Erik de Smedt 

Translator

hier en daar een begin

vlek op flank drang naar houding man het is je aan te zien je

ziet het

elkaar bij het sternum gezamenlijk geheim proeven van gehemelten zeg je

je bedoelt niet mondding maar meervoud

de clan in de nek wie deed er mee wie legt zijn

getuigenis af zijn hemd

laten we elkaar tot bloedzusters drinken bij de indiensttreding

de flessen hun halzen mishandelen

op zijn vroegst onverbiddelijk tot slot oneindig noem je me medeplichtig

al na een paar dagen

zeg niet dat je niet telt geef toe je bent altijd in de maat

onder vrouwen onder ons wil ik best willen ogen open

maar niet pruilen

als je wakker bent kan ik je drenken aansporen om uit te groeien

zuig je vast kalfje van me sputter niet tutter

je oren doorboord neem ik je met volle handen

twee keer strijkkwintet faust achterna

wil je ook uit deze draaiorgelkast van het triplex spaanders

maken jezelf afbranden alles verspelen een

partij waar de rek uit is

kom laten we makkers maken ons in koren tussen

wanden dringen of deuren rood verven als er geen bel

is

raam tot op de grond alles versleuteld laat je horen oprechter nog

in de echo de code

langs de muren een en al truc zeldzaam gelobby ik trek je voort

aan het touw

waar naden barsten het nooit meer verzuimen eenmaal op de weide gegraasd

altijd buiten

externe dingen als voelsprieten extreme als handen wat meegeeft dat

geeft over zonder verzet

hoe de gewassen woekeren aan de randen en

verwilderen naargelang de richting

of zwermend als vogels door de wind van wat voorbijrijdt uiteengereten

wie honger heeft moet eten

wie restjes zoekt die is in nood

die zoekt de bek van buren af

verslaafd zijn en niet dood

ooms die gaan op jacht

tantes scharrelen op

tantes gooien bloeders

ooms die gaan erop

spikkels in het weefsel

uitwas waar het rafelt

stofjas en halfopen mond

zilver is hier meer dan goud

in de kast staat een enkel kopje

meer nodig heeft een meisje niet

de kast mist enkele schroeven

veel draagt de kast ook niet

melk met suiker

schoen van azijn

iemand geeft de pijp aan maarten

iemand schiet bleek weg van koorts

meisje strengelt haren rond haar hals

meisje houdt haar adem in

meisje spint vlinders voor haar ogen

meisje is verpopt

hel en hemel open & dicht

vouwen handen spleten weg

randen kerven huiden in

neuzen bloeden gauw

de inrichting zit tussen muren

de inrichting is hier ter plekke

de inrichting zit in jassen

de inrichting die naait je in

haak de dekking

schort en kousen

sta in de houding

fix & fox

& in pechgeval een spons

vader is een appelboom

vader is een stomp

vader liet de vruchten vallen

van vader rest slechts moes

het gebeurt

het heerst volop

onder de bandage

in deze bagage

waart het rond

meisje heeft twee ogen

meisje heeft geen vet

meisje leeft in stromen

meisje druipt in bed

waar spek is daar zijn maden

waar brood is daar is spek

sterf je dan of vreet je

voor oompje alles weg

meisje snijdt zich in het tafelkleed

meisje wil zo graag prinsesje zijn

meisje schreeuwt alsof ze was doorboord

meisje voelt de steken prikken

dans je dans

draai je rok

draai je rok als hoepel

zet je brave masker op

speel een zedig spel

sproei de droge akkers

moeder raakt in alle staten

van een hans die haar best zint

in het trekkoord komen knopen

wat de nek kost voor de kop

zwijgen is bruiloft

spreken is bocht

zwijgen is ijzeren wet

scheiden is pech

oompje neemt je onder de arm

oompje wil maar spelen

oompje stopt je in de kast

oompje doet niets toch doet hij wel

een deel dier

& een deel harten

een overgooier als pels

mijn behuizing loopt op stelten

moeder klimt tot boven op het dak

