kiedy w skafandrze z bardzo wrażliwej skóry
w stanie całkowitej nieważkości
leżysz nieruchomo na kanapie
a wewnątrz wszystko zaparowuje od twojego oddechu
zamykasz oczy i słyszysz, jak śpiewają
po drugiej stronie rzeki, za wąwozem, za lasem
jakby zardzewiałe sprężyny kanapy
i oczekujesz tylko jednego: żeby wraz
z krótkim głębokim wdechem do płuc
weszła prawie zapomniana siła ciążenia