra e perto do céu, e longe de tudo
como se não tivesse nada a fazer nem outra razão de ser;
nem atrapalha a si própria, nem ajuda a outrem.
Nem se vê bem, coitada, parece esquecida
mal se esconde atrás de uma nuvem ou um canto de uma casa.
Não tem uma vida burguesa, parece que está de passagem,
Como eternidade efémera e brilho apagado de fratricídio.

Tudo isso fala de qualquer coisa, mas não tem solução,
Ou está completamente vazio como uma cabine telefónica abandonada.

Amanhã, em vez das estrelas, lá estarão os santos.
O firmamento será armado em brilho,
cheio de calar ameno, um pouco lixado,
já que os santos nada dizem antes de serem perguntados.
Mas quem lhes vai perguntar algo naquele deserto vazio
de onde tudo que está por fora, parece um ecrã,
como um documentário estúpido dentro do olho gélido da TV.
Toda a paz deste universo está transparente como vidro
através do qual corre um coelhinho sujando-o com as patas.

Talvez venha o outro, para o lavar com a patinha,
ou talvez ainda não. O fim não tem equilíbrio.

De zon staat aan de hemel en dit noemen we dag.
Maar ze is er ook als het nacht is.

Gisteren zag ik een beek die naar een haasje zocht,
klein, trillend, kouwelijk,
met grijze bevende pootjes,
maar het was zomer en ze vond het niet.
Ze vonden elkaar niet.
Hoe zal het in de winter zijn?

Geen stok, geen wortel, geen verlies, geen idylle.
Misschien in de herfst, als de eindafrekening wordt gemaakt.

Zo staat ook de Maan, hij weet ook niet waarom zo,
dicht bij de Aarde en hemel, maar toch van alles verwijderd
alsof hij geen verplichtingen heeft, geen rechtvaardiging,
noch dat hij zichzelf hindert of anderen helpt.
Hij ziet zichzelf zelfs niet goed, werkt als godvergeten,
als een wolk hem verhult of de hoeken van een huis.
Hij leeft niet helemaal als een burger, hij werkt tijdelijk,
als de voorbijgaande eeuwigheid en het stomme woord van de broedermoord.

Daarover prevelt hij niet, hij heeft geen oplossing,
hij is stom als lege praat.

En morgen, in plaats van een ster, staan daar de heiligen
en het vroegere sterrengewelf wordt door schitter benijd,
vervuld van een milde warmte, lichtjes verveeld,
want heiligen zeggen niets als men er niet om vraagt.
Maar wie kan het hen zeggen in deze eenzame leegte
waarin alles ageert als op een scherm
een domme documentaire op het koude TV-oog.
Heel de wereld in dit heelal doorzichtig
als vensterglas waarover een haasje loopt en dat het bevuilt.

Misschien zullen er anderen komen, die zijn pootjes wassen,
maar misschien ook niet. Het einde is niet evenwichtig.

El Sol és dins el cel i, d’això, en diem dia.
Però també hi és quan en diem nit.

Ahir vaig veure un rierol que buscava un conillet,
petit, tremolós, glaçat,
amb les potetes grises estremint-se,
però era a l’estiu i no el va trobar,
i no se’l va trobar més.
Què passarà a l’hivern?

Ni pal, ni pastanaga, ni fracàs, ni idil·li.
Potser ho anunciïn a la tardor, quan preparin l’informe definitiu.

També hi és la Lluna, no sap per què,
propera a la Terra i al cel, però lluny de tot
com si no tingués cap funció ni excusa.
Ni per perjudicar-se a si mateixa, ni per ajudar els altres.
Ni tan sols es veu bé, sembla oblidada,
així que la tapa un núvol o les arestes de les cases.
No viu del tot cívicament, sembla efímera
com l’eternitat fugaç, lluïssor somorta del fratricidi.

Tot això ens diu alguna cosa, però no té solució,
o és del tot mut com una estrada buida.

I demà, en lloc d’estrelles, hi haurà sants
i l’antiga volta celestial serà encabronada de brillantor,
omplerta d’una calor suau, una mica mal parida
perquè els sants no diuen res mentre no en rebin l’ordre.
Però qui els donaria l’ordre en aquella buidor deserta
on tot fora d’ells sembla una pantalla,
com un documental estúpid a l’ull fred del televisor.
Tota la pau en aquest univers és transparent com el vidre
que el conillet embruta amb la poteta en passar.

Potser en vindrà un altre, per netejar-lo amb la poteta,
o potser no vindrà. La fi no té equilibri.

The sun is shining thus we call this event a day.
But it stands there when we say it’s night time.

Yesterday I saw a stream looking for a rabbit,
a tiny one, shuddering, frozen,
with grey and trembling little paws,
And though it was summertime it didn’t find it.
They failed to meet again.
And what will happen when the winter arrives?

No stick, no carrot, neither downfall nor an idyll.
Perhaps they will tell us in autumn, once the final report was made.

The Moon stands there as well, it does not know why it was hung there,
close to the Earth and to the sky but so distant from them
as if it did not have its duty or an excuse for it.
It cannot neither harm itself nor help an other.
We cannot even see it clearly, it seems forgotten by them all,
as soon as the cloud covers it over or some corners of a house.
It does not live in a civil manner, it appears like a temporary thing
as transient as eternity, with its dumb glow like a fratricide.

All this is trying to tell us something, but there’s no solution to it,
or the solution appears to us silent like that empty speaker’s podium.

And tomorrow, at that very spot, we’ll be able to observe the saints
and the previous starry firmament will be damaged by its glitter,
filled out with gentle warmth, a bit screwed out,
as the saints never say anything unless they are told to do so.

But who is to tell them anything in that vast vacuity
in which all things except for themselves appear as the screen,
a dumb documentary in the cold television eye.
All peace and tranquillity in this universe are transparent like glass
across which a bunny rabbit runs smearing it with its paw.

Perhaps another rabbit will show up instead trying to clean it with its own                                                                                                                                 paw
and perhaps it will not. The end has no need for balance.