moeder krabt het schurft eraf

moeder trekt haar rokje op

moeder wil vandaag gaan dansen

vos je hakt de gansjes klein

stop ze liever vol

stop ze liever vol

tartaar zo openhartig

tamtam de bomen bloeien

meisje wikkelt zich in doekjes

meisje moppert in de hoek

meisje maakt zich vuil

meisje houdt zich schuil

ik verrukt verscheurd in flarden  

vogeltje waar vliegen je gedachten heen

een knoop aannaaien

is de kruissteek gebruiken

als je de kluts kwijt bent

alleen de strik

STAAN

                        op een staande receptie

Pose: de peetvader, hoewel, labieler. Ik mime een bankgebouw met glazen façade,
binnenin een fontein. Hoe het omkiept. De bankiers scharen zich alsjeblieft
inniger om mij heen, een µ. Weldra drijf je in het teveel dat je ondersteunt.

Wat jou ondersteunt zal zelf op drift raken, een moeras zijn,
denk ik en ik wens armen aan mijn kop, algauw natuurlijk
ook beentjes: ik, omgebouwd om grip te krijgen.

Nu een omvang gevuld met waardigheid, rijkdom,
zwaartekracht, herhaal ik de sequens: de pose
al veel stabieler, ik mime iets van baksteen,

gewicht, erboven een hemel.
Ik houd me staande als koele wijnkelder, ga ervandoor, rol later
in een van de vaten naar huis.




→ STAMPEN

                        druiven bij de oogst, één-euro-job

In een van de vatendrijf ik en mime
omgebouwd waardigheid, de zwaarte van een huis, op die manier
labiel ondersteund wens ik mezelf – weldra kiep ik om –
dit moeras uit, natuurlijk.

De peetvaders van de bank rolden geen geld
de kelder in, ik besta slechts uit luttel gewicht.
Spring gauw in het glas, arme ik, ik herhaal:
naar huis gaan maakt me niet rijk,
heb nog slechts mijn beentjes.
Je zou innig moeten poseren
met de stabielen, maar de stabielen,
het kan ze niet schelen.

          

                                                     Manchester, 1945


De vleugelslag van een colibri
ontbonden in time, intensity?

De hand openen en sluiten,
hefboom overhalen, een kwartdraai
uit de dromerigheid ’s ochtends,
dat alles in stukjes hakken: o wee,
de greep naar het continu grijnzende ‘nu’
valt vreselijk in rafels uiteen – al die nu’s,
happende tandjes, vieze gebitten.

Eén worden met je eigen prestatie.
Tien uur gevoelig zijn aan de lopende band.
Ding dong, jullie groep heeft voor de derde keer
het gouden akkoord in de wacht gesleept.

De arbeiders ageerden met houten hamers
zodat hun hele lichaam op dreef kwam.

… laten we uitgestrekt liggen, de wolken tellen,
hun heen en weer in het hemelsblauw …

poetsen stofzuigen snot afvegen geschaafde knie
buik strelen voor het inslapen of als hij pijn doet
een slaapliedje zingen de benen spreiden ontvankelijk
en troostend zijn de was in de trommel stoppen
schaamhaar uit het afvoerputje vissen voor de tiende keer
het wc-deksel dichtklappen alle bekers van het gezin bij elkaar
op de vaatwasser weggezet in de machine plaatsen
vloeken maar onhoorbaar aan de opvoeding van de man
denken elke opvoeding loslaten je bukken de hond
te eten geven mens erger je niet spelen als een idioot
eindelijk in de badkamer de deur van binnen afsluiten na een minuut
hels geschreeuw: snot afvegen boterham met jam smeren
boterham met jam van het tapijt plukken zwempakken
uitwassen zelf de hele dag niet buitengekomen
huissleutels zoeken multitasking bewonderen
en verfoeien maatjetasking verstaan dode vogel
van de vensterbank  scheppen er niet vies van zijn hem
naar de tuin brengen oog op de zonnestorm
vlinders al die troep bij de poel
(moet eindelijk ook ’s schoongemaakt worden) libellen
seconden lang de weerspiegeling
zien:  jezelf
           half in de schemer, klein
           een kind dat zijn witte
           tanden toont, jouw tanden

