My Shoes

Shoes, secret face of my inner life:
Two gaping toothless mouths,
Two partly decomposed animal skins
Smelling of mice nests.

My brother and sister who died at birth
Continuing their existence in you,
Guiding my life
Toward their incomprehensible innocence.

What use are books to me
When in you it is possible to read
The Gospel of my life on earth
And still beyond, of things to come?

I want to proclaim the religion
I have devised for your perfect humility
And the strange church I am building
With you as the altar.

Ascetic and maternal, you endure:
Kin to oxen, to Saints, to condemned men,
With your mute patience, forming
The only true likeness of myself.

© Charles Simic
De: New and Selected Poems
New York: Houghton Mifflin Harcourt, 2013
Producción de Audio: Literaturwerkstatt Berlin / Haus für Poesie, 2016

Мої черевики

Черевики, потайне лице моєї внутрішньої суті:
Два роззявлені роти беззубі,
Дві напіврозкладені звірині шкури,
Що пахнуть мишачими гніздами.

Мої сестра і брат, померлі немовлята,
Продовжують життя в тобі
Й ведуть мене
До їхньої незглибленої цноти.

Пощо книжки мені,
Якщо у вас я можу прочитати
Псалом всього мого життя земного
Й того, що має надійти опісля?

Я проповідую релігію,
Що славить ваше янгольське смирення,
Я зводжу дивний храм,
В якому ви – вівтар.

Ви, аскетичні й материнські,
Споріднені з волами, святими й смертниками,
В німотному терпінні ліпите
Мою єдину істинну подобу.

Переклав з англійської Остап Сливинський