Jazra Khaleed

Kein Mitleid mit dem Frieden
Blut kann nicht zu
Tinte werden
Das Geräusch der Tasten kann keine
Militärstiefelparade übertönen
Ein undiszipliniertes Gedicht kann
keinen unterwürfigen Dichter retten
Uns fehlt die Gewalt, zur neuen Sprache zu greifen
Uns fehlt die Kugel, die Macht (rasch) zu verändern
Die Faust, den Tag (rasch) zu verändern
Werden wir ein Gedicht. Werden wir beat. Werden wir Benzin
Lyrik heißt Attacke

Kein Mitleid mit dem Frieden
Schlagt ihn zusammen
Tretet ihn
Stellt ihn an den Pranger
Nehmt ihm seine Kinder
Reißt seine Krematorien ein
Befreit seine Sklavinnen
Lasst seine Toten unbestattet
Lasst ihn am Blut seiner Soldaten ersticken
Reißt ihm die Kleider vom Leib
Löscht seine Websites
Verjagt ihn aus der Geschichte

Wenn die Hungernden die Erde aus dem Gleichgewicht brächten,
wie viele Machthaber würden stolpern?
Wenn die Dichter nicht Selbstmord begingen,
wer trüge die Tränen der Verzweifelten bis zu seinem eigenen Tod?
Wenn die Huren auf schwarzen Laken schliefen,
wie viele weiße Männer würden mit anderer Hautfarbe erwachen?
Wenn die Väter ihre Kinder liebten,
würde dann ein neuer Kreislauf der Zeit beginnen?
Wenn alle in den Bussen Dösenden nicht länger zur Arbeit führen,
wie viele neue Morgen würden erblühen?
Wenn die DJs bei 78 Umdrehungen scratchten,
wäre so viel an Wahrheit zu ertragen?

Ich, Jazra, sage euch:
Jene, die Türen haben, sollen sie gegen Fenster tauschen
Jene, die zwei Mäntel haben, sollen alle beide hergeben
Jene, die Hacken haben, sollen den Asphalt aufreißen
Jene, die eine Flasche haben, sollen in Benzin getränkte Pfropfen finden
Jene, die Schlüssel haben, sollen die Zellen aufschließen
Jene, die eine Konsole haben, sollen die Klänge der Hoffnung mixen
Die Alten sollen jung werden und die Jungen alt
Mögen jene, die beten, stumm bleiben
Mögen jene, die stumm sind, beten
Mögen jene, die löchrige Kleider tragen, aufhören zu zittern
Jene, die auf Bänken schlafen
Jene, welche die Liebe mit den Nähten nach außen tragen
Mögen jene, die keine Hände haben, mit ihrem Kopf zuschlagen
Mögen jene, die keinen Kopf haben, mit ihren Händen zuschlagen
Mögen jene, die keine Zähne haben, mit ihrem Zahnfleisch zubeißen

Jene, die kein Brot haben,
sollen aus ihrem Hunger Straßensperren bauen
Jene, die Straßensperren bilden,
sollen einen Stein für jene werfen, die kein Brot haben

Legt Feuer! Legt Feuer an
Das morgendliche Aufstehen
Die Bankautomaten
Alle Schulen (ja, alle Schulen)
Die Geschichtsbücher
Die Schilder, auf denen „Zum Platz der Eintracht“ steht
Den nationalen Zusammenhalt
Die Fernseher (aber nicht die Antennen)
Die Fahrkartenentwerter
Legt Feuer! Legt Feuer an
Das Glück und das Unglück
Die Armut und den Reichtum
Die Kulturvereine
Die Konzentrationslager
Doch verbrennt keinen einzigen Menschen
denn er könnte der Erste sein

Die Füllfedern mögen heute ruhen
Lasst uns heute leben
Wir spucken die falschen Wörter aus
Wir tanzen im falschen Rhythmus
Wir setzen die falschen Gesten
Wir sind keine Leitfiguren
Die neue Dichtung
Die neue Dichtung
Die neue Dichtung (x1000)

Mos kini mëshirë për paqen;
gjaku nuk mund të bëhet bojë,
zhurma e tastierës nuk mund të mbulojë
marshimin e kambaleve ushtarake,
një poezi revolucionare nuk mund të shpëtojë
një poet komformist.
Na mungon dhuna, që të ecim përpara me gjuhën e re,
na mungon fisheku, që të vritet pushteti,
grushti, që do ndryshonte ditën.
Le të bëhemi poezi,
le të bëhemi beat,
le të bëhemi benzinë.

Mos kini mëshirë për paqen;
zhdëpeni në dru,
shkeleni me këmbë,
degjenerojeni në sy të botës.
merrini fëmijët,
shembni krematorët,
çlironi skllevërit e saj.
Lini të pakallur të vdekurit e saj,
shqyejani rrobat,
hakoni kompjuterat e saj,
flakeni jashtë nga historia.

Nëse të uriturit tërhiqnin litarin e botës,
sa pushtetarë do pengoheshin në të?
Nëse prostitutat ngjyenin çarçafët e tyre të zeza,
sa burrave të bardhë do u ikte ngjyra?
Nëse ata që flenë nëpër autobuza nuk shkonin në punë,
sa mëngjese do lulëzonin?
Nëse ata që humbën hijen e tyre, e gjenin poshtë një fjale,
vallë do mundeshin t’i rezistonin kësaj të vërtete?
Nëse dj-të ndalonin tek rrotullimi i 78-të
do rifillonte koha të rrethrrotullohej?

Unë Jazra them:
Ata që kanë dyer le t’i shkëmbejnë me dritare,
ata që kanë dy tunika le t’i japin që të dyja,
ata që kanë dy kazma, le të shqepin asfaltin,
ata që kanë çelësa, le të hapin qelitë,
ata që kanë mikser, le të miksojnë shpresën.

U bëfshin pleqtë të rinj dhe të rinjtë pleq,
mbetshin memecë, ata që luten,
dhe lutjet u bëfshin nga memecët.
Mos ngrifshin kurrë prej të ftohtit,
ata që veshin rroba me vrima,
ata që flenë nëpër stola,
ata që e veshin dashurinë mbrapsht.
Le të gjuajnë me kokë ata që s’kanë duar,
le të gjuajnë me duar, ata që s’kane kokë,
le të kafshojnë me mishrat e dhëmbëve, ata që s’kanë dhëmbë.
Ata që s’kanë bukë,
le të shndërrojnë urinë e tyre në barrikada;
ata që u kthyen në barrikada,
le të hedhin një gur, për ata që s’kanë bukë.

Zjarr! Zjarr!
Zgjimit mëngjesor,
bankomatëve,
gjithë shkollave (po, gjithë shkollave),
librave të historisë,
tabelave që tregojnë Omonian,
unitetit kombëtar,
televizorëve (jo ama antenat),
aparateve të shtypjes së biletave.
Zjarr! Zjarr!
Lumturisë dhe Fatkeqësisë,
varfërisë e pasurisë,
shoqatave kulturore,
kampeve të përqendrimeve.
Mos i shtini ama qoftë dhe një njeriu të vetëm,
mund të jetë i pari.

Le të ndalojmë për sot penat,
sot le të jetojmë;
shkruajmë fjalët e gabuara
kërcejmë nën ritmet e gabuara,
kryejmë lëvizjet e gabuara.
Poezia e re,
poezia e re,
poezia e re (x1000)