3.

Μπορώ να σου πάρω τις λέξεις
είπε ο αέρας
όχι όμως και το νόημα.
Το φως όχι ακριβώς φως
           όχι ακριβώς φωτεινό
λικνίζει ακανόνιστα σχήματα πάνω στους τοίχους.
Εύκολα πια θα μπορούσες να το περιγράψεις.
Έχεις πειστεί
         (σε έχει πείσει)
ότι ‘οι δαίμονες που τρέχουν πίσω απ’ το χαρτί’
-ζαλίζοντάς σου έτσι αυθάδικα τη σκέψη-
είναι από γενναιόδωρα φιλάνθρωπο χέρι
κι έχεις διδάξει στο ξαναμμένο μέτωπό σου
 ότι θα ‘ρχεται
      θα ξανάρχεται
κοιτώντας –με βλέφαρα κλειστά κάτω απ’ το βλέμμα-
τον άδειο χώρο μέσα σου
ζητώντας χώρο από τον άδειο χώρο μέσα σου
             ζητώντας σου σώμα.

Ο άνεμος υφαίνει το τίποτα απ’ το τίποτα- εμάς υφαίνει
Ζεστή η βροχή του απογεύματος γεμίζει το παράθυρο στάλες
Φύλλα αναδεύονται νωχελικά ζητώντας: αλλαγή
         σημαίνοντας: η ενσάρκωση

Η στιγμή
-η ακριβώς κατάλληλη στιγμή-
ανάμεσα στο χρόνο τότε και στο χρόνο τώρα
δείχνει επιτέλους επαρκής

κάτι ανώνυμο
      ανοιχτό
κάτι που μοιάζει
          (μέσα στην ξαφνική βροχή)
          με ευχαρίστηση
συγκατανεύει ακούσια

*

το ποίημα
-άλλοθι γι’ αυτόν τον ακατάστατο θόρυβο-
ανησυχεί:
φτιαγμένο από λέξεις
     λέξεις μόνο.

(Από την υπό δημοσίευση συλλογή ‘Χλιδή’)