Volker Braun

Саланаватая вада коле вусны, дрот разрэзаны.
Бязгучна, як у сьне, талеркі-міны дрэйфуюць
Назад у шафу для посуду. Сюрэальны момант:
На дыбочках па расколіне сьвету, дзе не чуваць ніводнага стрэлу.
Гнаная разважлівасьць, бясконца стомленая, хапаецца
За першую-лепшую памылку… Стужка бруду лопаецца.
Яркае сьвятло надпісаў, якія крочаць, нібы акупанты, у цэнтр горада.
    БЭРЛІН
Я ЦЕШУСЯ, хай і занадта рана. Вей, жорсткі паўночна-усходні вецер.

Dwr halltaidd yn wefus-bigog, y gwifrau’n friwedig,
heb swn, megis mewn breuddwyd, symuda’r ffrwydron tir
siâp platiau cinio, yn ôl i’r ddresel. Un eiliad swrealaidd.
Ar flaenau traed ar glwyf y byd, a dim saethu.
Y pwyll ar herw, tu hwnt i flinder, a gydia
yn y camgymeriad agosaf. . .  Y rhwymyn budr a rhwyga.
Yr ysgrifen neon a ddynesa’n feddiannol hyd at Mitte
  BERLIN
NAWR ‘TE, LLAWENHA, yn rhy gynnar. Chwytha, hyrddwynt y dwyrain.

Lengths of wire, the brackish water has a barbed smile
Silently, like a dream, the mines drift
Like dinner plates back into the cupboard. Surreal moment:
On tiptoe where the world is sundering, and not a shot.
Reason, so long hounded, utterly fagged out, reaches
For some (any old) mistake ... The filthy bandage bursts.
Neon signs invade to centre stage. REJOICE
BERLIN, too soon. Blow now, nor` easter, hard.

El agua con sal de labios pinchudos, alambre cortado
con sigilo como en un sueño, las minas que inventó Teller, llevadas
por la corriente otra vez en el armario de la cocina. Un momento hiperreal:
en puntas de pie sobre el mundo agrietado, y sin un solo tiro.
El pensamiento alterado, con infinito cansancio, exagera
después del primer error que se presenta… revienta el gremio de la basura.
Escrituras luminosas van a pie cual ocupas hasta Mitte.
BERLIN
ALEGRATE, es demasiado temprano. Flameá, pesado Nordost.

L'eau saumâtre lèvres barbelées, fils de fer cisaillés
Sans bruit, comme en rêve, les mines plates dérivent
Regagnant le vaisselier. Moment surréel :
La pointe du pied sur la fissure du monde, pas un coup de feu.
La raison aux abois, infiniment lasse, s'empare de
La première erreur venue... L'escarre du pansement craque.
Des journaux lumineux vont occuper l'autre centre. BERLIN
REJOUIS-TOI, trop tôt. Souffle, âpre nord-est.

Labbra spinate d’acque salmastre, recinti aperti
Il servizio di mine fluttua e rientra,
Silente e onirico, in credenza. Momento surreale:
In punta sul ciglio del mondo, e nemmeno uno sparo.
Stanca in eterno, la ragione istigata impugna
Il primo sbaglio che passa … e la benda sozza scoppia.
Le insegne errano, occupano anche Mitte.
BERLINO
GIOISCI, troppo presto. Spira, duro nordest!