Theodoros Chiotis (Θεόδωρος Χιώτης)
Translator
on Lyrikline: 4 poems translated
from: griego to: inglés
Original
Translation
Ζώνες διαβίβασης
griego | Theodoros Chiotis
1.
“Ας διαβιβαστεί
στον κόσμο του μέλλοντος”:
θα μπορούμε να αναπνέουμε ακόμη κι
όταν ο αέρας γίνει πυκνότερος.
Μαθαίνουμε από τον Δρ. Μορώ
τους απαιτούμενους κώδικες για την σύνθεση νέων προσώπων.
2.
Στρατιώτες του θέρους
ζηλωτές του λυκόφωτος
σπίτια που έγιναν στρατώνες.
Όλα αυτά είναι απόηχοι των προηγούμενων ετών:
“Δεν κάναμε σωστή χρήση του
προηγούμενου χειμώνα,
μα δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς,
καθώς βρισκόμασταν σε καθεστώς υποτέλειας”.
3.
Παίξε Grand Theft Auto.
Ξάπλωσε στο χώμα.
Μη δημιουργείς φασαρίες.
Μια εισβολή, περιγεγραμμένη σε μια κάποτε γνωστή γλώσσα:
“Αν δεν συνεισφέρεις στο κίνημα
τότε τι κάνεις εδώ;”
4.
Δώσε (το) σώμα (σου)
σε αυτό που δεν σου μοιάζει.
Μπορεί να το βλέπεις διαφορετικά αλλά
το Ψυχώ δεν είχε ποτέ να κάνει με θέματα υγιεινής.
5.
Οδηγίες:
Μείνε ακίνητος.
Σκόρπισε την ιλαρότητα.
Διάλυσε την μάζωξη.
Κατάλαβε και τα τέσσερα ημισφαίρια.
Επανάλαβε κάτι που δεν υπήρχε ως τώρα.
6.
Ένας χάρτης για ένα νέο αναπνευστικό σύστημα.
Υποξείδιο του αζώτου αντικατεστημένο από δακρυγόνο.
Τα όρια ανάμεσα στο κεφάλι και το πρόσωπο καταρρέουν.
Τώρα: κόψε κατά μήκος του καμβά.
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin / Haus für Poesie, 2016
Zones of frequency
inglés
1.
“Let it be told
to the future world”:
We will still be able to breathe
when the air turns thicker.
We are learning from Doctor Moreau
the codes needed to assemble new faces.
2.
Summer soldiers
twilight zealots
homes turned into barracks.
All these are echoes of previous years:
“We did not make proper use of
last winter,
neither could we,
while we were in a dependent state”
3.
Play Grand Theft Auto.
Lay on the ground.
Don’t cause trouble.
An invasion, described in a once familiar language:
“If you are not contributing to (the) movement
then why are you here?”
4.
Give (your) body
to what does not resemble you.
You might think otherwise but
Psycho was never about hygiene.
5.
Instructions:
Sit still.
Displace the mirth.
Break the meeting.
Occupy all four hemispheres.
Repeat something that did not exist until now.
6.
A map for a new respiratory system.
Nitrous oxide replaced by tear gas.
Our head and face boundaries collapse.
Now: cut across the canvas.
Sinn ist da
griego | Theodoros Chiotis
1.
Οι αλλαγές
συμβαίνουν σε συναρμογές απλωμένες
κάτω από τη σάρκα –
το οικείο τοπίο αντικαθίσταται από
κατεστραμένη γη :
μάζα
σημαδεμένη από
μια αντικατοπτριζόμενη σκέψη
μια γυάλινη κυλινδρική πύλη που βλέπει στον
έξω κόσμο .
2.
Ο ανταλλακτικός αλτρουισμός ως πιθανή στρατηγική -
μάθε και κατοίκησε αυτόν τον κόσμο.
Η μεταβολή του ορισμού του ορίου (ουσ.):
εκείνο που κάποτε δεν απαιτούσε
καμία σκέψη .