het is jouw lichaam
je vindt geen beter woord
           voor wat je ziet, levend
           en van jou
           verschillend
weet het meer over je dan je
bevalt het zegt: ik hou
van je dieper dan een bos

het zegt: donker is het binnenste van een mond
en al wat denkt

opent levendig: er bestaan zinnen. besluit beweert:
woorden vullen ze op. dat zou het dan wel zijn.
in de boventoon een alleen maar zoals wat vast doorgaans is:
goede waarneming van fruit – die kan voor
veel andere dingen staan. heel de waarneming van
goed fruit – hier hoe ze functioneert:

zoals appels ogen en. om over peren nog maar te zwijgen.
vermeend volgens krachtens: de appel ziet zichzelf
niet. daarin lijkt hij op het oog. aan het
ene kun je niet zien (de vraag dit als zin
te zien) dat een tweede hem ziet. “de vraag dit als
zin te zien” eveneens als een zin te zien enz.

”wil zeggen” kom je tegen. aspecten negen. men is schuldig/
dankt/verplicht. “moet zijn” legt er zich niet bij neer. ook
”later meer” hoort hier een keer. een hevig geluksgevoel
door fruit. een nieuwer. een beter. een vrolijk
misschien. misschien slechts structuren maar wel grof
en puur. leidt van behoeftig naar ongeveer. het woord

over het fruit in het oog van de waarnemer. de paal als
balk of splinter. de zin over de afstammende
tak. het woord over de stam een tweeslachtig wezen. nu eens zo: het
verkeerde fruit precies erin. dan weer zo: de boom als
woord – een goede zin. want als de schijn niet bedriegt
heel de boom als sterkste tak links van u.

Hoe een grenswachter weer
een lijn trekt, dat moet, er
mag worden geschoten, dat
moet, dat mag worden gefilmd

hoe wereldvreemd dit werelddeel
met sterren op de revers, hoe dat
de afweer organiseert, mama
doet nog gauw de vaat

toen in het zuiden de eerste gympen
aanspoelden, later twee, drie
tweevoeters werden opgevist, dat moet
er mag worden teruggevuurd

Alle zwanen heten Reinhard. Nee niet echt, ’k weet
dat ze er maar zo uitzien, als. Als zien. Dus ware
------- biep ------- broodkruimels en ze zijn slechts
wat ze zouden denken (neeneenee.) Ze hebben brillen
kom nou organische barrières. Lichtbarrières
,niet? Hals reiken en voetjes geven zo zwart als
Fusilleren, en iedereen, iedereen, och ja iedereen 
zou denken: voor mij? Zo?        Dan komen ze af, om hun
veren overeind te zetten en met broodkruimels sturen je, die
– die, niet? – ons kennis toeschrijven, aan halzen
zouden ze gewoon rondtrekkend slechts ontsnappen om te
elke (keer) op golven zichzelf dragend, op halzen
zo broos, de veren zo rechtop, zo zo vragend,
om tegen mij, als ieder, ‘och’ te zeggen, nee, ‘joch’.

