Henry Israeli 
Translator

on Lyrikline: 10 poems translated

from: albanés to: inglés

Original

Translation

Kur dashuria jep një shenjë...

albanés | Luljeta Lleshanaku

Ajo futet ne rrjedhën e gjërave me arrogancë,
si heshtja që pason trokitjet e çekiçit të gjyqtarit
gjatë seancës.

Gjithë qenia perkundet, nga puhia me e vogel,
nje are e ardhur gruri
që pret për t’u korrur.

I thua vetes se je e mbrojtur,
se tashmë je vetëm një shpinë
një shpinë e fortë, pa gjoks, pa bark,
pa kërthizë,
(veçanërisht pa kërthizë)
si tavani i qilarit
mbi ushqimet e konservuara për dimër.

Zmbrapsem një moment
e gatshme për t’ia filluar çdo herë nga fillimi
me një paletë te pastër piktori
e një vrimë të errët në mes.

E nis për të disatën herë atë rrugë
fundin e së cilës e njoh mirë,
si prekjen metalike të fishekut, ne xhep,
të cilin, gjatë rrethimit,
ushtari i mirë
e ruan për vete.

© Luljeta Lleshanaku
from: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

When Love Begins To...

inglés

It enters my days arrogantly
like the silence after the clap
of a judge’s mallet.

I sway in the slightest breeze
across a field of wheat
awaiting the harvest.

It arrives when I think I’m safe
when I think all I am is just a spine,
strong, without a chest or a belly,
without a navel –
like a cellar full of food
stored for winter.

I hesitate for a second
ready to start over again
with a clean painter’s palette
dark fingerprint in its centre.

Then I set off on the same road
the end of which I know best:
a cold bullet bulging in my pocket
the one every good soldier saves
for the day he finds himself surrounded.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

Shah

albanés | Luljeta Lleshanaku

Është vjeshtë. Venat në mermer
bymehen nga shirat.

Varret e të afërmve të mi,
me vetëm katër gisht kohë midis,
të vënë në radhë
si një varg makinash të bllokuara
në kryqëzim me hekurudhën.

Lufta ka marrë fund. Ajo dorezë farkëtari
që i mbante dikur, si gishtat, të gjithë bashkë
është hedhur, e panevojshme, tej.

Jashtë saj, ata janë thjesht ca të panjohur
që presin vetëm trenin të kalojë
në krahun tjetër të rrugës …

Aroma e dheut
të kujton shtëpinë
ku mungon një orë e varur në mur.

Ua pastroj emrat me kujdes në pllaka
Vitet …, si plagë të vogla në gjunjë
Dashurinë …, që tashmë djeg më pak
se një gjemb trëndafili.

Në të hyrë të varrezës
roja luan shah me veten në kabinë.

© Luljeta Lleshanaku
from: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

Chess

inglés

Autumn. Veins of marble
swell in the rain.

The graves of my relatives
four inches of space between them
lined up
like cars at a railroad crossing.

What once kept them together
like fingers in an ironsmith’s glove
has vanished.… The war is over.

In the afterlife there are only a few strangers
waiting for the train to pass.…

The smell of the earth
reminds me of home
where a clock that once hung on the wall is missing.

I polish the dust off their names with care –
the years… like little bruises on a knee,
love… which now pricks less
than the thorns of a rose.

There, at the entrance to the cemetery
the guard sits in his booth
playing chess with himself.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

Meditim me shkumë në fytyrë

albanés | Luljeta Lleshanaku

Një rruajtje pas pune, e përse duhet?!!
Njëlloj si im atë,
shumë kohë më parë,
para një pasqyre të venitur, plasa-plasa
si një kaçamak i gatuar pa yndyrë.
Edhe ai rruhej, tamam në këtë orë,
më një brisk që rrëshqiste nga lart-poshtë,
duke hapur një shteg të pastër nga tëmthat në mjekër
si fjalët e apostullit. E ndërsa gjuha e mbështjellë kërmill
zbrazte njërën faqe dhe mbushte tjetrën,
e folura e tij më vinte rikoshet përmes xhamit:
“Fuqia e burrit, bir, matet me gjërat që nuk bën.
Pasioni mbahet fshehur, si fruti i rrepës!”