3.
Η αντιμετώπιση του εαυτού ως
σειρά λανθασμένων αποκρίσεων.
Εξαπάτηση ή / και αντίποινα:
ένας κύκλος βεβιασμένων αναχωρήσεων
που διακόπτεται από
ένα νέο σφάλμα.
4.
Η θέσπιση ενός σημείου αποκοπής
ανεπαίσθητες μικροεπιταχύνσεις
αυτό είναι εξέλιξη : μονομερής αποστασία
ενάντια
στην αμοιβαία συνεργασία.
Μια λύση που απορρέει από την επιστήμη και την
φαντασιακή εφαρμογή της.
5.
Η υποκατάσταση
του αυτόνομου εαυτού
από ένα εξαρτώμενο σώμα :
η μνήμη ως δοχείο συλλογικών εμπειριών
ο κάλυκας ως σημαίνον απουσίας
μια επαναλαμβανόμενη παραβίαση της συνεργασίας.
6.
Πώς μπορείτε να μην γνωρίζετε
ό,τι όλοι γνωρίζουν;
Μια χωρική ύπαρξη που οδηγεί σε κορεσμό &
η ανακάλυψη των διαταγών κρυμμένων σε κοινή θέα.
Η πλήρης ακινησία φέρει τις
δικές της σημειολογικές συντεταγμένες :
" ...μου φάνηκε ότι
θα έπρεπε να είχα συνεχίσει να είμαι το ίδιο άτομο. "
Το τέχνασμα ως απότοκο της
ενότητας;
Ή ως αποτροπαϊκή τελετουργία;
Είναι προφανές ότι η αναγνώριση δεν είναι αμοιβαία.
7.
Πυκνές ροζέτες που σχηματίζουν μια μοβ θάλασσα,
ένα διάλυμα που σιγά-σιγά αποκτά πυκνότητα.
Η σιωπηλή λογοκρισία της προφορικής,
φωτογραφικής και ψηφιακής ιστορίας:
το κακό μάτι ως ψηφιακή εφαρμογή.
Ένα μικροσκοπικό κλάσμα του κόσμου
εμφανίζεται ως το αποτέλεσμα
μιας άδειας που χορηγείται
από το πουθενά.
Ας ευχαριστήσουμε όλους εκείνους που το
κατέστησαν δυνατό για μένα
να παρευρίσκομαι εδώ
απόψε .
Mαγεία.
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin / Haus für Poesie, 2016
Sinn ist da (Treachery of Images III)
inglés
1.
The changes
occur in constellations spread
inside the skin
familiarity replaced by
razed earth
a space-occupying mass
scarred by
mirrored thinking
a glass tube portal to the
outside world.
2.
Reciprocal altruism as a possible strategy –
recognise and inhabit the world.
The change of definition of boundary (n.):
that which once required
no thinking.
3.
Confrontation of self as
a set of mistaken responses.
Cheating and/or retaliation:
a cycle of forced departures
broken by
a new error.
4.
The introduction of a cut-off point
imperceptible microaccelerations
this is evolution: unilateral defection
versus
mutual cooperation.
A solution stemming from science and its
fictional application.
5.
The substitution
of the autonomous self
by a dependent body:
memory as container of collective experiences
the calyx as signifier of absence
a repetitive violation of cooperation.
6.
How can you not know
what everybody knows?
A saturating spatial existence &
the discovery of orders hidden in plain sight.
Complete immobility carries its
own semiotic coordinates:
“…it seemed to me that I
must be the same person”.
Contrivance as an after-effect of
unity?
Or as apotropaic ritual?
It is apparent that recognition is not mutual.
7.
Dense rosettes giving rise to a sea of purple,
an inverse decoction.
The silent redaction of oral,
photographic & digital history:
the evil eye digitally applied.
A tiny fraction of the world
appears as the result
of a permission issued
out of nowhere.
Let’s thank all those who
made it possible for me
to be here
tonight.
Magic.
