De geluidsinstallatie

Ik was onlangs op de begrafenis van een vrouw en nadien ontmoette ik haar man, en die zei mij dat hij het zo verschrikkelijk vond van de geluidsinstallatie. Ik wist eerst niet goed wat hij bedoelde, maar later begreep ik het, en als ik er nu aan terugdenk, dan geloof ik dat dat nog het 
allerdroevigste was: dat de geluidsinstallatie.


     Dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen,
     en dat de geluidsinstallatie.

     Dat zij daar lag, dat de kerk vol,
     dat er iemand was die speciaal uit Duitsland - dat hoorde ik later,
     dat de broeken netjes gestreken,
     dat haar zoon voorde gelegenheid zelfs nieuwe schoenen,
     dat er heel veel bloemen.
     en dat de geluidsinstallatie.

     Dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen,
     dat er kaartjes, een hele mand vol,
     dat zij van overal mensen, dat zij nog veel ie jong,
     dat haar dochters, dat haar zoon, dat haar man, alleen nu,
     dat zij daar lag, stil en gestrekt, dat ik achteraan in de kerk - ik had haar
                                                                                                            nooit gekend.
     en dat de geluidsinstallatie.

     Dat zij daar lag, dat de kerk vol, dat er heel veel bloemen,
     dat de zijbeuken vol, dat er wierook,
     dat de priester ermee zwaaide,
     dat hij zei dat zij nu net zoals die wierook
     naar de hemel zou kringelen.

                          Dat ik dacht: naar de hemel kringelende wierook
                          is werkelijk de slechtste metafoor
                          voor een overleden moeder.

     Dat iedereen dacht: wat als mijn moeder ooit,
     wat als jij ooit, als de kerk vol, dat als er heel veel bloemen,
     dat dan op zijn minst de geluidsinstallatie.
            
     Dat zij nog maandenlang naar de passende muziek - dat hoorde ik later,
     dat de broeken, dat de bloemen, dat de kaartjes, dat op haar kist een portret,
     dat ik achteraan in de kerk.
     en dat ik dacht: dat wij de dood niet, tot daar aan toe,
     maar dat wij niet eens de geluidsinstallatie!

     Dat ik naar huis reed en dat dat het enige was waar ik nog aan dacht:
     dat als mijn moeder ooit, dat als jij ooit, dat als de kerk vol, dat als er heel
                                                                                                             veel bloemen.
     dat ik zal zorgen
     dat op zijn minst de geluidsinstallatie prima.

     Perfect.

© Maud Vanhauwaert
De: Wij zijn evenwijdig_ Raken elkaar in het oneindige_ En we rennen_
Amsterdam: Querido, 2014
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

Mikrofonanlage

Vor kurzem war ich auf der Beerdigung einer Frau und nachher begegnete mir ihr Mann, und er sagte mir, dass er es so schrecklich fand, das mit der Mikrofonanlage. Ich wusste erst gar nicht, was er meinte, aber später verstand ich, und wenn ich jetzt daran zurückdenke, dann glaube ich, dass das wirklich am aller-traurigsten war: das mit der Mikrofonanlage.

     Dass sie da lag, dass die Kirche voll, dass es ganz viele Blumen,
     und dass eben die Mikrofonanlage.

     Dass sie da lag, dass die Kirche voll,
     dass es jemanden gab, der speziell aus Deutschland gekommen – das
                                                                                                         erfuhr ich später,
     dass die Hosen, ordentlich gebügelt,
     dass ihr Sohn für diese Gelegenheit sogar neue Schuhe,
     dass es ganz viele Blumen,
     und dass eben die Mikrofonanlage.

     Dass sie da lag, dass die Kirche voll, dass es ganz viele Blumen
     dass es Karten, einen ganzen Korb voll,
     dass sie Leute von überall, dass sie noch viel zu jung,
     dass ihre Töchter, dass ihr Sohn, dass ihr Mann, alleine jetzt,
     dass sie da lag, leise und ausgestreckt, dass ich hinten in der Kirche – ich
                                                                                                       kannte sie gar nicht,
     und dass eben die Mikrofonanlage.

     Dass sie da lag, dass die Kirche, dass es ganz viele Blumen
     dass die Seitenschiffe voll, dass es Weihrauch,
     dass der Priester damit hin und her schwang
     dass er sagte, dass sie sich nun, genau wie der Weihrauch,
     in den Himmel kringelte.

                         Dass ich dachte: in den Himmel kringelnder Weihrauch,
                         ist wirklich die schlechteste Metapher,
                         für eine gestorbene Mutter.

     Dass jeder dachte, was, wenn meine Mutter je,
    was, wenn du je, wenn die Kirche voll, dass, wenn es ganz viele Blumen,
     Dass dann wenigstens eben die Mikrofonanlage.

     Dass sie schon monatelang nach der angemessenen Musik gesucht – das
                                                                                                       erfuhr ich später,
     dass die Hosen, dass die Blumen, dass die Karten, dass auf ihrem Sarg
                                                                                                                  ein Porträt,
     dass ich hinten in der Kirche
     und dass ich dachte: dass wir den Tod nicht, das geht ja noch,
     aber das wir nicht einmal die Mikrofonanlage!

     Dass ich nach Hause fuhr und dass das, das einzige war, woran ich dachte:
     Dass, wenn meine Mutter je, dass, wenn du je, dass, wenn die Kirche voll,
                                                                                  dass, wenn es ganz viele Blumen,
     dass ich dafür sorgen würde

     dass die Mikrofonanlage wenigstens gut, wenn nicht perfekt. 

Deutsche Fassung von Nora Gomringer.
Die Übersetzung ist ein Ergebnis des Übersetzungsworkshops VERSschmuggel im Rahmen des poesiefestival berlin 2015.