[Löydämme polun joelle]

Löydämme polun joelle, joka kohisee piilossa puiden alla. Koko laakson pituudelta uomassa on mutkia ja pieniä koskia, jotka saavat aikaan alituista ääntä, kunnes äkkiä tulee hiljaista. Sekä puut että joki ovat sillä kohtaa hiljaa, ja veden pinta heijastaa kaiken kuin kuhmuinen mutta vielä kirkas pelti. Kuljemme alavirtaan villisikojen reittejä, polku nousee välillä ylös rinteelle, sitten laskee taas lähelle uomaa. Vesi on vihreää ja painavaa mutta kuitenkin läpinäkyvää. Huokoisten kivien ylitse se loikkii valkoisena. Mustaa, vihreää, valkoista... veden ympäröiminä pieni, keskikokoinen ja suuri kivi. Kivet vihreänään pientä vesikrassia, toiset hohtavan tummanharmaita. Matalikosta veden keskeltä nousevat vihreät lehdet nippuina kuin salaatti. Muratti ja liaanit kietovat puita, joissa linnut huutavat näkymättömissä, lähempänä taivasta. Istumme alas joen mutkaan. Maa kasvaa ruohoa puiden alla. Kerron hänelle, miten unissa uin tuoksuvassa joen virtauksessa nopeasti kuin lentäisin ja aina kohti tuntematonta vettä. Kasvit kasvavat sielläkin vedestä ja kurkottavat veteen. Vihreässä joessa on toinen maailma, syytön ja uneksittu. Puhumme ihmisistä jotka nukkuisivat joen mutkassa puun alla. He heräisivät viluissaan ennen auringonnousua, usvan valkoisessa, johon kaikki paitsi maa heidän allaan olisi hetkeksi kadonnut. Kuvittelemme koskeen pyhän naisen, kivipatsaan, joka kantaa huolta viileästä vedestä. Tämä paikka muistuttaa kaikista joissa olen käynyt, kerron hänelle, ja haikeasta palapelistä, joka minulla oli. Siinä lapset leikkivät soutuveneineen ihmeellisessä suvannossa. Lopulta emme voi jatkaa, sillä liian suuri puu on kaatunut polun poikki. Sen latva riippuu jyrkänteen reunalta. Matka takaisin on lyhyt, pienet kukkaset katsovat meitä ja polku on pudonneista lehdistä pehmeä. Etelästä Jäätelövuorelta putoavat vedet ja virtaavat kartalla ylöspäin, kurkottavien puiden alitse, jotka lomittavat sormensa toistensa sormiin. Omia pyyntöjä ei niillä ole. Hän kertoo minulle mitä on pyytänyt, ja minä kerron, mitä pyysin.

© Pauliina Haasjoki
De: Pääskynen ja lepakko
Helsinki: Otava, 2009
Producción de Audio: Petri Hellgren, Kirjasto 10

[Znajdziemy ścieżkę nad rzekę]

Znajdziemy ścieżkę nad rzekę, która szumi pod drzewami. W wyżłobionej dolinie meandry rzeki i wodospady, które tworzą nieprzerwany dźwięk, aż nagle nastaje cisza. Drzewa i rzeka są w tym miejscu bezgłośne, a powierzchnia wody odbija wszystko jak zużyta, lecz wciąż błyszcząca blacha. Idziemy w dół rzeki ścieżkami dzików, droga pnie się nieraz w górę, to znów opada. Woda jest zielona i ciężka, ale mimo wszystko przezroczysta. Porowate kamienie obmywa swą bielą. Czarno, zielono, biało... otaczany przez wodę mały, średni i duży kamień. Kamienie zielone, inne są błyszczącą ciemnnoszarością. Woda z płycizny unosi liście niczym pęczki sałaty. Bluszcz i liany okalają drzewa, gdzie ptaki krzyczą poza zasięgiem wzroku, bliżej nieba. Siadamy w zakolu rzeki. Ziemia rodzi trawę pod drzewami. Mówię jej, jak w śnie płynęłam w pachnącym nurcie rzeki szybko i zawsze ku nieznanej wodzie. Rośliny wyrastały z wody i zanurzały się w nią. W zielonej rzece jest inny świat, niewinny i wyśniony. Rozmawiamy o ludziach, którzy zasnęliby w zakolu rzeki pod drzewem. Obudziliby się zziębnięci przed wschodem słońca, w bieli mgły, pod którą wszystko, oprócz ziemi pod nimi, na chwilę by się skryło. Wyobrażamy sobie wodospad na kształt panny wodnej, bogini, opiekunki chłodnej wody. Mówię jej, że to miejsce przypomina wszystkie te, w których byłam, przypomina mi nostalgiczną układankę, którą miałam. W niej dzieci bawiły się w łódziach wiosłowych w tajemniczych zaciszach rzeki. Ostatecznie musimy przerwać, gdyż zbyt duże drzewo upadło w poprzek ścieżki. Jego czubek wisi nad brzegiem urwiska. Droga powrotna jest krótka, małe kwiaty spoglądają na nas, a ścieżka jest miękka od opadłych liści. Wody spływające z Południowej Góry Lodów, płyną poniżej kwitnących drzew, które rozrzucają swe palce ku innym. Nie mają własnych próśb. Mówi mi, o co poprosiła, a ja mówię o swojej prośbie.

Tłumaczenie: Anna Amber-Monta