Άτρακτος (παραλλαγή)
griego | Theodoros Chiotis
Το σώμα αρχιπέλαγος
[ὀφθάλμοις δὲ μέλαις νύκτος ἄωρος . . ]
νομίζουμε ότι κοιμόμαστε
αλλά στα μάτια μας
παραμονεύουν
οι ώρες
η διχαλωτή γλώσσα που φτιάχνει
μια καμπύλη που διεκδικεί
[τ]η[ν] αναπνοή
το σώμα ένας κύκλος
που γίνεται
μισοφέγγαρο και μετά
χάν
ε
ται στο
νερό.
Νομίζουμε ότι κοιμόμαστε
κρατάμε
στα χέρια μας
τα φύλλα και
τις σαύρες
που μαζεύονται στο κρεβάτι
& τρέχουν πάνω κάτω
στην σπονδυλική στήλη που
μοιραζόμαστε με το αγόρι
που τραβάει φωτογραφίες συνέχεια
μπροστά
από τις κάμερες του
κλειστου κυκλωματος παρακολούθησης.
λες:
“είναι ώρες τώρα που είμαι εδώ πάνω και δεν
το παίρνω απόφαση να πεθάνω”,
τα δάκτυλα ενωμένα με μεμβράνη
φτερά νυχτερίδας:
οι αρτηρίες πάλλονται
οι λέξεις εντοπίζουν πλέγματα.
Νομίζουμε ότι κοιμόμαστε
πέτρες που τις λιώνει
το αίμα που κολλάει
στα πέλματα.
Δεν γνωρίζουμε τα ονόματα
τα χέρια βυθίζονται στους χάρτες
οι οπές του προσώπου καλύπτονται
από χώμα
το στόμα ανοιγοκλείνει
είμαστε σίγουροι ότι είμαστε άλλοι μα
όλοι ονειρεύομαστε
ότι είμαστε ο ίδιος
άνθρωπος: μοιραζόμαστε το ίδιο δέρμα:
ίσως έτσι να κάνουμε αυτό που θέλουμε
[με το σώμα του άλλου]:
μετά θα εξαφανίσουμε
το κουφάρι.
Νομίζουμε ότι κοιμόμαστε
κολλάμε τη μύτη μας πάνω στην οθόνη
που παίζει σε λούπα
ένα βιντεο από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης: το ίδιο
πρόσωπο μπλε
σκούρο μπλε σχεδόν
μαύρο.
Σημείωση: το παράθεμα της Σαπφούς στο στίχο 2 προέρχεται από τον τόμο Greek Lyric, Volume I: Sappho and Alcaeus (Loeb Classical Library No. 142). Eπιμ. David A. Campbell (Harvard University Press: Cambridge, MA, 1982).
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin / Haus für Poesie, 2016
Spindle (variation)
inglés
The body an archipelago
[and on the eyes black sleep of night]
we think we are asleep
but behind our eyes
it is the hours that
are lurking
the forked tongue draws
a curve competing
for [a] breath
the body a circle
which transforms into a
halfmoon before
its im
mer
sion in
water.
We think we are asleep
we clutch
in our hands
the leaves and
the lizards
which gather on the bed
running up and down
the spine we
share with the boy
taking pictures incessantly
in front of
the CCTV
cameras.
you say:
“I have been up here for hours and
I have yet to make the decision to die”,
the space between the fingers is now a fleshy cobweb
wings of a bat:
the arteries are throbbing
the words locate grids.
We think we are asleep
rocks eroded by
the blood sticking to
the soles of the feet.
We do not know the names
the hands sink inside the maps
the holes on the face are covered
by soil
the mouth opens and then shuts
we proclaim we are unlike others but
when we dream,
we are the same
person: we are sharing the same skin:
perhaps we might even be able to do what it is we want
[using someone else’s body]:
afterwards we shall simply toss
the carcass aside.
We think we are asleep
we stick our nose on the screen
playing on a loop a video
from the CCTV: it is the same
face blue
dark blue nearly
black.
