NUK ESHTE KOHA PER...

Nuk është koha për ndryshime
Dhe me sa mbaj mend unë
asnjëherë nuk ka qenë një kohë e tillë.

Shtëpia frenon. Mbase gjithçka është kaq e rremë.
Gorricat, unazat, … makina e qumështit, … fëmijët e ngecur
si gjilpërat me kokë
në një xhaketë pa jakë tek rrobaqepësi
që pret për një tjetër provë …

Zakonisht, hemofilia dhe nevoja për ndryshim
trashëgohet në linjë mashkullore.
Burrat mund t’i njohësh vetëm në profil
(si monedhën romake me kokën e Cezarit),
me shikim të ngulur drejt humbjes.

Kurse gratë janë ato,
që nuk harrojnë të ndezin llambën e verandës në mbrëmje
rrethuar nga mushkonjat,
me bindjen se pavarësisht se si,
çfarë është shkruar për të ndodhur, do të ndodhë.

© Luljeta Lleshanaku
De: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

IT’S NOT TIME FOR...

It’s not time for a change.
For as long as I can remember
it’s never been time for a change.

The house dampens. Perhaps everything is a forgery:
the wild pears, wedding rings, the milk van,
the children faltering like a tailor’s pins
in an unfinished jacket
awaiting another try.

Passed from generation to generation, like haemophilia,
change is carried by the male chromosome.
You can recognise these men by their profiles –
like Caesar’s face, a laurel on his head,
staring into the failure,
stamped forever on Roman coins.

Women, on the other hand,
never forget to turn on the veranda light late in the evening,
the bulb covered in mosquitoes,
believing that in spite of what they do,
what is written, will happen.

Translated from Albanian: Henry Israeli
From Child of Natur, New Directions Publishing House, 2010