Jazra Khaleed

Der Mittag ist heiß. Verstümmelt mich
Seit zwei Tagen nichts im Magen. In meinem Bauch keimt ein Sturm
In meinem Viertel spielen keine Kinder
Die Pärchen tragen Jockeymützen
Sind so seicht wie ihre Küsse
Bügelfrei
Gehen auf den Straßen mit ausgefahrenen Ellenbogen
In meinem Viertel kleben die Nachrichten an den Wänden
Das Glück verfault wie eine Kugel in einem Bullenmagen
Auf dem Schlachthof der Alltäglichkeit verkaufe ich Hackebeile
Schreibe ein Gedicht immer wenn ich von der Wohnung zur Metro gehe
In Erwartung einer Gefühlsregung

Midday is hot. It cripples me
It’s been two days since I ate. I’m pregnant with tempest
Children don’t play in my neighborhood
Lovers don jockey caps
They are flat. Like their kisses
They are unwrinkled
They walk along the streets, elbows jutted out
News gets plastered to the walls in my neighborhood
Glee festers like a bullet in a cop’s stomach
I myself sell butcher knives at the abattoir of the everyday
I write a poem every time I go from my home to the metro
I am waiting to be touched

Hace calor al mediodía. Me paraliza.
Llevo dos días sin comer. Embarazada de la tempestad.
Los niños no juegan en mi barrio.
Los amantes llevan gorras de jockey.
Son planos. Como lo son sus besos.
No tienen arrugas.
Caminan por las calles con los codos extendidos
Las noticias se quedan pegadas en los muros de mi barrio
La felicidad se pudre como una bala en el estómago de un madero
Yo mismo vendo cuchillos de carnicero en el matadero a diario
Escribo un poema cada vez que salgo de mi casa hacia el metro
Espero emocionarme

Papunësia ime është metalike,
më gjymton.
Kam dy ditë pa ngrënë, rris në barkun tim një furtunë.
Në lagjen time nuk lozin fëmijë;
sigurimsat mbajnë kapele jokey,
janë të dystë, ashtu si dhe mënyrat e tyre urdhërore,
janë të dhëmbëzuar dhe pa mëngë;
ecin si garipa të fryrë, me krahët hapur.
Në lagjen time, ditët kalojnë kotësisht,
ndodhitë zbukurojnë muret,
lumturia kalbet nëpër gomisteri.
Në therrtoren e përditësisë shes hanxharë,
Shkruaj nga një poezi sa herë që bëj rrugën nga shtëpia në metro.
Në pritje të një mallëngjimi të mundshëm.

De middag is warm, ik ben moe en verzuurd
Ik heb al twee dagen niets gegeten en ben zwanger van een storm
Er spelen geen kinderen in mijn buurt
De minnaars lopen rond in sportersuniform
Ze zijn vlak. Net als hun vrijerij
Zijn ze gladgepolijst
Ze lopen over straat, hun ellebogen opzij
In mijn buurt staat een muur met de nieuwtjes op een lijst
Blijheid sijpelt als een  kogel door de buikwand van een smeris
Ik slijt messen in het slachthuis van de alledaagse gang van zaken
Gedichten schrijf ik elke keer dat ik van huis naar de metro loop
Ik wacht op een ontroering