ميز يك پايه
اتاق را بر دوش دارد
كتابها و محال هاي قديمي را
و شباهت مي برد
به جامي
و درختي در كوير
و مناره اي با كلاه ابرهايي
كه روزهاي بي تو
از آن آب مي خورد.

در كاغذي مچاله مي شوي
كشويي ندارد پنهانت كند
پشت آن كه مي نشيني،
با چشم دريامردي پارسي
در عهد كهن
از همه چيز بدرود مي گويي
از كاغذ ديواري هاي شطرنجي
از مهتابي  ولنگار و خيابان.