Teen die liefde

Is dit waar ons nou is? Hiér,
reg langs mekaar, en tog so ver uiteen;
twee liefdesvoëltjies wat na mekaar toe vlieg
in ’n transmissie waarvan die sein verbrokkel
tot vier liefdesvoëltjies - en verder opbreek - ’n hele sardientjieloop
wat nimmer die ander se strand sal haal nie.

Ek is teen die liefde, die hele storie van vermenigvuldiging:
Die Vatikaan se mooibroodjiesbakkery,
sowel as die viswinkel langsaan.

Jou opgeprikte borsies flous my nie,
jy’t maar net jou pantser uitgeklop.
Die metafore is soldate, die gebare almal draagbare,
en jy’s ’n baboesjka-poppie
gevul met Napoleons wat net al hoe kleiner word.
Stroop die vredemakers kaalgat en gooi hulle by die vensters uit,
Paasbolletjiekant eerste! Die middelgrond traak my nie meer nie.
Kom ons breek op, laat ons die atoom kloof;
dít sal ons minstens nie in die steek laat nie, tot in die oneindigheid.
Ons soet woordjies? Dié het suur geword –
die giftige kersiekoekies van ’n versaakte voodoo-ritueel.
Al goeie hiervan is om te sien hoe die beraders
en die priesters op die vlug slaan,
daardie swart poue in hul nuttelose sandale.
Ek is teen die liefde. Laat die kontinente uitmekaar dryf.
’n Nuwe wêreld maak. Nuwe ontdekkers.
’n Ander godsdiens.

Ek is teen sin. Ek is teen onsin ook.
Nou die dag nog is ’n vark se vrug
met ’n menslike spermsel gekruis.
Ek’s heeltemal daar voor.
Dankie meneer meisiedemone,
mevrou kolonel vlieënde vis,
vir paddas reën op die buikspreker,
dat jy die goëlaar só moes vasketting
aan die boord se hangende lemoene;

en die gilspoke wat die Trappis gery het,
jy kan nooit ’n nagmerrie vertrou nie.
Nou moet ek weer voor begin –
was dit nodig om my Drie Apies te steel?

Poplappie Zeus, Moedertjie Son,
jy was my Pantheon gefotostateer
en deur die wind tot lewe gewaai;
nou flapper die verinneweerde tempel
die ene vlêrmuise.

Wat het van ons geword? Waar is die herinneringe?
Ons is aan mekaar se kele soos arende,
verstar in ’n opgediepte familiewapen.

Dit word somer op die hoëveld, waar ons albei woon.
Hulle noem hierdie streek die Wieg van die Mensdom,
waar die eerste mensape rondgeloop het.
Die geraamtes van die oertiere lê weggepak
in die kalksteen soos virtuele vleuelklaviere.
Nog ’n jaar verstryk. Die naakte savanne sing. En die weerlig flits
soos my rekenaarskerm – wat dié dokument nou bêre.
Skarrelende makelaars van die jong republiek verbeel nuwe markte
en vergruis met hulle rondgetrap die oeroue skedels.
Maar terwyl alles weer begin lewe, het ons liefde gesterf.
Kyk, die tarentale kom wikkel-wikkel uit die gras in hul tjalies van grafiet.
Hulle is die poue, die donsvuurwerke, van lank, lank gelede –
wat verdof het op die retinas van ons twee se lyke.

Liefde: die verborge kategorieë,
die beskilderde deure van die heuningkatakombes.
En nou dít. Verdomp. Fokkit. Vervolging.

Tyd: ’n klip versteende aarbeie,
die piekniekmandjie wat deur ’n bobbejaan gesteel is
naby Sterkfonteingrot,
en die vermiste paartjie.
Ja dít. Móér.

Ons slaap nou op die bodem van ’n see.
Ons gesigte kyk in teenoorgestelde rigtings,
twee profiele op afsonderlike munte.
Ons hare wat kon lig op die briesie van die oomblik,
lê nou geslaan in die wind van die ewigheid.
Ons is ’n verlore skat.
Die skip het in onweer gestrand.

Maar eendag, op ’n mooiweersdag in die verre toekoms
sal twee duikers, ’n ou en ’n meisie,
verliefde skattejagters in die vlak water,
my en jou opnuut daar vind,
met hul splinternuwe lywe
ons weer opdiep
uit hierdie vergete wrak.

© Charl-Pierre Naudé
De: In die geheim van die dag
Menlopark: Protea Boekhuis, 2004
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

Gegen Liebe

So weit
sind wir also gekommen?
Dicht nebeneinander her, aber eines dem anderen fern;
zwei Turteltauben, übermittelt nur von einem Signal,
das bricht.
In vier Turteltauben.
Auch aufbricht, wie Sardinen im Fortpflanzungssog
ohne jede Chance, das andere Ufer zu erreichen.