Ishte njëlloj si të thyeje një rregull,
kur unë, vite më vonë
në mëngjes herët, pa zënë punë me dorë
nxirrja ferrën time nga lëkura
duke përdorur fshehtas veglat e tim eti.

Kur dora filloi të më dridhej, unë kërkova një zot,
Nuk qe e vështirë. Njëlloj si të kërkosh një berber, në atë lagje
që e njeh në pëllëmbë të dorës.
Ai nuk e ka zakon të të pyes: “Ç’farë mund të bëj për ty djalosh?”
Kryqi është më i vjetër se njeriu.
Dhe ja, ku jam, pa asnjë prerje,
i ndriçuar nga llamba e hipofizës në zverk.
Një rruajtje e pastër – siç i thoshte im atë – i cili,
kur vdekja erdhi ta merrte,
të merrte fytyrën e tij të parruar prej ditësh
si një grumbull milingonash rreken të përmbysin në vrimë
një kokërr gruri,
mblodhi shuk retinat, siç mbledh shuk pecetën
fëmija,
kur e detyrojnë të ngrihet i pangopur
nga tryeza.

© Luljeta Lleshanaku
from: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

Meditation While Shaving

inglés

Shaving after work? What for?
It reminds me of my father
a long time ago
standing before a mirror, cracked as
corn grits cooked without fat.
He went on shaving at that hour
a razor sliding up and down
clearing a path from temple to chin
like the words of an apostle
and as his tongue twisted like a snail
emptying one cheek and filling the other
his words rebounded from the glass:
‘The power of a man, my son,
is measured by the things he doesn’t do.
Passion should be kept hidden, like a turnip!’

It was as if breaking a rule, almost blasphemy
when I, years later,
early in the morning, before doing any housework
started shaving my own ‘thorn bush’
using my father’s razor.

When my hand trembled, I called out to God.
It wasn’t difficult. It was like searching for a barber
in a familiar neighbourhood.
God is not used to saying, ‘What can I do for you, young man?’
The cross is older than man.

Here I am, without a single cut
my neck lit up as if by an internal lamp.
‘A clean shave,’ my dad always said,
my dad whose eyes at death –
his face unshaven for days
looking like a swarm of ants
trying to lift a grain of wheat –
caved in like the crumpled napkin of a child
made to leave the table
still hungry.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

MESHKUJ

albanés | Luljeta Lleshanaku

Qenia njerëzore është si një gjuhë e vdekur
prej saj mbetet vetëm një shprehje, citim, apo një fjalë e vetme.

Por një baba pa djem është një mutacion;
emri i tij do të qarkulloje nga njëri vesh në tjetrin
përmes një fryme të pastër femërore
i artikuluar si një ëndërr pa konflikt
e vështire për t’u mbajtur mend të nesërmen.

Gjashtë vajza; secila prej lindjeve qe një dështim
si tregtari i arit
që kthehet në shtëpi vetëm me mëndafsh dhe çajëra kurues.

Pa një djalë në familje,
pa një lumë për të derdhur mbeturinat toksike
të zemërimit të tij bardhë e zi.
Pa dikë për të parashikuar luftën në skeletin e kafshëve të shtëpisë
pas darke,
– luftërat, lindjet vdekjet
kur jeta dembeloset në paqe.

Qeliza e tij është një shpellë
me skica naïve prej karboni:
gjahtari kundër bishës, gjahtari kundër natyrës
deri në çastin kur një grua shfaqet afër zjarrit.
Atëherë e tij fuqia zhvendoset nga muskujt
tek sytë
dhe këndi i shigjetës bëhet i paqartë.

Ky është fundi i epokës së akullit
dhe fundi i qartësisë.

Dhe është një sekret që i përthith burrat nga brenda
si Yjet Xhuxha,
duke i transfomuar nga të verdhë, në të bardhë
dhe pastaj … të zinj, një njollë në kozmos.
Pa një djalë për t’ia përcjellë këtë
jo vetë të fshehtën
por artin e vetmisë.

© Luljeta Lleshanaku
from: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

MEN

inglés

Human existence is like a dead language
of which only an expression, a quotation, or a single word remains.

But a man without sons is a mutation.
His name will move from one ear to another by a clean female whisper
voiced like a dream without conflict
difficult to remember after night’s end.

Six daughters, each birth a failure
like the gold prospector
who brings home only silk and medicinal herbs.

