Anne Seidel

                                      história trágico-marítima. tragic maritime history. 

                                      maritime history as the history of sinking ships.

of the sadness of our brief sentences in late october – a memory remains: a honest city forest which frightens you. higher up light rain pushes into the wings, I wouldn’t like to say the tree-tops. like you the folded stocks are not the space. it remains unthought. neither does diminishing smoke designate the space. language is not the space. the space is a bench on which we hide before one another, later perhaps in the evening, when we have long since left the bench, it will again have stopped being the space.

                história trágico-marítima. трагична морска приказна.

                поморска приказна како приказна на бродовите што тонат.

oд тагата на нашите кратки реченици од крајот на октомври – останува спомен: искрена градска шума која те плаши. многу погоре во кулисите се пробива тивко дождот, не би сакала да кажам крошните. како и ти набраните темјанушки не се просторот, тој останува необмислен. и чадот што се губи не го означува просторот, јазикот не е просторот, просторот е клупа на која се криеме еден од друг, подоцна можеби вечерта, кога веќе одамна сме ја напуштиле клупата, таа повторно престанала да биде простор.