ફૂલવાડો

ફરમાન હોય તો માથાભેર, 
ફૂલોને કાંઈ બીજું કહીશું 
મહેંક કાંઈ થોડી મરી જવાની છે?
અને આમને ફૂલ કહીશું 
ગંધ કાંઈ થોડી જવાની છે? 

ગામ હોય ત્યાં ફૂલવાડો તો હોય. 

આ ફૂલો સદીઓથી અંધકારમાં સબડતાં હતાં.
કદીક ચાંદની રાત મળે તો પોયણાંની જેમ પાંગરતાં,
કદીક રાતરાણીની જેમ છૂપાંછૂપાં સુવાસ રેલાવતાં,
કદીક લજામણીની જેમ મૂગાંમૂગાં રડતાં.

પણ આ સદીના સૂરજે સહેજ રહેમ નજર કરી 
કે માંડયાં ટપોટપ ખીલવા.
રંગ તો એવા કાઢે કે પતંગિયાનેય પ્રેમમાં પાડે,
સુગંધ તો એવી છેડે કે મધમાખીય ડંખ ભૂલે. 

બધે ફરી વળી છે આ વગડાઉ ફૂલોફોરમ : 
સંસદમાં, સચિવાલયમાં, સ્કૂલો-કોલેજોમાં. 
જાણે એમના ઉચ્છવાસથી જ છે 
પ્રદૂષિત પર્યાવરણ બધું. 
ગામ હોય ત્યાં ફૂલવાડો હોય 
એ તો સમજ્યા,
પણ હવે ઝાઝો નહીં જીરાવાય આ ફૂલફજેતો. 

રાષ્ટ્રપતિના મોગલ ગાર્ડનમાં ભલે મહાલે આ ફૂલો 
પણ આ ફૂલો નાથદ્વારામાં તો નહીં જ,
ગાંધીજીએ છો માથે ચઢાવ્યાં એમને.
કાચરી કાઢો, મસળી કાઢો 
આ અસ્પૃશ્ય ફૂલોને. 

પણ ફૂલો વગર પૂજા કેમ કરશું? 
મનોરથના હિંડોળા કેમ ભરશું? 
ભદ્ર પેટદેવને કેમ રીઝવશુ? 

આ ફૂલોના પમરાટથી તો પુલકિત છે
આપણાં પાયખાનાં જેવાં જીવન. 
આ તો પારિજાત છે પૃથ્વીનાં,
રેશમણાં કીડાની જેમ
ખૂબ જતનથી ઉછેરવો પડશે આ ફૂલવાડો
ગામેગામ ને શહેરેશહેર.

એટલે સરકાર મા-બાપનું ફરમાન હોય તો માથાભર -- 
ફૂલોને કાંઈ બીજું કહીશું 
મહેંક થોડી મરી જવાની છે?
અને આમને ફૂલો કહીશું 
ગંધ કાંઈ થોડી જવાની છે? 

ગામ હોય ત્યાં ફૂલવાડો તો હોય.

© Neerav Patel
Producción de Audio: Goethe Institut, 2015