Without a son in the family,
there is no river to carry the toxic remains
of his black and white anger,
no one to foresee war in the bones of the ram
sacrificed for dinner;
no wars, no births or deaths
when life gets lazy in peacetime.

His cell is a cave
sketched with naive carbon drawings:
the hunter against the beast, the hunter against nature,
until the moment a woman appears around the fire.
Then strength moves from his muscles
to his eyes.
and the angle of the arrow’s aim shifts.

This is the end of the ice age
the end of clarity.

There is a secret that extinguishes men from the inside
like Dwarf Stars
changing from yellow to white
and then… to black, a smudge across the cosmos.
There is no son to inherit the father’s secret.…
not the secret itself
but the art of solitude.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

NUK ESHTE KOHA PER...

albanés | Luljeta Lleshanaku

Nuk është koha për ndryshime
Dhe me sa mbaj mend unë
asnjëherë nuk ka qenë një kohë e tillë.

Shtëpia frenon. Mbase gjithçka është kaq e rremë.
Gorricat, unazat, … makina e qumështit, … fëmijët e ngecur
si gjilpërat me kokë
në një xhaketë pa jakë tek rrobaqepësi
që pret për një tjetër provë …

Zakonisht, hemofilia dhe nevoja për ndryshim
trashëgohet në linjë mashkullore.
Burrat mund t’i njohësh vetëm në profil
(si monedhën romake me kokën e Cezarit),
me shikim të ngulur drejt humbjes.

Kurse gratë janë ato,
që nuk harrojnë të ndezin llambën e verandës në mbrëmje
rrethuar nga mushkonjat,
me bindjen se pavarësisht se si,
çfarë është shkruar për të ndodhur, do të ndodhë.

© Luljeta Lleshanaku
from: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

IT’S NOT TIME FOR...

inglés

It’s not time for a change.
For as long as I can remember
it’s never been time for a change.

The house dampens. Perhaps everything is a forgery:
the wild pears, wedding rings, the milk van,
the children faltering like a tailor’s pins
in an unfinished jacket
awaiting another try.

Passed from generation to generation, like haemophilia,
change is carried by the male chromosome.
You can recognise these men by their profiles –
like Caesar’s face, a laurel on his head,
staring into the failure,
stamped forever on Roman coins.

Women, on the other hand,
never forget to turn on the veranda light late in the evening,
the bulb covered in mosquitoes,
believing that in spite of what they do,
what is written, will happen.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

E HENA NE SHTATE DITE

albanés | Luljeta Lleshanaku

I.

Në mes je i shpëtuar – thoshnin latinët.
Mbulesa e qëndisur në mesin e tryezës.
Tryeza në mesin e qilimit.
Qilimi në mesin e dhomës.
Dhoma në mesin e shtëpisë.
Shtëpia në mesin e bllokut.
Blloku në mesin e qytetit.
Qyteti në mesin e hartës.
Harta në mesin e dërrasës së zezë.
Dhe dërrasa e zezë.
Në mesin e hiçit.

Lola është një engjëll. Balli i saj nuk është rritur që kur ishte
tetë vjeç, për të ruajtur të njejtën qendër graviteti. Dhe ajo pëlqen skajet,
qoshet
pavarësisht se veten e gjen gjithmonë në mes të një autobusi
kur njerëzit turren drejt hyrjes dhe daljes.

Fqinjët e mi janë njerëz të pashkollë,
nuk kanë dëgjuar asgjë për estetikën,
dhe zor se kanë lexuar gjë mbi boshtin, simetrinë dhe të
vërtetën absolute.

Por, ata lëshohen instiktivisht drejt mesit
ashtu si koka e burrit lëshohet krejtësisht në prehrin e gruas,
që me një palë gërshërë, pabesisht, deri nesër
do ta bëjë atë më të prekshëm se kurrë.

II.

Lodrat e prishura ishin argëtimi im.
Zebra, karroca kineze e akullores me kurdisje,
që im atë m’i solli dhuratë për Vit të Ri,
asgjë nuk vlenin
ishin si torta me kremin e lëpirë fshehtas në kuzhinë
derisa diçka metalike u thyhej përbrenda
dhe hidheshin tej të panevojshme …
Atëherë ua hapja barqet, ingranazhet mikroskopikë, bateritë
pa e ditur se kisha bërë hapin tim të parë drejt të kuptuarit,
si liri nga funksioni.

