Evelyne Noygues
francés
ME FATIN E SHKRUAR NË FYTYRË
Shoku im i bangës në shkollën fillore
kishte gishta blu, buzët blu dhe një vrimë të pariparueshme blu në zemër.
I shënuar me vdekje. I padukshëm. Ai vetëm ruante rrobat
i ulur mbi një gur, jashtë fushës së lojës,
asaj alkimie djerse dhe pluhuri.
I shënuari për të qenë mbret
është i ftohtë, i gatshëm për një rënie të lire,
i lindur parakohe nga një mitër e palumtur.
Gruaja flokëkuqe që pret përnatë burrin e pirë
do të vazhdojë ta presë kështu edhe njëqind vjet.
Nuk është faji i alkoolit. Ajo ka pritjen t’vulosur në fytyrë.
Dhe ai ndodhet krejt rastësisht në këtë akt
sa spektatori i rastit
që shiu e futi nga rruga në sallë.
Po kështu nuk është faji i luftës që i merr jetën djaloshit
me sy të trishtë. Ai ishte i prerë për listat e rekrutimit.
Melankolia është arsenali bazë i ushtrive.
Kurse ai që është vulosur me mbijetesë
do të vazhdojë të ushqehet me këlyshët e tij, si ariu polar,
pa e marrë kurrë vesh se moti është ngrohur.
Te gjithë të mbyllur si teoremat. Qielli i tyre
është një shtëpi e marrë me qera,
ku nuk mund të ngulësh as edhe një gozhdë më tepër.
Në pritje të një një urdhëri të dytë,
të cilin do ta injorojnë gjithsesi,
me krahët lidhur pas lopatave dhe veshët zënë më dyllë,
si njerëzit e Odiseut, në shtegun e sirenave.
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin, 2013
UN VISAGE MARQUÉ PAR LE DESTIN
A l’école primaire mon camarade
avait les lèvres et les doigts bleus et au cœur un trou indigo irréparable.
Marqué à mort. Signe invisible. Réduit à garder nos vêtements
assis sur une pierre, à l’écart du terrain de jeu,
mélange de sueur et de poussière.
Destiné à être roi
il garde son sang-froid, prêt pour le grand saut,
prématuré né dans un ventre funeste.
La femme rousse qui attend chaque nuit son mari éméché
va continuer à patienter ainsi cent ans encore.
Ce n’est pas la faute de l’alcool. Son visage est marqué du sceau de l’attente.
Lui, se trouve là tout à fait par hasard,
spectateur occasionnel
que la pluie a poussé à s’abriter.
Et ce n’est pas non plus la faute de la guerre qui a fauché la vie d’un jeune garçon
aux yeux tristes. Tiré au sort sur la liste des recrues.
La mélancolie fait partie du paquetage dans les armées.
Mais celui dont le destin est de survivre
continuera à se nourrir de sa progéniture, comme l’ours polaire,
sans jamais comprendre que le climat s’est réchauffé.
Tous aussi fermés qu’un théorème. Leur ciel
est une maison en location,
où il est interdit de planter un seul clou.
Dans l’attente d’un nouvel ordre,
auquel ils resteront sourds,
les bras ligotés aux rames de l’embarcation et les oreilles bouchées par de la cire,
comme les compagnons d’Ulysse, sur le chemin des sirènes.