Nanni Balestrini

Das sind die Knoten, dies die Narben,
die Kleider, die du trägst, die unverhoffte Jahreszeit
auf dem Asphalt, wo wir noch länger leben werden, jene Wolke,
die recht genau einer ausgekühlten Teekanne

gleicht, mit einem Gesicht, als ginge es ihr schlecht,
blau wie das Restaurant oder die Ferne
obgleich es schon neun ist; Vorbereitungen
fast wie Ultimaten, Mohnblumen tropfen herab

gläubig vor meinen Augen, hängen über das Dach
auf den Wipfeln gestutzter Pinien, doch
Täuschung der Schein, Verheißung für die Passanten,
die fast alle gegangen sind, sie nisten sich ein,

werden gebraucht, und das Boot, das du nie
findest, aber nötig ist, damit wir irgend etwas
überqueren, wir beachten es nicht, und sehen
hin, wenn es doch keine Rettung gibt und durchmessen

noch immer ungewiß die Orte, wo
sich uns scharfumrissene Grenzen enthüllen ...
Und dann muß sich der Himmel doch wandeln. So wie ich
unversehens das Thema wechseln könnte, und kaum einer

würde es gewahr, der Fall, der noch immer
stumpf die Nachmittagsstunden durchwühlt, und tief,
und die Steine, die unter deinem Rücken liegen oder die Flucht
verrotteter Substantive aus verwirrten Strukturen —

dennoch nicht Neues, Bimsstein
auf den Ellbogen, wenn kein Platz ist außer für einen von uns,
und kaum aus dem Hause, begegnet man sich,
begegnest du dir, wenn du verstanden hast, wie ich auf dich warte.

(1961)

Voici les nœuds, voilà les cicatrices,
les vêtements que tu as portés, la saison inattendue
sur l’asphalte où encore nous vivrons, ce nuage
qui ressemble assez à la théière déjà

froide, avec le visage de quelqu’un qui est malade,
bleu comme le restaurant, la distance,
bien qu’il soit neuf heures, les préparatifs
presque achevés, pavots distillés,

croyant en mes yeux, dépassant du toit
sur les cimes des pins coupés, mais
tu trahis le titre, garantie aux passants,
que presque tous sont partis, ils se cachent

nécessaires et la barque que tu ne trouves
jamais, mais nécessaire parce que nous traversons
quoique nous ne regardons pas et où
nous voyons si même il n’y a pas de remède et ils passent

encore incertains les lieux où
les limites nettement marquées nous révèlent…
Puis le ciel devra bien changer. Comme moi je pourrais
changer d’un coup de sujet et peu de gens s’en

apercevraient, le bruit qui fouille encore
sourd les heures de l’après-midi, et profond
et les cailloux que tu as sous le dos ou la fugue
de substantifs rongés par les structures bouleversées –

toutefois rien de nouveau, la pierre ponce
sur les coudes, s’il n’y a de place que pour un seul de nous
et à peine sorti de la maison il rencontre quelqu’un,
tu rencontres quelqu’un, si tu as compris combien je t’attends

 Αυτοί είναι οι κόμποι, αυτές οι ουλές,
 τα ρούχα που φόρεσες, η απρόσμενη εποχή
 στην άσφαλτο όπου θα ζούμε ακόμα, αυτό το σύννεφο
 που μοιάζει πολύ με την τσαγιέρα που ήδη
 
 κρύωσε, με το πρόσωπο ενός αρρώστου,
 γαλάζιο όπως το εστιατόριο, η απόσταση,
 αν και είναι εννιά η ώρα, οι προετοιμασίες
 σχεδόν τελείωσαν, απεσταγμένες παπαρούνες,
 
 πιστεύοντας στα μάτια μου, γέρνοντας από τη σκεπή
 πάνω από τις κορυφές κλαδεμένων πεύκων, μα
 εξαπατάς τον τίτλο, εγγύηση στους περαστικούς,
 που σχεδόν όλοι έχουν φύγει, μαζεύουν
 
 απαραίτητα και η βάρκα που ποτέ δεν
 βρίσκεις, αλλά απαραίτητη επειδή διασχίζουμε
 παρόλο που εμείς δεν κοιτάζουμε και όπου
 δούμε μολονότι δεν υπάρχει γιατρειά και περνάνε
 
 ακόμα αβέβαιοι οι τόποι όπου
 σύνορα ευκρινώς σημαδεμένα μας αποκαλύπτονται…
 Τότε ακόμη κι ο ουρανός θα πρέπει ν’ αλλάξει. Όπως θα μπορούσα
 να αλλάξω ξαφνικά θέμα και λίγοι
 
 να το προσέξουν, ο γδούπος που ψάχνει ακόμα
 κουφός τις απογευματινές ώρες, και βαθύς
 και οι πέτρες που έχεις κάτω από την πλάτη ή η διαφυγή
 διαβρωτικών ουσιών από γκρεμισμένες κατασκευές ‒
 
 παρόλ’ αυτά, τίποτα καινούριο, ελαφρόπετρα
 στους αγκώνες, αν υπάρχει θέση για έναν μόνο από μας
 και βγαίνοντας μόλις από το σπίτι συναντά τυχαία,
 εσύ συναντάς, να ’ξερες μόνο πόσο καιρό σε περιμένω.