Schlüssel aus Holz

Es war das Gewicht des Schlüssels in ihrer Tasche,
aber sie hatte ihn nie aus der Tasche genommen,
er war in ihr unsichtbar geblieben.
Fehlte nur noch das Schlüsselloch,
irgendwo in der Welt war ein Schlüsselloch,
alt, aus Holz, das allein für den Schlüssel da war.
Zum erstenmal nahm sie den Schlüssel aus der Tasche,
er war alt, aus Holz, mit zerkratztem Bart,
und sie sagte zum Schlüssel in ihrer Hand:

Das Haus gehört uns, wir kennen es nicht,
wir kennen das Haus nicht, es gehört uns nur.
Wir haben es nicht gebaut, gekauft, gestohlen,
wir brauchen es nicht, es gehört uns nur.
Wir wissen nicht, ob die Tür einen Riegel hat,
einen Vorhang oder ein Schlüsselloch.
Das Haus gehört uns, aber wir kennen es nicht.
Das Haus gehört uns, aber wir kennen es nicht.

© Christoph Meckel
Producción de Audio: Haus für Poesie, 2012

Nyckel av trä

Nyckelns tyngd fanns i hennes ficka,
men hon hade aldrig tagit den ur fickan,
den hade förblivit osynlig där.
Allt som saknades var nyckelhålet,
någonstans i världen fanns ett nyckelhål,
gammalt, av trä, som fanns där bara för nyckeln.
För första gången tog hon nyckeln ur fickan,
den var gammal, av trä, med skrapat ax,
och hon sa till nyckeln i handen:

Huset tillhör oss, men vi vet inget om det,
vi vet inget om huset, det tillhör oss bara.
Vi har inte byggt det, eller köpt, stulit,
vi behöver det inte, det tillhör oss bara.
Vi vet inte om dörren är reglad,
förhängd, om den har ett nyckelhål.
Huset tillhör oss, men vi vet inget om det.
Huset tillhör oss, men vi vet inget om det.

Översättning: Malte Persson