Zaživa

Píšu o tom
a nechci na to myslet

Nemám potuchy
proč se vždycky upnu na jedno slovo
nějaké takové slovo
na kterém nakonec ztroskotám

„To se ti stalo ještě

            zaživa?“

            Toho odpoledne jsem se v tom trochu potácel
             vzadu po louce
             a z trávy mě sledovala černobílá kočka
             Byl to můj konec
             Najednou jsem viděl že k ní všechno vede
             a že se jí
             jak tam sedí
             nedokážu vyhnout

             Viděl jsem se jak natruc měním směr
             a mířím jinam
             jenom kvůli ní
             ale stejně průhledně marně
             zase jinam zase nazpátek

             Buď nepřímo k ní
             Nebo rovnou

             Uzel se stahoval dokud přede mnou neutekla

Uzel
zase jedno z těch slov

Sotva se za nějakým takovým pustím
už na jeho místě začne číhat něco
s čím jsem si vůbec nikdy neměl začínat

A pak už nepomůže ani škrt ani útěk
za jiným slovem
            Žádné není jiné
A všechna si to navzájem umějí připomenout

Necítím už báseň ale jen studený stisk
že nikdo z nás živých
by asi nechtěl doopravdy vědět
natož prožít
co může taky znamenat

            zaživa

            Dokud to přede mnou neuteče
            Jako tenkrát

© Jaromír Typlt
De: Stisk
Praha: Torst, 2007
ISBN: 978-80-7215-324-4
Producción de Audio: Jan Trojan

En vida

Escribo sobre ello
aunque en ello no quiero pensar

No tengo ni idea
de por qué siempre me aferro a ciertas palabras
a algunas de esas palabras
en las que al final naufrago

«¿Eso te ocurrió aún

            en vida?»

            Aquella tarde estaba paseando un poco fumado
            por el prado de atrás
            y desde la hierba me observaba sentado un gato blanco y negro
            Fue mi fin
            De pronto vi que todo llevaba hacia él
            y que así,
            según estaba sentado
            no podía evitarlo

            Me vi cambiando mi trayectoria a propósito
            y dirigiéndome a otra parte
            solo por él
            pero de un modo igualmente inútil y transparente
            llegaba a otra parte y de nuevo regresaba hacia él

            O bien dando rodeos
            o directamente

            El lazo se iba encogiendo hasta que el gato huyó

Lazo,
de nuevo otra de esas palabras

En cuanto me lanzo tras alguna de ellas
en su lugar empieza a acechar otra con la que
no debería haber empezado nunca

Y después ya no ayuda ni tachar ni huir
tras otra palabra
            Ninguna es esa otra
Y todas se lo recuerdan recíprocamente

Ya no siento el poema sino sólo un frío ahogo
porque ninguno de nosotros los vivos
querría saber realmente
y aún menos experimentar
qué puede significar

            en vida

            Hasta que eso huya de mí
            Como entonces

Traducción: Elena Buixaderas