Kur për herë të parë pashë një pikturë të vërtetë,
bëra disa hapa mbrapa, instiktivisht, me thembra,
po zgjidhja pikën e vdekjes,
nga ku mund të hyja në brendinë e gjërave.

Ndërsa me njerëzit ishte tjetër gjë,
ata i ndërtova vetë. Njerëzit i desha,
qëllimisht jo deri në fund. Asnjëri prej tyre
nuk preku tavanin e kaltër me kokë,
si shtëpitë e lëna në mes, me një plasmas në vend të çatisë
kur sapo ka filluar vjeshta e lagësht e të kuptuarit.

© Luljeta Lleshanaku
from: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

MONDAY IN SEVEN DAYS

inglés

I.

Medio tutissmus ibis, the middle is the safest ground.
The embroidered tablecloth in the middle of the table.
The table in the middle of the carpet.
The carpet in the middle of the room.
The room in the middle of the house.
The house in the middle of the block.
The block in the middle of the town.
The town in the middle of the map.
The map in the middle of the blackboard.
The blackboard in the middle of nowhere.

Lola is an angel. Her forehead hasn’t grown since she was eight,
her center of gravity unchanged. And she likes edges, corners
although she always finds herself
in the middle of the bus
where people rush toward the doors at either end.

My neighbors never went to school
nor have they heard of aesthetics
and hardly ever have they read anything
about the Earth’s axes, symmetry, or absolute truth.
But instinctively they let themselves drift toward the middle
like a man laying his head on a woman’s lap,
a woman who, with a pair of scissors
will make him more vulnerable than ever
before the day is done.

II.

Broken toys were my playthings:
zebras, wind-up Chinese dolls, ice-cream carts
given to me as New Year’s presents by my father.
But none was worth keeping whole.
They looked like cakes whose icing had been
licked off by a naughty child
until I broke them, cracked and probed their insides, the tiny
gears, the batteries,
not aware then that I was rehearsing
my understanding of freedom.

When I first looked at a real painting
I took a few steps backward instinctively
on my heels
finding the precise place
where I could explore its depth.
It was different with people:
I built them up,
loved them, but stopped short of loving them fully.
None were as tall as the blue ceiling.
As in an unfinished house, there seemed to be a plastic sheet
above them instead of a roof
at the beginning of the rainy autumn of my understanding.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

ME FATIN E SHKRUAR NË FYTYRË

albanés | Luljeta Lleshanaku

Shoku im i bangës në shkollën fillore
kishte gishta blu, buzët blu dhe një vrimë të pariparueshme blu në zemër.
I shënuar me vdekje. I padukshëm. Ai vetëm ruante rrobat
i ulur mbi një gur, jashtë fushës së lojës,
asaj alkimie djerse dhe pluhuri.

I shënuari për të qenë mbret
është i ftohtë, i gatshëm për një rënie të lire,
i lindur parakohe nga një mitër e palumtur.

Gruaja flokëkuqe që pret përnatë burrin e pirë
do të vazhdojë ta presë kështu edhe njëqind vjet.
Nuk është faji i alkoolit. Ajo ka pritjen t’vulosur në fytyrë.
Dhe ai ndodhet krejt rastësisht në këtë akt
sa spektatori i rastit
që shiu e futi nga rruga në sallë.

Po kështu nuk është faji i luftës që i merr jetën djaloshit
me sy të trishtë. Ai ishte i prerë për listat e rekrutimit.
Melankolia është arsenali bazë i ushtrive.

Kurse ai që është vulosur me mbijetesë
do të vazhdojë të ushqehet me këlyshët e tij, si ariu polar,
pa e marrë kurrë vesh se moti është ngrohur.

Te gjithë të mbyllur si teoremat. Qielli i tyre
është një shtëpi e marrë me qera,
ku nuk mund të ngulësh as edhe një gozhdë më tepër.

Në pritje të një një urdhëri të dytë,
të cilin do ta injorojnë gjithsesi,
me krahët lidhur pas lopatave dhe veshët zënë më dyllë,
si njerëzit e Odiseut, në shtegun e sirenave.