Ich bin gegen Liebe, das ganze Vermehrungsding:
die endlose Bäckerei des Vatikan, genau wie der Fischladen
nebenan.
 
Mich täuschen deine aufgerichteten Nippel nicht, du
punzt bloss deine Rüstung.
Die Metaphern sind Soldaten geworden, die Gesten allesamt Bahren
jetzt, und du bist eine Matroschka
nicht enden wollender Napoleoninnen, eine kleiner
als die andere.

Zieh die Friedenssifter splitterfasernackt aus und schmeiß sie aus dem
                                                                                                                               Fenster -
verschnürt und mit den knackigen Arschbacken voran,                                                                                                              ich schere mich nicht um den Mittelweg!
Trennen wir uns. Das Nette am Atom
in geteiltem Zustand ist, dass du dich darauf verlassen kannst,
abermillionenfach.

Und unsere süßen Worte? Sind sauer geworden -
giftige Petit-fours eines wüsten Voodoorituals.
Das einzig Gute daran ist,
die Berater und Prediger im Geiste
sich davon machen zu sehen,
diese schwarzen Pfauen in ihren nutzlosen Sandalen.

Ich bin gegen Liebe. Lass die Kontinente auseinander driften.
Lass sie neue Welten formen. Neue Entdecker.
Eine andere Religion.

Ich bin gegen Sinn. Ich bin auch gegen Verwirrung.
Vor ein paar Tagen erst haben sie ein Schweineei
mit menschlichem Samen gekreuzt. Ich bin absolut dafür.
Danke, Herr Mädchendämon,
Frau zu-Oberst Fliegender Fisch,
für den Froschregen auf den Bauchredner,
für das Anketten des Jongleurs
im Obstgarten der abgehängten Orangen.

Und den bösen Feen, die den Trappisten bestiegen,
kann man keinen Alptraum anvertrauen:
jetzt fange ich wieder bei Null an -
und du hast meine Drei Affen gestohlen!

Baby Jupiter, Mutter Sonne,
du warst mein fotokopiertes Pantheon,
ins Leben geweht vom Wind,
aber der Tempel ist eingerissen und klappert mit den Flügeln.

Was ist aus uns geworden? Wo sind die Erinnerungen?
Wir sind einander an die Gurgel gefroren
wie Adler im Wappen
einer alten, ausgestorbenen Familie.

Es wird Sommer im hohen Grasland, wo wir beide leben.
Man nennt diese Gegend die Wiege der Menschheit,
die ersten Hominiden verbreiteten sich hier. Wieder vergeht ein Jahr.
Die Skelette vorzeitlicher Tiger liegen dicht bei dicht
im Kalkstein, wie große Scheinklaviere.
Die nackte Savanne singt. Und Blitze flackern
wie mein Computerbildschirm, der diesen Satz speichert.
Hastige Börsenmakler der jungen Republik werben
um neue Märkte und zertrampeln die urtümlichen Schädel.
Doch während alles aufs Neue beginnt, ist unsere Liebe gestorben.
Graue Perlhühner kommen aus dem Gras in ihren Graphitumhängen.
Das sind die Pfauen, die vor langem niedergegangenen Feuerwerke,
die die Netzhaut der zwei Leichen trübten, die wir sind.

Liebe: die verborgenen Kategorien,
die gemalten Türen auf den Honiggrabgewölben,
und jetzt das. Verdammt. Fick dich. Verfolgung.

Zeit: ein Stein aus versteinerten Erdbeeren;
der Picknickkorb, den ein Pavian stahl
bei den Höhlen von Sterkfontein,
und das verschwundene Paar.
Ja, das. Verdammt. -

Wir schlafen auf dem Grund eines Meeres.
Unsere Gesichter schauen in entgegengesetzte Richtungen,
zwei Profile, auf verschiedene Medaillen geprägt.
Unser Haar, das sich in die Brise von heute erheben wollte,
ist nun auf den Wind der Ewigkeit gemünzt.
Wir sind ein verlorener Schatz.
Das Schiff lief bei Dreckwetter auf Grund.

Aber einmal, an einem klaren Tag in ferner Zukunft,
werden zwei Schnorchler, ein Junge und ein Mädchen,
zwei schöne Liebende im seichten Wasser,
dich und mich entdecken und uns
mit ihren brandneuen Körpern
heraufholen

aus dem vergessenen Wrack.

Deutsch von Sylvia Geist