Note: The offset quotation in lines 2-3 is from Anne Carson, If Not, Winter: Fragments of Sappho. Vintage Books: New York, 2002.
21
griego | Theodoros Chiotis
“Ένα νησί δεν παύει να είναι ερημωμένο επειδή κατοικείται” (Gilles Deleuze)
Κάθε χάρτης
είναι η τεκμηρίωση ενός
εξ
ορ
κ
ισμού:
φυτεύουμε πλοκάμια
στη γη των ματιών μας
και μαθαίνουμε στους εαυτούς μας να
βλέπουμε τα σύνορα
από απόσταση ασφαλείας.
Το σώμα χαράζει μια διαδρομή που αρχικά φαίνεται άγνωστη, στη συνέχεια γνώριμη και μετά από καιρό απειλητική. Πρώτα γίνεται η εγγραφή του σώματός στον χώρο και μετά η μνήμη του χώρου αναδιπλώνεται και εγγράφεται σε κάθε σημείο του σώματος.
Μασουλάμε τη ρητίνη που εκπέμπει το φως των φαναριών της πόλης και φτύνουμε χάρτες:
περνάμε από τη μια νησίδα
στην άλλη μέχρι να
φύγουμε από την
πόλη και
τα πρόσωπά μας
αποκτούν ράμφη που ξηλώνουν
τις ραφές των πεζοδρομίων.
Το μεγάφωνο
στη μέση της πλατείας βραχυ
κυκλώνει:
“αισθήματά
Μόδες ηδονής ΣΠΛΕΝΤΙΤ».
Το σώμα επιστρέφει εκεί
όπου παλιά
α
να
τρι
χι
α
ζε
τα κόκκαλα τρίβονται
η ακτινογραφία αποκαλύπτει
ότι οι ώμοι έχουν γίνει
χωράφια -
ποιος έβαλε την κόκκινη σαύρα
που τυλίγεται
γύρω από το μπράτσο
του δέντρου
που έχει γύρει
προς τη θάλασσα
(αν εδώ συμπληρώναμε
ότι το δέντρο γέρνει
προς την θάλασσα
χωρίς ποτέ να την αγγίζει,
θα βλέπαμε
πόσο πολύ
αναζητούμε
το κλισέ - είναι και αυτό
μια επιστροφή)
ο χρόνος
ακρόλιθο της
αμνηστίας.
Σημείωση: οι στίχοι 28-29 προέρχονται από το μυθιστόρημα Έξι νύχτες στην Ακρόπολη του Γιώργου Σεφέρη (Αθήνα: Ερμής, 1998, σ. 17-18).
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin / Haus für Poesie, 2016
21
inglés
“An island doesn't stop being deserted simply because it is inhabited.”
(Gilles Deleuze)
Every map
is the evidence of an
ex
or
c
ism:
we sow tentacles
in the soil of our eyes
and we teach ourselves to
observe the borders
from a safety distance.
Τhe body traces a route that initially seems unfamiliar, then familiar and finally menacing. First, the body is inscribed on space and then the memory of space unfolds inscribing itself everywhere on the body.
We chew on the resin emitted by the city stoplights and spit out
maps:
we jump from one islet
to another until we
leave the
city
and our faces
grow beaks that unpick
the seams of the pavements.
The loudspeaker
in the middle of the square short
circuits:
“sentiments Fashions of desire SPLENDID”.
The body returns to the point where
it used to
qu
i
ver
the bones are ground to dust
the x-ray reveals
the shoulders have become
flatlands -
who was it that placed the crimson lizard
wrapping itself
around the arm
of the tree
which stoops
towards the sea
(if we noted here
that the tree stoops
towards the sea
without ever touching it,
we would see
how earnestly
we are looking
for a cliche - and that is in itself
a return)
time
a spandrel
to amnesty.
Note: the lines 28-29 come from the novel Six Nights at the Acropolis (Athens: Ermis, 1998, p. 17-18)