© Luljeta Lleshanaku
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

MARKED

inglés

My deskmate in elementary school
had blue nails, blue lips, and a big irreparable hole in his heart.
He was marked by death. He was invisible.
He used to sit on a stone
guarding our coats
as we played in the playground, that alchemy of sweat and dust.

The one marked to be king
is cold, ready for a free fall
born prematurely from a sad womb.
And the redheaded woman waiting for her drunk husband to return
will go on waiting for one hundred years.
It isn’t the alcohol; she is marked by ‘waiting.’
And he only as guilty as an onlooker
pushed indoors by rain.

What’s more, it isn’t the war
that took the life of the young boy
with melancholy eyes. He was marked as well, born to be on the recruiter’s
list.
Melancholy is the standard arsenal of war.

And then there is one marked for survival
who will continue to eat his offspring like a polar bear
that never notices the warming climate.

All of them are as closed as theorems, their sky
a rental home
where hammering even a single nail of change is forbidden.

They are waiting for their next command, which they will ignore anyway
like the Argonauts who filled their ears with wax
and rowed on through the sirens’ path.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

REALITETE VERTIKALE

albanés | Luljeta Lleshanaku

Të vazhduarit, në rastin tim, nuk është zgjedhje por detyrim
qëkur tri breza zgjohen njeherazi brenda meje.

I pari është një fëmijë i plakur; im atë.
Fatin dhe veshjet i zgjedh gjithmone nje numër më të vogël.

E pastaj gjyshi. Në kohën e tij nuk njihej fjala “diagnozë”,
ai thjesht vdiq nga dëshpërimi gjashtë muaj pas së shoqes
E pa humbur kohe, mbi trypat e tyre
komuniteti ndërtoi nje punishte uniformash prej doku.

E stergjyshi. Nese ka ekzistuar nje i tille
une nuk ia di as emrin, ketu kujtesa pëson hiatus,
– prejardhja fshatare e prerë si thonjtë e fortë
e te zverdhur. nga puna ne arë.
Te tre perkulen si një pyll sipër meje
e me diktojne se cfare duhet te bëj
e çfare nuk duhet.

Sapo degjove prej meje nje te tillë “mirëmëngjes”
si e dale prej nje elefanti me putra mbi piano
apo prej shqepjeve te xhaketes se im eti.

Ata nuk po orvaten te ndryshojne ndonje gjë
e as te kundervihen; ndjehen te freskët
ashtu te larë me sapunin e lirë të perkohësisë.

Ata thjesht e riprekin boten permes meje
si me nje palë doreza plastike
për të ruajtur të paprekur shkakun
në vendin e krimit.

© Luljeta Lleshanaku
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

VERTICAL REALITIES

inglés

Waking is an obligation:
three generations open their eyes every morning
inside me.

The first is an old child – my father;
he always chooses his luck and clothes one size too small for him.

Next comes grandfather…In his day, the word ‘diagnosis’ did not exist.
He simply died of misery six months after his wife.
No time was wasted. Above their corpses
rose a factory to make uniforms for dockworkers.

And great-grandfather, if he ever existed,
I don’t even know his name. Here my memory goes on hiatus,
my peasant origins cut like the thick and yellow nails
of field-workers.

Three shadows loom like a forest over me
telling me what to do
and what not to do.

You listened to me say ‘good morning’
but it was either an elephant pounding on a piano
or the seams coming apart in my father’s little jacket.

Indeed, my father, his father, and his father before that
are not trying to change anything
nor do they refuse to change anything; the soap of ephemerality
leaves them feeling fresh and clean.

They only wish to gently touch the world again
through me, the way latex gloves
lovingly touch the evidence
of a crime scene.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

LAJME TE VONUARA

albanés | Luljeta Lleshanaku

Në fshatin midis maleve, lajmi vjen një muaj me vonesë.
Gjate rrugës pafajësohet: ai që vdiq shkoi doemos në parajsë,
e një grusht shteti “është vullneti i zotit”.

Përroi mbyt vetminë me vetmi. Imagjinata është rrëshirë
që të mbron nga trupi.  Përndryshe, pylli i rëndë i gështenjave dhe burrat e dehur,
gdhihen me shpatulla të ftohta ngjeshur pas murit.

Vajzat preferojnë martesat larg
për të lënë prapa, të paprekur,
bustin e pesëmbëdhjetëvjeçares.