Komen ze en zijn meer dan what
you can deal with het is geen kwestie van krui---
het is een kwestie van     zwanendingen
en je ziet ze dan liggen midden
in de stortregen midden op het water verdeeld
en weet niet: blijf je voor de duur van een sigaret
staan. Kruimels, kruimels en kruimels.
Dan loop je door, de band is gesprongen
en moet tot voor de huisdeur worden gerold.
Wat moeten ze eigenlijk, de hele
lengte van het kanaal? Stilletjes naar muziek te
luisteren, alleen te zijn en zwanen
door een film, als door een film
te bekijken, zonder per se te denken
dat alle zwanen Reinhard heten, of Charlotte.

door een vreemde kamer tolt, trillend hoog
boven de bouwwerfraten, de ver in het beton uitgewaaierde

vrachtwagentracés, op de grond verspreide stukken
wasgoed, bungee was het

aan een zijden draad, bun-

gee –

van de accordeon hier de flarden over straat jaagt, die allemaal in dezelfde wijk
wonen, in dezelfde nederlaag. Gecamoufleerd. Tussen wieldop

en gootsteen grijnst een verkrampte heliumvis, slapzilver
van kieuw tot kieuw, het ragbleke snuifzakje achterna, dat rondwaait, tot het
de treden vindt. Aarzelt, binnenstebuiten draait en op ballerinastompen

omhoog danst, omdat in dezelfde stortvloed van lucht de vis
zich opricht en applaudisseert

blad, midden in het tederste bloedbad, raakt
je hand me aan, veel te blond

vlamt

nu uit je schouder
deze steile

Achilles-

vleugel

van tien viel er een weg
van negen bleven er nog slechts acht
van acht nog slechts zeven
van zeven nog slechts zes
van zes nog slechts vijf
van vijf nog slechts vier
van die vier, je raadt het al, nog slechts drie
en ook die verminderden nog
toen werden de overige twee plots
beiden
en elk van beiden was bang
om ten slotte alleen te zijn
want het scheen onvermijdelijk
maar ook dat zou zeker niet lang duren

die jou naar de mond praten, was ik je smekende
echo. Ik kan slechts antwoorden. Wanneer de wind me grijpt, antwoord ik.
Wanneer in de bouwputten water glinstert, antwoord ik.
Je hebt me geroepen

als de windbui boven de brandnetelbergen, wanneer uit de kruinen
van de kranen een wolk kraaien opstijgt. Je roep
rukte mijn stem uit mijn lijf, ik zong.

Ledematen vol schaamte, bij het zingen
uitgestrooid. Slechts honden

besprongen hun spoor.

was je nabijheid niet eetbaar, leeg
springt de maag naar je op, spuwt
zijn honger naar deze hoge hondentoon
boven alle Duitse frequenties, spuwt,

spuwt –

Braken wilde ik van geluk
met je smeltend blokje margarine
in het lijf, in het gelijke ritme van de steekdwang
bleek als een spook

zoals links en rechts naast het bed
de lampenkappen, echte runderblaas

raakt je aan. Er is slechts je adem die

de muren beslaat en in de hoek
de omgekeerde zwarte emmer. Je adem
zwelt op en stinkt

als een dweil. Niemand hier
raakt je aan

de wolken fronsen
de bloemen verbleken
de weiden keren zich af
de wegen nemen de wijk
de stenen staren voor zich uit
de bergen verzinken in zwijgen
de dalen huiveren
een windstoot ontsnapt aan de lucht
de rivieren treden buiten hun oevers
de struiken trekken hun bladeren uit
de bomen slaan hun takken boven de toppen samen

de aarde tuimelt de nacht in

landse handelskorven die als zwartgele cijfers allemaal het vertrek
aankondigen, tot zich hier op de korrelige buitenmuur, ondersteboven

tussen alleen maar ruw beraapte mantels, midden in maart de rillende
tailles krommen:

   Where do you come from?
   Your passport is not guilty.

voor de ramen van het ziekenhuis dansen ze als muggen weg, een zwerm glinsterende
babycellen

boven de winderige vlakte, waar met al zijn vingers het licht
doorstrijkt, lege parkeerplaatsen omhoogjagend en de knikkende, wiegende prairie-
scalpels, die onder rollende wolkenslierten de vluchtige
bundel

ijlings uit elkaar strooien in niets
dan zinderende

ogen-, vleugel-, tenenpixels