Dhe përtej pesë fshatrave vijnë nuset,
nuset që do të lindin femijë- profetë
midis sanës dhe kashtës në plevicë. Ah, desha të them
vetëm njëri prej tyre do të jetë profet;
të tjerët do të praktikohen për të gjuajtur me gurë
(kjo është gjithashtu pjesë e profecisë).

Në një mesditë vjeshte si kjo,
ata do të dalin nga shkolla si një tufë e trazuar sorrash prej erës se gjakut,
per t’iu vënë pas makines- rrangallë të postës
deri në kthesë, kur ajo të zhbëhet në pluhur.

E pastaj do të shkojnë të vjedhin dardhët e egra në “oborrin e kurvës”
Askush nuk i ndalon. “Grua me dy burra… hak e ka!”
Midis dardhëve të egra në çantë- një roman,
me porosinë për t’u mbajtur mirë. Një “Ana Kareninë”
që do të lexohet me padurim duke filluar nga faqja e fundit,
e pastër dhe e fisnikëruar si një lajm i vonuar.

© Luljeta Lleshanaku
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

OLD NEWS

inglés

In the village nestled between two mountains
the news always arrives one month late,
cleansed in transit, glorified, mentioning only the dead who made

it to paradise,
and a coup d’état referred to as ‘God’s will’.

Spring kills solitude with solitude, imagination
the sap that shields you from your body. Chestnut trees
awaken, drunken men
lean their cold shoulders against a wall.

The girls here always marry outsiders and move away
leaving untouched statues of their fifteen-year-old
selves behind.

But the boys bring in wives
from distant villages,
wives who go into labor on heaps of grass and straw in a barn
and bear prophets.
Forgive me, I’d meant to say ‘only one will be a prophet’.
The others will spend their lives throwing stones
(that is part of the prophecy, too).

At noon on an autumn day like today
they will bolt out of school like a murder of crows stirred by the
smell of blood
and chase the postman’s skeleton of a car
as it disappears around a corner, leaving only dust.

Then they will steal wild pears from the ‘bitch’s yard’
and nobody will stop them. After all, she deserves it. She’s sleeping
with two men.

Between the pears in one boy’s schoolbag
lies a copy of Anna Karenina.
It will be skimmed over, impatiently, starting on the last page
cleansed and glorified, like old news.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010

MISTERI I LUTJEVE

albanés | Luljeta Lleshanaku

Në familjen time
lutjet bëheshin fshehtas
me zë të ulët, me një hundë të skuqur nën jorgan,
gati mërmëritje,
me një psherëtimë në fillim dhe fund
të hollë, e të pastër si një garzë.

Përreth shtëpisë,
kishte vetëm një palë shkallë për t’u ngjitur
ato të drunjtat, të mbështetura gjithë vitin pas murit,
për riparimin e tjegullave në gusht para shirave.
Në vend të engjëjve,
hipnin e zbritnin burra
që vuanin nga shiatiku.

Ata luteshin duke u shikuar sy më sy me Të,
si në një marrëveshje kryezotësh
duke kërkuar nje shtyrje afati.

“Zot, me jep forcë!” e asgjë më shumë,
se ishin pasardhësit e Esaut,
të bekuar, me të vetmen gjë që mbeti prej Jakobit,
– shpatën.

Në shtëpinë time
lutja ishte një dobësi,
që nuk përflitej kurrë,
si të bërit dashuri.
Dhe njësoj si të bërit dashuri
pasohej nga nata e frikshme e trupit.

© Luljeta Lleshanaku
from: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

THE MYSTERY OF PRAYERS

inglés

In my family
prayers were said secretly,
softly, murmured through sore noses
beneath blankets,
a sigh before and a sigh after
thin and sterile as a bandage.

Outside the house
there was only a ladder to climb
a wooden one, leaning against a wall all year long,
ready to use to repair the tiles, in August before the rains.
No angels climbed up
and no angels climbed down—
only men suffering from sciatica.

They prayed to catch a glimpse of Him
hoping to renegotiate their contracts
or to postpone their deadlines.

“Lord, give me strength,” they said
for they were descendants of Esau
and had to make do with the only blessing
left over from Jacob,
the blessing of the sword.

In my house praying was considered a weakness
like making love.
And like making love
it was followed by the long
cold night of the body.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010